رئیس
کمیته
دفاعی
مجلس
دولتی
روسیه،
درنشست
مجمع
پارلمانی
سازمان
پیمان
امنیت
جمعی،
مسئله
قبول
عضویت
ایران در
این مجمع
را مطرح
کرد. این
سازمان،
یک پیمان
نظامی در
اورآسیاست
که
۶
کشور عضو
آن
هستند:
ارمنستان،
بلاروس،
قزاقستان،
قرقیزستان،
روسیه و
تاجیکستان.
طبق
منشور
سازمان
پیمان
امنیت
جمعی، هر
کشور عضو
این
سازمان
که مورد
تجاوز
قرار
گیرد
سایر
کشورهای
عضو
سازمان
موظف به
دفاع از
آن کشور
هستند.
مطابق
همین
منشور،
اکنون و
با نزدیک
شدن خطر
حمله
ناتو به
جمهوری
بلاروس،
روسیه
سکوها و
کلاهک
های اتمی
را در
بلاروس
مستقر
کرده و
مطابق
درخواست
رئیس
جمهور
بلاروس،
موشک
قاره
پیمای
"اورشنیک"
را که
درحال
حاضر بی
نظیرترین
موشک
جهان است
دراختیار
بلاروس
خواهد
گذاشت.
این موشک
کلاهک
اتمی
ندارد
اما کار
برد آن
همان
قدرت
کلاهک
اتمی را
دارد
منهای
عوارض
طبیعی و
انسانی
کلاهک
اتمی.
آیا
پیشنهاد
رئیس
کمیته
دفاعی
مجلس
دولتی
روسیه،
برای
عضویت
ایران در
این
سازمان
دفاعی
صرفا یک
پیشنهاد
است؟
شواهد به
این
سئوال
پاسخ
منفی می
دهد،
بویژه پس
از حوادث
در جریان
سوریه و
تحرکاتی
که در
عراق
جریان
یافته
است. در
بطن این
تحرکات
خلع سلاح
شبه
نظامیان
عراقی
قرار
دارد و
آزادی
چند ده
هزار عضو
داعش و
حزب بعث
عراق
دوران
صدام
حسین از
زندانهای
امریکا
در عراق
و اقلیم
کردستان
عراق.
گفته می
شود که
این نیرو
طی
سالهای
اخیر
آموزش
های ویژه
دیده اند
و
احتمالا
برای خلع
سلاح شبه
نظامیان
عراقی که
مورد
حمایت
ایران
هستند از
آنها
استفاده
خواهد شد
و در
مرحله
بعد،
آنها به
مرزهای
ایران
وعراق
خواهند
رسید.
روز
گذشته یک
هیات با
هواپیمای
ویژه از
روسیه
وارد
تهران
شد.
رسانه
های
داخلی
این خبر
را منتشر
نکرده
اند و
معلوم
نیست
اعضای
این هیات
مرکب از
چه کسانی
و بویژه
چه افراد
نظامی و
امنیتی
است.
همین
تحرکات
نشان
میدهد که
روسیه
نگران
حملات
همه
جانبه
امریکا و
اسرائیل
و شبه
نظامیان
تحت
رهبری
آنها به
ایران
است.
قوه
قضائیه
ایران با
صدور
اطلاعیه
ای از
رسانه ها
خواسته
که مردم
را
نترسانند،
اما
ننوشته
که از چه
چیز
نترسانند؟
و آیا
معنای
این
نترساندن
مردم
آنست که
واقعیات
و خطرات
به مردم
گفته
نشود؟ و
مردم
اوضاع
ایران و
منطقه را
همانگونه
ببینند
که رهبر
جمهوری
اسلامی
بصورت
رویائی
آن را
درسخنرانی
اخیر خود
مطرح
کرده و
امام
جمعه ها
نیز، روز
گذشته
مثل طوطی
آن را
تکرار
کردند؟
سخنرانی
رهبر
جمهوری
اسلامی،
یک
سخنرانی
نامنسجم
و در اصل
"پراکنده
و چنان
به دور
از
واقعیات
جریان در
سوریه و
منطقه"
بود که
آن را
پخش
مستقیم
نکردند و
بعد هم
بصورت
گزینشی
منتشر
شد.
استدلال
های
آلوده به
ادعائی
که او
درباره
دلیل عدم
مداخله
در حوادث
سوریه و
پیش از
آن در
لبنان
بیان کرد
قطعا در
میان
نظامی ها
و حتی
لایه
هایی از
روحانیت
قابل
قبول
نبود. ما
اطلاع
داریم که
در میان
نظامیان
سپاه،
درباره
حوادث
سوریه و
انفعال و
تعلل
رهبر
جمهوری
اسلامی
بعنوان
فرمانده
کل قوا،
بحث های
جدی مطرح
است. حتی
در حد
ضرورت
بازنشسته
شدن وی و
فکر و
طرحی
برای
اداره
کشور.
رفُرم
اگر
بموقع
انجام
شود،
نجات
دهنده یک
نظام است
و اگر بی
جا و بی
موقع
انجام
شده و
زمان آن
از دست
رفته
باشد، به
ضد خود
تبدیل می
شود.
چنانکه
شاه این
فرصت را
در
ابتدای
سال ۱۳۵۶
داشت و
در نیمه
دوم سال
۱۳۵۷
دیگر
نداشت.
در سال
۵۶ می شد
نظام را
با رفرُم
حفظ کرد
و در سال
۵۷ دیدیم
که رفرُم
(پیش
کشیدن
بختیار
برای
نخست
وزیری)
به ضد
خود
تبدیل شد
و
سرنگونی
را سرعت
بخشید.
جمهوری
اسلامی
در
کدامیک
از این
موقعیت
زمانی
قرار
دارد؟ |