|
آن خروش انقلابی که در بطن جامعه ایران جریان دارد و حکومت بیش
از آن که از مقاومت در برابر حجاب اجباری بترسد، از این خروش
می ترسد، در همین نوحه خوانی ماه محرم آشکار است. همین نوحه
خوانی باندازه دهها تحلیل و تفسیر روشنفکرانه از بحرانی که در
بطن جامعه ایران جریان دارد و می رود تا به انفجار ختم شود،
گویاتر است. آنها که سالهای ۵۶ و ۵۷ و خیابانها را به خاطر
دارند، خوب میدانند که این شعارها و نوحه ها، تکرار همان خواست
ها و شعارهای انقلاب ۵۷ است که در خیابانها سر داده میشد و
امروز پس از ۴۰ و اندی سال "رسیده ایم همانجا که بودیم باز!"
از این پدیده ها نباید آسان گذشت. باید آنها را زیر ذره بین
سیاسی گذاشت تا عمق جنبش اعتراضی مردم ایران را درک کرد. این
جنبش که نیروی جوان و انقلاب 57 ندیده، موتور آنست، سرانجام و
در صورت تعلل در اصلاحات بنیادین در جمهوری اسلامی به سیل
بنیانکنی تبدیل خواهد شد که قطعا روحانیت و نه باورهای مذهبی
مردم را، با خود می برد. شک نباید داشت که میوه چین این جنبش،
باصطلاح اپوزیسیون راست و چپ خارج از کشور و تلویزیون های سه
قلوی لندن و یا اصلاح طلبان خودباخته و شیفته غرب در ایران
نخواهند بود. اصولگرایان و مرتجعین مذهبی و روحانیون نیز،
علیرغم چهره مذهبی آن در این نوحه خوانی، نمی توانند روی این
جنبش به سود خود حساب باز کنند. این نیروی جوان، بیش و پیش از
هر چیز "عدالت" در تمام عرصه ها را می خواهد، علیه غارت و فساد
حکومتی خشمگین است و از فرصتی برای بیان این خشم خود استفاده
می کند. از جمله در عزاداری های محرم. این روی دیگری از مذهب و
اسلام است که به میدان آمده و علیه آن مذهب و اسلامی است که
درحکومت است و مردم را به خاک سیاه نشانده است.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۲۴ ژوئیه ۲۰۲۳ |
