|
سخنرانی اخیر رهبر جمهوری اسلامی که مضمون آن مخالفت با مذاکره
(با امریکا) بود، یکبار دیگر بازار ایران را بهم ریخت و دلار
را ۲۰ تومان بالا برد و گرانی مایحتاج مردم را تشدید کرد.
بحث این نیست که مضمون سخنرانی وی غلط بود، خیر، چنین نبود،
بویژه که نکات درستی هم در آن مطرح شد. بحث بر سر آنست که چرا
این مخالفت در یک سخنرانی بیان می شود و نه در جلسات و
دیدارهای حکومتی؟ بی شک مسئله مذاکره در جلسات غیر عمومی با
ایشان مطرح شده و او در جریان جزئیات هم بوده، بنابراین اگر
نظر مخالفی داشته در همان جلسات با مسئولین باید آن را بیان می
کرد و طبیعی است که مسئولین هم قانع شده و بدان عمل می کردند.
حتی اگر قانع نمی شدند هم عمل می کردند.
در اینصورت اوضاع بازار هم آشفته تر از آنچه هست نمی شد و
برای رسانه های غربی هم سوژه درست نمی شد و در داخل کشور هم هر
از راه رسیده ای در تائید نظر ایشان و با هدف چاپلوسی اظهار
نظر نمی کرد.
این یک شیوه سالم و مرسوم حکومتی است و ما کشور دیگری را سراغ
نداریم که مهم ترین مسائل مملکتی، نه در جلسات حکومتی بلکه در
دیدارهای عمومی بیان شود. به تاسی از همین شیوه، امام جمعه های
دائم و موقت و سرداران و مجلسی ها هم بالای منبر بروند و آش را
شورتر کنند. این شیوه حکومتی حتی در حد تبلیغ و قدرت نمائی و
یا جلب نیرو و به نمایش گذاشتن قدرت و اختیارات هم ارزش ندارد
و حتی نتیجه خلاف آن شده و می شود.
این شیوه رهبری کشور، علاوه بر نتایج اقتصادی آن که درباره
بازار به آن اشاره کردیم، نتیجه سیاسی اش تضعیف کارگزاران
حکومتی و دولتی و عمدتا دولت و قوه مجریه است. ما در عرصه های
دیگری هم شاهد این شیوه عمل هستیم. برای مثال ایشان وقتی به
نمایشگاه دستآوردها می رود زیر لبی به صاحب یکی از غرفه ها
توصیه می کند که به سمت چین و روسیه بیشتر بروند. این هم توصیه
درستی است، اما چرا چنین توصیه ای بصورت دستورالعمل های حکومتی
در جلسات حکومتی مطرح نمی شود تا تبدیل به یک راهکار شود؟ دهها
و دهها نمونه را از این دست می توان برشمرد.
در تمام دوران رهبری آقای خامنه ای این شیوه حکومتی جریان
داشته و از این طریق ضربات سنگینی هم متوجه کشور و هم افراد
دور و نزدیک به ایشان شده است. حتی به قیمت گرفتن جان برخی
افراد از سوی آتش به اختیارها.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۱۶ فوریه ۲۰۲۵ |
