نتانیاهو و زلنسکی زمانی در نیویورک و مجمع عمومی سازمان ملل ظاهر شدند که دیگر اکثر رهبران و هیات های رهبری کشورهای جهان نیویورک را ترک کرده بودند. آنها برای روبرو نشدن با رهبران کشورهای جهان و هیات های همراه آنها، نه در روز نخست و نه در روزهای نخست در نیویورک ظاهر نشدند و در روز آخر وارد نیویورک شدند. به جلسه از رونق افتاده مجمع هم رفتند تا سخنرانی کنند، اما در همین آخرین روز هم، اکثر هیات های باقی مانده، حاضر نشدند پای سخنرانی آنها بنشینند و جلسه را در اعتراض به نقش آنها در جنگ اوکراین و جنگ لبنان و غزه ترک کردند.

سفر نتانیاهو به نیویورک حتی چند روز هم ادامه نیافت و با حمله هوائی به مقر حزب الله لبنان و احتمال کشته شدن حسن نصرالله رهبر حزب الله لبنان به اسرائیل بازگشت. هنوز شایعه کشته شدن نصرالله تائید نشده اما وسعت و قدرت بمباران منطقه ای که مقر حزب الله لبنان است چنان بوده که اگر نصرالله در محل خود بوده، بعید است جان به سلامت برده باشد.

با این حمله و این جمله نتانیاهو در سخنرانی اش در سازمان ملل که "هیچ مکانی در ایران نیست که ما به آن راه نداشته باشیم"، طبیعی است که اشاره به عبور از خاکریز اول (لبنان) برای حمله به ایران چنگ و دندان نشان داده شده است.

بخش مهمی از محتوای اعلام شده مواضع پزشکیان در نیویورک که در عنوان اول پیک نت امروز به آن اشاره شده، احتمالا با پیش بینی کل نظام از رویدادهای آینده اتخاذ و همآهنگ شده بود. با همین پیش بینی، در انتخابات ریاست جمهوری به جبهه پایداری و نامزد آنها "جلیلی" میدان داده نشد تا یک ماجراجوئی روی دست ایران گذاشته نشود. ماجراجوئی که می توانست همزمان با فشار اجتماعی و اقدامات ناشی از تحجر مذهبی نیز همراه شود و زمینه انفجار داخلی را فراهم سازد.

شواهد نشان میدهد که بزودی بساط روسیه ستیز و چین گریزی در ایران جمع می شود و قراردادهای دو جانبه (حتی نظامی) میان روسیه و ایران بسته خواهد شد تا در صورت هر نوع حمله نظامی به ایران روسیه موظف به دفاع از تمامیت ارضی ایران شود.