بحرین استان سیزدهم ایران بود. خیلی از ایرانی ها برای تحصیل به دانشگاه انگلیسی زبان آن می رفتند. از جمله تحصیلکردگان معروف دانشگاه بحرین، امیر طاهری است که سالها سردبیر کیهان انگلیسی و سپس تا سال 56 سردبیر کیهان فارسی بود و پیش از انقلاب از ایران خارج شد و اکنون در معتبرترین نشریات انگلستان و امریکا مقاله تفسیری می نویسد. عبدالرحمن فرامرزی صاحب امتیاز و سپس مدیر و یکی از دو موسس روزنامه کیهان نیز تحصیلات دانشگاهی خود را در بحرین سپری کرده بود. خودش زاده بوشهر بود.

روزی که شاه، زد و بند مخفیانه خود را انگلیس ها را رو کرد و بحرین را جدا از ایران اعلام کرد، بسیاری از ایرانی ها خون به دل شدند اما کسی جرات نکرد اعتراض کند،  جز محسن پزشکپور نماینده حزب پان ایرانیست در مجلس که خیلی زود چوب این مخالفتش را هم خورد و طرد حکومتی و سیاسی شد.

حالا بحرین که حداقل شیعیان آن هنوز مهر ایران را در دل دارند، تبدیل شده به میزبان ناوگان نظامی امریکا و بزرگترین پایگاه نظامی امریکا نیز در بحرین برپا شده است. پس از انقلاب 57، نفوذ آیت الله خمینی در بحرین به اوج خود رسید، اما این شیفتگی با آغاز جنگ ایران و عراق و سپس رویدادهای پس از جنگ و فرو رفتن جمهوری اسلامی در بحران  اقتصادی و فساد حکومتی، یخ این شیفتگی را آب کرد. هنوز هم معدود بازماندگان طرفداران رژیم شاه حاضر نیستند این اقدام شاه را یک خیانت ملی به تمامیت ارضی کشور اعلام کنند و سکوت را ترجیح میدهند. انگلستان و امریکا به شاه وعده "ژاندارم منطقه" را دادند و بحرین را از او گرفتند و سه جزیره ابوموس، تنب بزرگ و تنب کوچک را از کیسه خلیفه به او بخشیدند و در حقیقت مال ایران را به خود ایران بخشیدند و بحرین را بردند. آنها با این ترفند تخم یک نفاق و اختلاف میان ایران و کشورهای خلیج فارس را هم کاشتند که ادامه دارد.

جمهوری اسلامی چنان ویرانه ای از انقلاب 57 باقی گذاشته که دو نسل پس از انقلاب نه میدانند و نه می خواهند بدانند در زمان شاه چه گذشت، همچنان که نه میدانند و نه می خوانند که در زمان رضا شاه بر ایران چه گذشت. از دوران رضا شاه فقط ایران را فهمیده اند و برایشان گفته اند که او آخوند ها را کرد توی دو حوزه قم و مشهد و حجاب را ممنوع کرد. همین!