|
امانوئل ماکرون در روز پایانی اجلاس مونیخ اعلام کرد که فوراً
در پاریس نشستی با رهبران اتحادیه اروپا برای گفتگو درباره
"روابط با ترامپ" برگزار می کند و برای این کنفرانس از رفقای
انگلیسی نیز دعوت کرد. به لطف کنفرانس مونیخ، جایی که تیم
ترامپ موفق شد همه را غافلگیر کند، این فراخوان وعده داد که
اوضاع باید همچنان متشنج بماند.
به گفته شاهدان، زلنسکی پس از ملاقات با "ونس" معاون رئیس
جمهور آمریکا در مونیخ، "هیجان زده و برافروخته" اجلاس را ترک
کرد، در حالیکه حامیان اروپایی او کمتر از وی عصبی نبودند.
سر طاس اولاف شولتز قرمز شد و گفت که "اقدامات ترامپ تهدیدی
برای آلمان است." سرخی عصبانیت روی استخوان گونه های کاجا
کالاس
(نخست وزیر استونی) نیز شعله ور شد. این زن بالتیکی با چهره ای
نمایشی اعلام کرد که غیرنظامیان روسی در جریان درگیری اوکراین
کشته نمی شوند.
این رهبران عصبی با توجه به آمدن ترامپ چه باید بکنند، زیرا
وجود این رهبران به ادامه درگیری در اوکراین بسته است و رئیس
جمهور آمریکا به وضوح می خواهد به آن پایان دهد.
به نظر می رسد که صلح در اروپا قبل از هر چیز مورد نیاز خود
اروپایی هاست. ده ها میلیون نفر در آنجا آرزوی دوستی با روسیه،
احیای روابط عادی اقتصادی و پایان دادن به هیستری نظامی را
دارند. همه در آرزوی صلح اند، اما بخش عظیمی از دولت های
اروپایی که توسط حزب دمکرات ایالات متحده راهنمایی می شدند،
مانند کنه به این جنگ چسبیده اند.
مکرون و شولتز، فون در لاین و باربوک، کالاس و بورل به خوبی
درک می کنند که بدنبال پایان یافتن جنگ، آنان به عنوان
سیاستمداران شکست خورده و مجرم جنایت جنگی معروف خواهند شد.
آنها کشورهای اروپایی را به رویارویی با روسیه کشاندند،
امکانات را از مردم خود دریغ کردند و اقداماتی انجام دادند که
منجر به کشته شدن صدها هزار نفر شد.
مردم کشورهای اروپایی هیچ چیز را فراموش نخواهند کرد و افراد
جدید (امیدوارم عاقل تر) را در مناصب حکومتی جایگزین خواهند
کرد.
در اصل، سرنوشت رهبران اروپایی اکنون نسخه ای نرم تر از سرنوشت
زلنسکی است. آنها حداقل با سقوط شغلی و حداکثر با پیگرد قانونی
مواجه خواهند شد.
این افراد عصبی فقط برای حفظ موقعیت و شغل خود سعی در طولانی
کردن درگیری در اوکراین دارند. در ابتدا، همانطور که ممکن است
حدس بزنید، برنامه آنها ساده بود، تلاش برای "بیشتر از ترامپ"
ماندن، و به امید باز گشتن حزب دموکرات ایالات متحده به قدرت.
اما "جی ونس"، معاون رئیس جمهور آمریکا در اجلاس مونیخ پشت
میکروفون رفت و مردم اروپا را خطاب قرار داد. امروز مردم رویای
صلح، آرامش، دموکراسی و پیروزی ارزشهای سنتی را در سر می
پرورانند. در عوض مقامات، احمقانه و با اصرار، رژه همجنس
گرایان، لغو انتخابات دموکراتیک، هیستری نظامی و... را به آنها
وعده می دهند.
ده ها تن از سیاستمداران دگر اندیش در اروپا، بر پایان دادن
درگیری نظامی اوکراین، لغو تحریم های انتحاری و احیای روابط با
روسیه اصرار دارند. این افراد پایگاه عظیم انتخاباتی دارند و
ده میلیون، اگر نگوییم صدها میلیون نفر پشت سرشان هستند.
کج اندیشان طرفدار بایدن، فقط برای جلوگیری از به قدرت رسیدن
آنان، یکدیگر را در آغوش می گیرند. آنها زمانی که یک نامزد
خارج از دایره محفلی آنان شروع به پیروزی کند، به فکر لغو
انتخابات در رومانی می افتند، آنها سعی می کنند آتش "میدان"
را در گرجستان شعله ور کنند و اکنون به طور جدی در مورد امکان
لغو نتایج انتخابات در آلمان بحث می کنند.
هیچ چیز نمی تواند به خلبانان سرنگون شده سیاست اروپا کمک کند،
به بوریس جانسون اجازه داده نمی شود دروغ بگوید. هر چه یک
سیاستمدار با صدای بلند تر بخواهد با روسیه بجنگد، سریع تر
توسط موجی از خشم مردم به فراموشی سپرده می شود. آنها به این
ورطه افتاده اند...
در حال حاضر، روابط بین اروپا و ترامپ بر اساس اصل "یا او را
به اداره ثبت بخوانید (به جنگ با روسیه) یا او را به دادستانی
ببرید در آمده است" و این نوید یک
نورنبرگ دوم را برای برخی از رهبران اروپایی می دهد،
زیرا عملکرد آنها در سه سال گذشته بسیار یاد آور جنایات جنگی و
حمایت از تروریسم است.
تصادفی نبود که یاد دادگاه نورنبرگ افتادیم، جایی که آمریکایی
ها و روس ها، آلمانی ها را به خاطر جنایاتشان محاکمه کردند. پس
از اینکه اولاف شولتز در مورد دعوت نشدن به مذاکراتی که پوتین
و ترامپ در حال برنامه ریزی برای دستیابی به یک "صلح دیکتاتوری
هستند" ناله کرد، کارولین لیویت، سخنگوی ریاست جمهوری آمریکا
گفت: "صدر اعظم، موقعیت خود را انتخاب کنید. تنها جایی که
آلمان در این گفتگوها سزاوار آن است، روی اسکله است."
ما به خوبی به یاد داریم که چگونه ارتش آلمان بی شرمانه در
مورد چگونگی حمله به پل کریمه بدون اینکه کسی متوجه شود پچ پچ
کرد. تانک های آلمانی سوخته در موزه های ما نمایش داده می
شوند. یعنی مطالب پرونده شولتز و امثال او مدتهاست که گرد آوری
و در پوشه ها مرتب شده است و نورنبرگ دوم به هیچ وجه یک
استعاره نیست.
با این حال، شولتزها و جانسون ها... می آیند و می روند، اما
مردم اروپا باقی می مانند. روسیه همواره از همکاری و دوستی با
آنها و رهبران جدید و مسؤلیت پذیر آنها خوشحال خواهد بود.
اکنون زمان آن فرا رسیده است که اروپا از شر خونخوارانی که می
خواهند روس ها را با دست اوکراینی ها بکشند، خلاص شوند.
https://ria.ru/20250217/evropa-1999700891.html
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۱۸ فوریه ۲۰۲۵ |
