|
دهه اول محرم امسال (بویژه روزهای تاسوعا و عاشورا) با نوحه
خوانی ها و سینه زنی هائی همراه شد که آشکارا، نشان داد که در
بطن جامعه ایران یک نهضت گسترده و عمیق عدالتخواهی وجود دارد
که در هر فرصتی خود را آشکار می کند. این نهضت علیه غارت و
دزدی و فساد حکومتی، ارتجاع مذهبی و بی عدالتی های حاکم است که
بخشی از آن بی عدالتی های سیاسی را نشانه گرفته است. با آنکه
تلویزیون های سه قلوی لندن سعی کردند این نهضت را به شعار "زن
- زندگی- آزادی" پیوند زده و آن را در قفس حجاب اجباری و
مخالفت با آن محبوس کنند، اما دهها فیلم نوحه خوانی هائی که در
شبکه مجازی منتشر شده و نوع برخوردی که حکومت با این نوحه
خوانی ها کرده، نشان میدهد که این نهضت عمیق تر از آنست که در
مبارزه با حجاب اجباری بتوان آن را خلاصه کرد. آنچه که در دهه
اول محرم امسال با ساز و دهل و طبل و اشعار ملی و میهنی با
اندکی تغییر در آنها به میدان آمد، مدنی ترین شکل اعتراض به
گرانی و بیکاری و بی لیاقتی قوای سه گانه حاکم بود. نه کسی
ساختار شکنی کرد و نه کسی کوکتل مولوتف پرتاب کرد و نه کسی
جائی را به آتش کشید و حالا این حکومت است که یکبار دیگر و
اینبار بسیار عمیق تر از اعتراض های نیمه دوم سال گذشته که با
خشونت دو طرفه انجامید، باید بفهمد در بطن جامعه چه میگذرد و
مردم چه می خواهند؟
از ویژگی های این نهضت و این ده روز سینه زنی و عزاداری و نوحه
خوانی آن بود که درست مانند سال انقلاب ۵۷، مردم با باورهای
مذهبی خود، اما اینبار سیاسی تر و آگاه تر وارد عمل و میدان
شده اند و تشکل اولیه مداحان که رهبران، خود آلوده به فسار و
رانت خواری اند، نسل بعدی و جوان مداحان تبدیل به سخنگویان
مردم شده اند و بدین ترتیب و در غیاب احزاب سیاسی، شبکه مداحان
وارد میدان شده اند.
در ایران کنونی این یک فاجعه سیاسی است که صرافان کانونی داشته
باشند و مانند اتاق اصناف تشکیلات و کنگره و انتخابات و دبیرکل
داشته باشند، اما احزاب واقعی و شناسنامه دار ایران ممنوع از
فعالیت باشند و منحله اعلام شده باشند. آن چند حزب حکومتی هم
که تشکیل شده اند، احزابی بی نفس و بی پایگاهی اند مانند احزاب
"ایران نوین" و "حزب مردم" دوران شاه که سهمیه حکومتی از رژیم
می خواستند و آنرا میان خود تقسیم می کردند.
این انتقاد به معنای آن نیست که ما با متشکل شدن و یا متشکل
بودن مداحان و یا صرافان و بازرگانان مخالفیم، خیر! تشکل حق
همه اصناف و مشاغل و طبقات و اقشار جامعه است، مخالفت با آن
است که مداحان و صرافان و تاجران می توانند تشکل داشته باشند
اما کارگران و معلمان و دیگران خیر! عیب کار اینجاست.
(این یک نمونه از نوحه خوانی های دهه اول محروم در باره خطر
خشک شدن دریاچه اورومیه است)
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۳۰ ژوئیه ۲۰۲۳ |
