|
با هر دلیل و بهانه ای که یوگنی پریگوژین، حرکت نظامی گروه خود
را به سمت مسکو توجیه کند، تغییری در ماهیت همدستی با دشمنان
استراتژیک ما بوجود نخواهد آورد. طی روز شنبه، رسانه های غربی
از خوشحالی در پوست خود نمی گنجیدند، و شادی کنان، کار حکومت
روسیه را تمام شده می پنداشتند.
این واقعیت که شورش نظامیان واگنر، در غروب روز جمعه آغاز شد
فکری از پیش اندیشیده ای بود به خیال اینکه تعطیلات آخر هفته
است و مردم به پیشواز«نجات دهندگان» خواهند رفت.
در این خصوص، سرمقاله های روزنامه های مشهور جهان، فریاد بر
آوردند: «شورش در روسیه»، «شورش علیه پوتین»، «تانک های واگنر،
به سمت مسکو می روند»، «روسیه بر لبه پرتگاه» و...
واگنری ها فوراً «شورشیان» لقب گرفتند. این واکنش و رفتار برای
اهل فن بسیار آشنا است. اینگونه شیوه های شناخته شده از جانب
آنگلوساکسون ها، و بالتبع آمیخته به هزاران رنگ و لعاب که در
جا های دیگر نیز دیده و تجربه شده است تازگی ندارد.
البته مهاجران«خوب روس» نیز بی کار نمانند و به انجام وظیفه
پرداختند: میخائیل خودورکوفسکی (الیگارش فراری)، بلافاصله از
شهروندان روسیه خواست تا اسلحه بدست گرفته و از شورش حمایت
کنند. عده‌ای دیگر با شتاب از دیوار تصورات بالا رفتند و رویای
سوار شدن بر تانک های آبرامز آمریکایی را در نظر گرفتند. در
اوکراین، نیز تمام شب «جشن» گرفتند.
در لابلای همه آن حوادث، مانند آفتاب روشن است که چقدر در غرب
به شکست ما چشم امید بسته اند. خوشحالی غرب ناشی از آن بود که
کار روسیه تمام است و شکست های پی در پی آنها در جنگ اوکراین،
بحران های اقتصادی همه گیر، اعتراضات میلیونی شهروندان آنها در
سایه قرار خواهد گرفت.
رهبری اتحادیه اروپا، به سرعت شروع به تقسیم پوست خرس روسی کرد
و مرکز«واکنش به بحران» را در ارتباط با وضعیت روسیه فعال کرد.
اروپایی ها قرار بود بحران ما را مدیریت کنند، همانطور که
بحران میدان اوکراین، در سال 2014 را مدیریت کردند.
مجله اکونومیست، با خرسندی اعلام کرد: ارتش اوکراین، از
سردرگمی در صفوف دشمن خوشحال خواهد شد. نیویورک تایمز به یک
مزیت آشکار شورش، برای ایالات متحده اشاره کرد: قرار بود این
شورش موقعیت روسیه را در جبهه ها مختل کند و پیروزی نظامی
اوکراین را تضمین نماید.
با این حال، پیتر بیکر، در نیویورک تایمز، متوجه یک مشکل برای
ایالات متحده شد. به نظر او، تسلیحات هسته ای روسیه میتوانست
از کنترل خارج شود و تحت کنترل چنین شخصی (پیریگوژین) که از
ضربه زدن به واشنگتن دریغ نمیکرد، قرار گیرد.
منطق دشمنان ما باید درک شود تا به وضوح متوجه شویم که عملکرد
واگنر، ممکن است آخرین بازی آنها نباشد. حکومت باید برای این
نوع ترفند ها آمادگی داشته باشد. در سال 2019، تحلیلگران نظامی
آمریکایی از شرکت
RAND
، به واشنگتن توصیه کردند که با جدیت تمام اعتراضات و قیام های
احتمالی را در روسیه، که ما قبلاً در باره آنها طرح ارائه داده
ایم در نظر داشته باشند. این بدان معناست که بار دیگر معترضان
با شعارهای و شکلهای دیگری وارد میدان شوند.
