|
رئیس جمهور و وزیر خارجه روسیه، طرح دو دولت را برای خاتمه
یافتن نه تنها جنگ اسرائیل با غزه، بلکه برای حل معضل بی
خانمانی فلسطینی ها و خاتمه یافتن نبرد چند ده ساله میان
اسرائیلی و فلسطینی ها پیشنهاد کرده اند. این پیشنهاد، تقریبا
همان شرطی است که عربستان برای برقراری مناسبات میان عربستان و
اسرائیل مطرح کرده بود که اکنون با جنگ غزه آن پیشنهاد و آن
آشتی احتمالی بکلی به حاشیه رفته است. روز گذشته رئیس جمهور
مصر ژنرال "السیسی" نیز همین طرح را بصورتی ملایم مطرح کرد و
در بیانیه دولت چین درباره جنگ غزه نیز تقریبا همین پیشنهاد
مطرح شده است. طبیعی است که مقدمه این پیشنهاد آتش بس میان
طرفین است و مانند همه موارد تاریخی، تا قدرت نظامی برتر نیمه
جان نشود، تن به عقب نشینی بموقع نمیدهد. تاریخ بسیار به یاد
دارد که "قدرت" ها زمانی عقب نشینی و مذاکره را پذیرفته اند که
دیگر دیر بوده و فرصت ها از دست رفته است. البته به قیمت کشتار
و ویرانی که از خود باقی می گذارند.
اسرائیل، علیرغم توحشی که در بمباران غزه از خود نشان میدهد و
پشت جبهه ای که ناوگانهای امریکا برایش به خط کرده اند، نه
تنها امروز "قدرت" نیست، بلکه ضعیف تر از جنگ
۱۹۶۷
با اعراب و جنگ ۳۳ روزه با لبنان، جنگ صحرای سینا و جنگ های
کوچک تر از آنهاست. بمباران نشانه قدرت و پیروزی نیست. اگر
چنین بود، امریکا در ویتنام باید پیروز می شد. نه اسرائیل و نه
امریکا هنوز نمی خواهند بپذیرند که شرایط جهانی تغییر کرده است
و با هیچ جنگ و کشتاری نمی توان زمان را به عقب برگرداند. حتی
اگر سلاح اتمی به خدمت گرفته شود. بنابراین، فرصت برای تن دادن
به واقعیت فلسطین امروز است، اگر دیروز زود بود، فردا حتما دیر
است. جنگ اوکراین، نمونه دیگری از نشانه های تغییر توازن قوای
جهانی و خاتمه هژمونی اقتصادی و نظامی امریکا است. نه امریکا
بعنوان رهبر ناتو و نه متحدان امریکا در ناتو حاضر به جنگ
زمینی نیستند. جنگ زمینی و کلاسیک اکنون از دور خارج شده است.
بنابراین جنگ های امروز متکی به تکنولوژی جدید، امکانات فضائی
و سلاح هائی است که از ماهواره هدایت می شوند. ناتو هر آنچه که
در این زمینه داشت و دارد در اوکراین به خدمت گرفت اما کاری از
پیش نبرد، زیرا حرف در این عرصه پیشتاز است. آن دوران سپری شده
که در عرض چند روز بتوان با عراق و لیبی آن کرد که کردند.
امروز دو قدرت روسیه و چین وسط میدان هستند و هر دو قدرت
متحدانی دارند. از جمله این متحدان ایران است که امروز خود یک
قدرت نظامی نه تنها در منطقه بلکه در جهان است. همین صف آرائی
ناوگانی که امریکا برای حمایت از اسرائیل کرده خود باندازه
کافی گویای هم تغییر توازن قدرت در جهان و هم بیم از قدرت
نظامی ایران است. فرمانده ارتش ایران در همین روزهای بمباران
غزه و احتمال ورود لبنان به این جنگ، با صراحت اعلام کرد که
ایران موشک هائی را دراختیار دارد (کروز) که از طریق ماهواره
هدایت شده و نقطه زن است. حال فرض کنید که این موشک در اختیار
حزب الله لبنان باشد و یا در اختیار حزب الله لبنان قرار گیرد.
تکلیف ناوگان حامی اسرائیل چه می شود؟
جنگ غزه و صف آرائی ناوگانی امریکا بنام حمایت از اسرائیل و در
حقیقت برای سینه به سینه شدن با حزب الله لبنان و ایران، یکبار
دیگر ثابت کرد که برای حفظ و حراست از بقای ایران، هیچ گریزی
از هرچه بیشتر نظامی شدن نیست. و در همین ارتباط است که نباید
کوچکترین عقب نشینی در عرصه فعالیت های اتمی کرد. امروز،
کشورهائی مانند عربستان و قطر نیز که بیمناک از ضربه امریکا و
اسرائیل هستند، می توانند در یک جبهه با ایران به قدرت نظامی و
حتی اتمی ایران متکی شوند تا بقای خود را حفظ کنند. بنابراین،
آن بحث رقابت اتمی در منطقه و واکنش های منطقه ای منتفی است.
امروز همانقدر که قدرت نظامی و اتمی ضامن بقای ایران است،
نارضائی مردم از حکومت و مناسبات اقتصادی و طبقاتی و فشارهای
اجتماعی و مذهبی حاکم ضعف بزرگ حکومت است. تردید نمی توان داشت
که در زمینه فشار مذهبی و اجتماعی به مردم، عواملی در داخل
حکومت عمل می کنند که اگر هم پیمان با اسرائیل و امریکا
نباشند، نادانی آنها موجب این هم پیمانی است. باید نگاهی عمیق
داشت به بی تفاوتی مردم نسبت به جنگ غزه در همین روزها و دلائل
این بی تفاوتی را باید در نوع و شیوه حکومت جستجو کرد.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۱۴ اکتبر ۲۰۲۳ |
