تکنولوژی هرکز تسلیم حکومت ها نمی شود. در ایران، جدال تکنولوژی و تحجر سیاسی و مذهبی تاریخ پر فراز و نشیبی دارد که از درشکه و دوچرخه و چادر و چاقچور شروع می شود تا به سینما، رادیو، تلویزیون، تئاتر و... می رسد. در تمام این عرصه ها، روحانیون و مذهبیون همه کوشش خود را کردند تا در گذشته باقی بمانند اما آینده از روی سر آنها گذشت. در چند ده سال پیش از انقلاب 57 روحانیون با رادیو و سینما و تلویزیون مخالفت کردند و در همین جمهوری اسلامی با صدای زن، نمایش آلات موسیقی، ماهواره ، کنسرت و... مخالفت شد. این جدال در آن چند ده سال پیش از انقلاب به سود تکنولوژی و آینده تمام شد و در 4 دهه پس از انقلاب 57 نیز این جدال گام به گام به سود آینده و به شکست تحجر ختم شده و در آینده بیش از امروز ختم خواهد شد. از جمله در باره اینترنت و شکست فیلترینگ. حکومت درتمام سالهای اخیر نتوانست با اینترنت کنار بیاید و حداقل، ضوابطی برای آن تعیین کند و گلوی آن را نگیرد. رفتند بدنبال همان راه حلی که برای مقابله سیاسی مبارزه با قاچاق مواد مخدر و ... داشتند. در این عرصه زندان و اعدام و ترور را راه حل دانستند و در باره پدیده هائی مانند ماهواره و اینترنت، ممنوعیت، پشت بام گردی و فیلترینگ را انتخاب کردند.

حاصل اعدام، ممنوعیت فعالیت سیاسی و ترور سیاسی را امروز در وسیع ترین سطح جامعه بصورت بی اعتمادی به حکومت شاهدیم و در با تکنولوژی و اینترنت نیز حکومت همان نتیجه ای را گرفته که درباره تقابل های سیاسی گرفت.

درباره اینترنت هنوز فرصت تجدید نظر در روش های جاری و برداشتن زانوی حکومتی از روی گلوی اینترنت باقی است، اما اگر نپذیرند و زیر بار تغییر روش نروند، تکنولوژی بار دیگر از روسی سر حکومت عبور خواهد کرد. وسعت ورود استارلینگ (اینترنت ماهواره ای) به ایران فرصت کنونی تجدید نظر در سیاست های ضد اینترنتی حکومت را از آن خواهد گرفت. مملکتی که از چهار طرف مرزهای آن نه تنها همه نوع کالا، بلکه سلاح وارد می شود، جعبه های کوچک استرلینگ آشان تر از آن وارد می شود که در تصور حکومت می گنجد. شاید خانه گردی و پشت بام گردی را چاره ادامه مقابله با اینترنت بدانند که چندان عجیب نیست. چرا؟ به این دلیل ساده که تحجر در گذشته می ماند و زمان از روی سر آن میگذرد.