|
ژولیان آسانژ بنیانگزار پلت‌فرم ویکی لیکس پس از نزدیک به ۱۴
سال حبس و زندان آزاد شد و روز چهارشنبه گذشته به زادگاهش
استرالیا بازگشت و در فرودگاه کانبرا به همسر و خانواده اش
پیوست.
آسانژ به دلیل افشای گوشه ای از جنایات جنگی آمریکا (از جمله
در عراق) مورد تعقیب دولت ایالات متحده قرار گرفت. ابتدا با
راه انداختن ماشین عظیم تبلیغاتی علیه او، به دولت سوئد برای
دستگیری وی به جرم تجاوز جنسی به دو زن و سپس تحویلش به ایالات
متحده، فشار آوردند. با مقاومت انسانهای آزاده در سراسر جهان و
بویژه با تلاش خستگی ناپذیر همسرش "اِستلا" که همزمان یکی از
وکلایش نیز بود، از استرداد وی به آمریکا جلوگیری شد.
آسانژ را به بریتانیا منتقل کردند. وی در آنجا در سفارت
اکوادور پناهنده شد و مدت هشت سال خورشید را فقط از پنجره
اتاقش دید. در تمام این مدت سفارت اکوادور در محاصره پلیس
انگلستان بود، که به محض خروجش از سفارت، وی را دستگیر کنند.
پس از هشت سال حبس انفرادی در سفارت، تحت فشار آمریکا وی را از
سفارت به یکی از مخوف ترین زندان‌های دنیا، زندان امنیتی
بلمارش، منتقل کردند. فیلم و عکسهای خروج وی که اینک جسم و
روحش را شکسته بودند هنوز در اینترنت قابل دیدن است. در این
مدتِ بیش از هشت سال مانند پیر مردی شده بود با جسم و روحی در
هم شکسته.
در زندان بلمارش که ویژه "جانیان خطرناک" است و به شکنجه گاه
معروف است، ۲۳ ساعت شبانه روز را در یک اتاق ۶ متر مربعی در
انفرادی به سر برد. یک ساعت در شبانه روز هواخوری داشت.
در تمام این مدت دو فرزندش را ندید و اجازه مصاحبه با هیچ
خبرگزاری را نداشت و حتی اجازه نوشتن مطلبی و خروج آن از زندان
را نداشت، شرایطی بدتر از زندان اوین!؟
پس از گذراندن بیش از ۵ سال حبس در بلمارش، آزاد شد.
شرط آزادی اش اعتراف به جرم بود، "افشای اطلاعات محرمانه"
!
در تمام مدت حبس و زندانی اش حتی یک کشور غربی "مدافع آزادی و
حقوق بشر" به این حبس غیرانسانی اعتراض نکرد!
البته رسانه های غربی مانند همیشه با نعل وارونه زدن اینطور
وانمود میکنند که گویا آسانژ مورد لطف ملوکانه قرار گرفت و
آزاد شد.
آزادی آسانژ نتیجه تلاش شبانه روزی آزادیخواهان در سراسر جهان
بود. نتیجه تلاشی بسیار پیچیده و فشرده هم با فشار مدنی و هم
حقوقی. حتی انتخابات نزدیک آمریکا نیز در این امر نقش داشت.
حتی ژئوپولیتیک و مناسبات اخیر بین استرالیا و آمریکا نیز نقش
داشت. امپراتوری ایالات متحده برای گسترش نفوذش در
ایندوپاسیفیک و مهار چین به روابط "حسنه" با استرالیا نیازمند
است. آزادی آسانژ به عنوان شهروند استرالیا گامی دیگر در این
جهت بود که دولت استرالیا بویژه در دو سال گذشته در این جهت
بسیار تلاش کرد.
جدا از همه اینها، استرداد آسانژ به آمریکا و تشکیل یک دادگاه
ممکن بود عواقب غیر پیش بینی شده ای برای امپراتوری جنگ و دروغ
ببار بیآورد، همانطور که مرگش در بلمارش رسوائی بود برای
مدعیان "آزادی و حقوق بشر".
پس از نزدیک به ۱۴ سال تلاش شبانه روزی میلیون ها انسان آزاده
و آزادیخواه در سراسر جهان و با پشتوانه مذاکرات حقوقی فشرده،
آسانژ آزاد شد ولی آزادی آسانژ هیچگاه به معنای آزادی مطبوعات
نیست.
اگر آسانژ شهروند آمریکا بود، مانند ادوارد اسنودن تنها شانسش
پناهندگی به روسیه بود تا دست آمریکا به وی نرسد وگرنه
استردادش به عنوان شهروند آمریکایی حتمی بود و اگر از صندلی
الکتریکی جان سالم بدر می‌برد، میبایستی طبق قانون ایالت متحده
۱۷۵ سال محکومیتش را در یکی از زندان‌های آنجا بگذراند.
آزادی آسانژ یک پیروزی در نبرد برای آزادی مطبوعات بود ولی جنگ
اصلی هنوز ادامه دارد چرا که آمریکا موفق شد یک "مورد حقوقی"
بسازد که با اتکا به آن در آینده هر روزنامه نگار افشاگر را
جدا از ملیت وی، دست کم ۵ سال در بدترین شرایط زندانی کند و
دوم اینکه با شکستن جسم و روان آسانژ,، شمشیر داموکلسِ ترس از
تعقیب، دستگیری و زندان را روی سر دیگر روزنامه نگاران افشاگر
جنایات جنگی آمریکا خواهد گرفت.
رسانه های جنجالی غربی که مردم را سرگرم حوادث میکنند و در هیچ
موردی به ریشه های حوادث نمی‌پردازند، در مورد آزادی آسانژ هم
انواع و اقسام نظرهای "کارشناسانه" میدهند ولی حتی یکبار مطرح
نمی‌کنند که:
چرا میبایستی یک روزنامه نگار که در واقع کارش را که روزنامه
نگریست بخوبی انجام داده، نه ۵ سال، آنطور که در غرب تبلیغات
می‌شود، بلکه نزدیک به ۱۴ سال از عمرش را در بدترین شرایط و در
سلول انفرادی بسر می‌بُرد؟
به گونه ای که بقول همسرش استلا آسانژ "...ژولیان از نظر جسمی
و روحی در شرایط خوبی بسر نمی برد. زمانی طولانی نیاز دارد که
گام به گام حالش رو به بهبودی برود و به آزادی عادت کند."
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۲۹ ژوئن ۲۰۲۴ |
