ایشان "ثنا نصری" است. از این که هویتش آشکار باشد بیم ندارد. حجابش هم کامل است و ایرادی به آن وارد نیست و نمی توانند به آن گیر بدهند. برانداز هم نیست، خارج از کشور هم نیست. صدا و سیما نه به او و نه به امثال او تریبون نمیدهد تا حرفشان را بزنند. راه حل را خودش پیدا کرده است. فیلمی کوتاه و انتشار آن در اینترنت. یعنی همان وسیله ای که آن را هم فیلتر کرده اند و با دشواری و با استفاده از فیلترشکنب می توان وارد آن شد که دولت پزشکیان هم زورش نمی رسد آن را لغو کند.

پیشنهادش به مقامات، به امام جمعه ها و آنها که تریبون در اختیار دارند  ساده است: بیائید با من، بعنوان یک دانشجو مناظره کنید، گفتگو کنید تا برایتان از مشکلات نسلی بگویم که خود را سوخته می داند. می تواند  از ایران کوچ کند و به ارتش ایرانیان مهاجر بپیوندد، اما هنوز ترجیح میدهد در ایران بماند و تن به غربت ندهد. شمار آنها میلیون در میلیون است. به مقامات می گوید نه تنها با من، بلکه با اقشار دیگر جامعه هم گفتگو کنید، از گفتگو با مردم نترسید. هیچکس نمی خواهد به قیمت جان و جسم خود و یا به قیمت محرومیت و زندان به خیابان بیاید، اما آنقدر دیوار میان حکومت و مردم بلند است که تاکنون بارها به خیابان ریخته و هزینه های سنگین داده اند.

مردم از خطبه و سخنرانی های یک طرفه خسته شده اند، از روحانیون نه فقط بریده اند، بلکه چشم دیدن آنها را ندارند. به سیمای جمهوری اسلامی پشت کرده اند، زیرا صدا و سیمای مردم نیست.

آیا باز شدن درهای وزارتخانه ها به روی زنان، در دولت پزشکیان از بلندی دیوار بی اعتمادی و بیگانگی مردم و بویژه نسل جوان باحکومت خواست کاست؟ و یا آنقدر جلوی پزشکیان را هم خواهند گرفت که قید "وفاق" و امید به تحول و تغییر را زده و او هم انزوا و انتظار را ترجیح بدهد؟  

دیوار میان مردم و رژیم شاه، کاهگلی بود. ایرج جنتی عطائی حق داشت وقتی از آن نآنآ« دیوار گفت و سرود، از شعرهای تلخ یادگاری روی آن دیوار سرود. حکومت پشت آن دیوار سنگر گرفته بود و سراینده و خواننده "کوچه بن بست" را هم سرکوب کرد. آن دیوار کاهگلی، امروز به دیواری سیمانی تبدیل شده و نسلی که بر آن دیوار کاهگی مشت می کوبید و آنقدر کوبید تا انقلاب شد، جای خود را امروز، به نسلی داده که همین ثنا نصری نماینده آنست. نه از مجلس دلش شاد است و نه از رهبر، نه از مسجد و نه از منبر.  نسلی که مشت بر دیوار سیمانی می کوبد. اما، بقول شاملو "تا کی؟ تا چند؟"