|
از همان اوج کشتارهایی که اسرائیل در لبنان آغاز کرد و بتدریج
شامل رهبر حزب الله لبنان و جانشین او و همچنین بسیاری از
فرماندهان حزب الله و در کنار آنها برخی از بهترین فرماندهان
اعزامی سپاه به لبنان و در سرانجام خود به سقوط رژیم سوریه شد،
آشکار بود که دوران آن بازدارندگی که سردار قاسم سلیمانی مبتکر
آن بود به پایان خود رسیده است و باید در جستجوی نوع دیگری از
بازدارندگی بود. بویژه که نه اسرائیل و نه امریکا، از استراتژی
خود برای تقسیم ایران دست بردار نیستند. این بازدارندگی نوین،
نمی توانست چیزی جز اتحادهای نظامی با کشورهای منطقه باشد.
بویژه کشورهائی که از تهاجم فاشیستی اسرائیل به لبنان و غزه و
سپس سوریه به وحشت افتاده و آینده خود را در این تهاجم دیدند.
هم ترکیه و هم مصر، خیلی زود به این نتیجه رسیدند و با کمال
تاسف ایران بدلیل چندپارچگی حکومت و قدرت غربگرایان در حاکمیت
و در رسانه ها، در این زمینه هم از مصر و ترکیه و حتی عربستان
عقب ماند. با سفر سرلشگر باقری رئیس ستاد مشترک نیروهای نظامی
ایران به پاکستان و دیدار با فرماندهان نظامی آن کشور که همیشه
قدرت اصلی در پاکستان هستند، این امید تقویت شد که ایران به
درک بازدارندگی جدید رسید و در گام اول پاکستان را انتخاب کرده
است. آن سفر و اخبار آن خیلی زود از عرصه رسانه ها ناپدید شد و
هیچکس نمیداند در آن سفر چه گذشت و آیا مقدمات یک همکاری نظامی
در حد اتحاد نظامی زمینه سازی شد یا خیر.
از آن زمان تاکنون هیچ تحرک سیاسی- نظامی را از جانب ایران
شاهد نیستیم مگر برخی اخبار تحریک آمیز درباره شکل بخشی به
بقایای ارتش سوریه توسط ژنرال های آن کشور که خود را به ایران
رسانده اند. آن هم با چاشنی ترور جولانی که بسیار دور از ذهن
است چنین حماقتی از جانب ایران. آن هم با تجربه ۴۶ ساله این
نوع اقداماتی که عملا به ضرر ایران تمام شد و نه به نفع ایران.
بحث بر سر سازماندهی بقایای ارتش سوریه آن هم در مناطق شیعه
نشین سوریه نیست، بحث بر سر خرده کاری بجای رفتن به سوی
بازدارندگی نوین و اتحادهای نظامی در منطقه است.
در همین دوران ما شاهد سرعت گرفتن نزدیکی پاکستان و مصر و
ترکیه، عربستان و آذربایجان به یکدیگر هستیم که قطعا یک روی
اصلی این سکه همکاری های نظامی است. چرا ایران که دارای توان
نظامی و تسلیحاتی است، بجای بالای منبر رفتن فرماندهان سپاه
برای تهدید اسرائیل و حتی امریکا، نمی روند به سوی یک
سازماندهی پایه ای نظامی با همین کشورهائی که از آنها نام
بردیم؟ نباید از این قافله عقب ماند. آن هوشیاری قاسم سلیمانی
را که در دوران خود بسیار بموقع و منعکس کننده شرایط منطقه
بود، امروز باید به شکل دیگری دنبال کرد. ایران می تواند و
باید در وسیع ترین اتحاد نظامی در منطقه حضور یابد که البته
شرط مهم آن، خاتمه بخشیدن به رقابت ها و اختلاف درون حکومتی از
یکسو و پذیرش تحولات اساسی در داخل کشور است. از مبارزه با
مافیاهای اقتصادی تا مقابله با شبکه های ارتجاعی- مذهبی.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۲۵ فوریه ۲۰۲۵ |
