گزارشی از دور دوم انتخابات مجلس

رستوران ها شلوغ تر از حوزه ها

روز دور دوم انتخابات مجلس، تهران خلوتر از همیشه بود. تعداد حوزه های رای گیری کمتر از دور اول.

خود من برای رای دادن ناچار شدم از محله خودمان دورتر بروم تا در یک مسجدی صندوقی پیدا کنم و رای بدهم. از بین ساختمانهای سر به فلک کشیده رد شدم و در مسیرم از کنار اتومبیل‌های مدل بالا رد شدم که در پیاده روها روبروی رستوران‌ها پارک بودند. بعد از رسیدن به مسجد متوجه شدم افرادی که منتظر بودند وارد رستوران‌ها شوند بسیار بیشتر از مراجعه  کنندگان به مسجد رای گیری بود. آن مسجد محل نصب دکل‌های مخابراتی هم شده بود.

در خیابان روبروی مسجد ماشین نیروی انتظامی با دو مامور نیروی انتظامی با لباسهای سبز پسته ای ایستاده بودند. در ورودی مسجد دو پاسدار با لباس سبز تیره ایستاده بودند که یکی مسلسل بدست داشت. برای ورود به مسجد ناچار شدم کفشهایم را بکنم.

حدودا 10 نفری از برگزارکنندگان انتخابات مردم را راهنمایی میکردند. جز من پنج نفر دیگر هم آمده بودند که رای بدهند. یک زوج و سه مرد که همه تقریباً بالای پنجاه سال داشتند. از برگزارکنندگان فقط یک نفر خانم بود که مانتو خاکستری با مقنعه پوشیده بود و همه برگزارکنندگان کارت شناسایی به گردن آویخته بودند. بجز اهالی مسجد که مسن بودند بقیه برگزارکنندگان میانسال با تیپ کارمندی و با ته ریش.

انتخابات کاملا مکانیزه بود. برای شروع رای دادن کارت ملی را به میز اول دادم. کارت را درون دستگاهی گذاشتند تا احراز هویت نمایند. نام و مشخصات و بقیه اطلاعات من روی مانیتور دستگاه هویدا شد. سپس کارمند مربوطه کارت هوشمند دیگری را درون همان دستگاه قرار داد تا با فعال کردن آن بتوانم در دستگاه دیگر رای بدهم. این کار خیلی سریع انجام شد و من کارت هوشمندی دریافت کردم تا بتوانم با آن رای بدهم و کارت ملی مرا نگه داشتند.

اینکه دستگاه اول، اطلاعات مرا نگهداری میکند یا اینکه با  صدور کارت هوشمند برای رای دادن میتوانند به رای من دست پیدا کنند برایم جای سئوال بود. چون در اینصورت رای همه آشکار خواهد شد. در عین حال این سیستم کامپیوتری می‌تواند اطلاعات زیادی از شرکت کنندگان را ثبت و ‌تحلیل کند. مثلاً میانگین سنی رای دهندگان.

به دستگاه دوم مراجعه کردم. لیست تمام کاندیداها روی دیوار مسجد نصب بود. دستگاه دوم کاملاً با کلیدهای فارسی بود و بروی سبد یا ظرفی پلاستیکی نصب شده بود و پلمب بود. آن سبد محل جمع آوری رای ها بود.

با قراردادن کارت هوشمند، لیست کاندیداها که ۳۲ نفر بودند بر صفحه مانیتور دستگاه مشخص شد. امکان انتخاب کاندیدها هم با وارد کردن کد انتخاباتی فراهم بود. با تیک کردن اسامی روی صفحه مانیتور. امکان حذف و اصلاح لیست انتخابی هم در آن دستگاه فراهم بود.

پس از انتخاب کاندیدها با فشردن دکمه سبز رای من بصورت کاغذی ولی درون دستگاه چاپ شد. امکان دیدن رای از پشت شیشه دستگاه وجود داشت. در مرحله آخر رای کاغذی به درون سبد پلاستیکی افتاد و دستگاه اجازه برداشتن کارت هوشمند را بمن داد که با پس دادن آن توانستم کارت ملی را پس بگیرم.

من فقط به چهار نفر رای دادم. سه فعال ائتلاف کارگری حسین صمصامی، سمیه گلپور و مهدی عسکری بخاطر برنامه های دفاع از کارگران و ابوالفضل ظهره‌وند فعال سیاسی بدلیل نگرش سیاسی متمایل به شرق. تا چند روز پیش تصمیم داشتم به عطا بهرامی هم رای بدهم ولی با توجه به حضور ایشان در سیما و دفاع از گرانی بنزین و با دیدن برنامه جدال در رابطه با او و شائبه ارتباطش با مافیای واردات خودرو پشیمان شدم.

صحبت کردن در باره رای دادن بین دوستان و خانواده مثل مشارکت در جرم تلقی می شد. مردم کاملاً به باندهای مافیایی در مجلس و رقابت بر سر دستیابی به ثروت و قدرت آگاهند و به همین دلیل مشارکت نمی کنند، ولی تجربه رای دادن امروز خصوصاً اینکه انتخابات کاملاً ماشینی شده بود برایم جالب بود. هنگام خروج از اتاق رای‌گیری پیر مردی از افراد ناظر بهم گفت اجرت با خدا. یعنی که افراد ناظر بر انتخابات که توسط حکومت مامور میشوند فکر میکنند مردم برای خدا رای می‌دهند نه سرنوشت کشور.

به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet @pyknet

 پیک نت  ۱۱ می  ۲۰۲۴