در تاریخ ما پیشینه هایی از این دست وجود داشته و دارد.
همانطور که برخی از افراد باهوش اشاره کردند، در اواخر دهه 80
هیچ فردی در مسکو، با پوسترهای « بیائید تمام نفت خود را به
خودورکوفسکی بدهیم» در مسکو راه پیمایی نمیکرد. در راهپیمایی
های هزاران نفری در دوران پرسترویکا، آنها برای لغو امتیازات
حزبی، برای دموکراسی و یک سیستم چند حزبی تظاهرات می کردند.
بنابراین امروز، تند روها می توانند به خیلی ها بقبولانند که
آنها طرفدار همه موضوعات جذابی هستند که برای مردم خوش آیند
باشد و در نتیجه شکستی فاجعه بار برای روسیه بوجود بیاورند.
همه وطن پرستان دلسوز و حکومت، باید به چنین رفتارهایی بطور
جدی فکر کنند.
احمقانه است که فکر کنیم پس از خنثی سازی قدرت نمایی پریگوژین،
غرب از تلاش های خود برای دستکاری کردن قطب نمای کشتی ما دست
بردارد. آری! پس از عقیم ماندن تحریم ها و شکست های نظامی
تا
به حال همه «ناجیان روسیه» بطور قاطعانه و نا امیدوارانه به
کناری رفته اند. از آن جمله ناوالنی، کاسپاروف، همین طور
خودورکوفسکی، که مدتهاست با اشاره صاحب اختیارهای خود به گوشه
خزیده و به کنار گذاشته شده اند، صرفاً به این دلیل که قبلاً
نقش خود را بازی کرده اند. جامعه روسیه بر ماهیت این افراد
آگاهی دارد و می‌داند که آنها با کدام سرویس های ویژه همکاری
دارند.
خوب! چنانچه یک فرد جدید به جای پریگوژین، جذاب تر، با زبانی
خوش تر، بدون عادات بد دهانی، با حس شوخ طبعی، بدون به خطر
انداختن روابط با تشکیلات آمریکایی ظاهر شود، و همان زمان،
شعارهای میهن پرستانه سر دهد و غرور ملی روس ها را به طرز
ماهرانه ای تحریک کرد تکلیف چیست؟
اگر چنین فردی در غرب شک و شبهه ایجاد نکند، اگر آنجا معتقد
باشند که تحت کنترل خواهد بود، مثلاً از سلاح هسته ای علیه
آنها استفاده نمی کند، با تمام دستگاه تبلیغاتی خود از او
حمایت خواهند کرد. آنها حتی در صورت لزوم بدون ترس یک
«ناسیونالیست روس» را مانند گذشته پیش خواهند انداخت.
باز هم پیشینه هایی در این زمینه‌ها وجود دارد. بوریس یلتسین
(قبل از اینکه رئیس جمهور شود) توسط بسیاری از رسانه های غربی
به عنوان یک «ناسیونالیست روسی» معرفی می شد. برای مدتی،
ناوالنی، نیز در زمره «میهن پرستان» بود. برای چند مدتی حتی
خودورکوفسکی، تظاهر به وطن پرستی کرد.
باید توجه داشت که جامعه باهوش و بد بین و آسیب دیده ما می
تواند در چمبره پیچیده رفتار غرب گرفتار شود. ریسک هایی از این
دست را نباید کم اهمیت جلوه داد. با وجود مشکلات عدیده اجتماعی
در روسیه، شیادها و فرصت طلبان، سوار بر موج خواهند شد و باز
هم گرفتاری برای ما بوجود خواهند آورد. جای آن دارد تا
دولتمردان به گرفتاری های اجتماعی بیشتر اندیشه کنند.
---------------------------
یادآوری مترجم: این مطلب آینه ای تمام نما از حوادث اخیر در
ایران است و زنگ خطری که همگان چه حاکمیت و چه دلسوزان جامعه
باید آن را در نظر داشته باشند.
https://ria.ru/20230626/myatezh-1880349524.html
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۲۷ ژوئن ۲۰۲۳ |
