|
تقسیم مردم به خودی و غیر خودی، در همان سالهای اول تاسیس
جمهوری اسلامی آغاز شد. کسانی که مذهبی بودند خودی و آنها که
مذهبی نبودند غیر خودی معرفی شدند. این درحالی بود که در
انتخابات اولین مجلس و حتی در مجلس تدوین قانون اساسی که بعدها
تبدیل به مجلس خبرگان شد، غیر مذهبی ها نیز تائید صلاحیت شدند
و درهر دو انتخابات شرکت کردند. تا آن زمان ملیون و ملی مذهبی
ها هنوز خودی بودند و به هر دو مجلس شورا و مجلس تدوین قانون
اساسی نیز راه یافتند.
از بعد از مجلس اول، دایره تنگ تر شد و ملیون و سپس ملی -
مذهبی ها نیز غیر خودی شناخته شدند و درهای مجلس نیز به روی
آنها بسته شد. در این دوران دو گروه مذهبی خودی بودند و بقیه
همه غیر خودی. این دو گروه معروف بودند به جناح چپ طرفدار خط
امام که تا آیت الله خمینی در قید حیات بود، آنها در مجلس و در
قوه مجریه دست بالا را داشتند و مرتجعین مذهبی و طرفداران
حجتیه که عمدتا به طرف قوه قضائیه سینه خیز رفتند. پس از در
گذشت آقای خمینی بتدریج طیف چپ هم به لیست غیر خودی ها اضافه
شد و گروه روبروی آنها که معروف بودند به طیف راست مذهبی شدند
"خودی". با رسیدن محمد خاتمی به ریاست جمهوری و تشکیل مجلس
ششم، تضاد و برخورد میان خودی دیروز که حالا شده بود غیر خودی
و به قوه مجریه و مقننه راه یافته بود با خودی ترها بالا گرفت.
حوادث عجیب و حتی خونینی در این دوره روی داد که موضوع بحث این
یادداشت کوتاه نیست. با پایان یافتن دوره ریاست جمهوری محمد
خاتمی و خاتمه دوره ۴ ساله مجلس ششم، خودی تر ها طرد خودی ها
را که متهم بودند به اصلاح طلبی شدت بخشیدند. آنها خود را
مذهبی تر و مکتبی تر می دانستند و خودی های دیروز را سست مذهب
و لیبرال. در تمام این دوران شعار ضرورت خاتمه بخشیدن به دو
قطبی ورد زبان خودی ترها بود. حتی در دوران احمدی نژاد که خودی
ترها دست بالا را در حاکمیت داشتند و در دوره حسن روحانی که
توازن کمی به سود خودی ها و علیه خودی تر ها بهم خورد. در تمام
این دو دوران شعار ضرورت خاتمه بخشیدن به دو قطبی شدن حاکمیت
ادامه داشت تا انتخابات ۱۴۰۰ و بیرون آمدن ابراهیم رئیسی از
صندوق رای، با این امید که حکومت یکدست و یکپارچه شود. این
امید به یاس تبدیل شد و حالا، در غیاب خودی های قدیمی که همان
اصلاح طلبان باشند، خودی تر ها تقسیم شدند به دو گروه خودی.
یکی اصولگرا و دیگری خیلی اصولگراتر با نام جبهه پایداری که
نام مستعار همان انجمن حجتیه قدیمی است.
ریخت و پاش ها، مخالف خوانی های سیاسی و حکومتی و شخصی، رانت
خواری، فساد و انواع پدیده ها که از همان ابتدای خودی و غیر
خودی کردن جامعه شروع شده بود، گام به گام بیشتر وشدیدتر شد که
همچنان ادامه دارد. این کشاکش فقط در دولت نیست، بلکه در مجلس
کنونی هم جریان داشت و دارد و نشانه های ادامه ماجرای خودی و
غیر خودی در آینده نیز از هم اکنون مشهود است. فعلا در ارتباط
با انتخابات مجلس و قطعا، در آینده و در ارتباط با انتخابات
ریاست جمهوری که پیش بینی می شود در انتخاب رهبر جانشین خیلی
شدیدتر از هر زمان دیگری بروز کند.
با این مقدمه و نگاه سریع و بسیار خلاصه به ماجرای "خودی و غیر
خودی" در جمهوری اسلامی، بخشی از مصاحبه دکتر (پزشک) شکوری راد
رهبر سابق حزب اتحاد ملت ایران را که اکنون رهبر نیست اما در
رهبری این حزب حضور دارد با هم بخوانیم. البته یادمان باشد که
شکوری راد هم در گذشته خودی و حتی جبهه ای بود. ایشان در
مصاحبه ای که روز گذشته در روزنامه هم میهن منتشر شد، خیلی نرم
و ضمن ملاحظه جوانب گفت:
«وقتی
حاکمیت شهروندان را به خودی و غیرخودی تقسیم می‌کند و همه
توجهات خود را برای کنترل غیرخودی‌ها می‌گذارد، ناگزیر چشمش را
بر تخلفات و فسادی که در مجموعه نیروهای خودی رخ می‌دهد،
می‌بندد یا حساسیت‌های خود را کاهش می‌دهد؛ به نوعی که این
فسادها بسیار دیر کشف یا با آن برخورد می‌شود.»
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۱۱ دسامبر ۲۰۲۳ |
