نهادها و افرادی در جمهوری اسلامی بی تاب شلیک موشک به سمت اسرائیل و حمله متقابل اسرائیل و امریکا به ایران هستند. بهانه نیز انتقام ترور هنیه رئیس دفتر سیاسی حماس در تهران است و انگیزه اصلی، بستن فضای سیاسی، اعلام حالت جنگی در کشور و راه انداختن بگیر و ببند و فلج کردن دولت پزشکیان و در صورت امکان ساقط کردن آن. حتی اگر به قیمت نابودی زیر ساخت های ایران بیانجامد، اما درعوض جاده ظهور امام زمان  هموار شود!

در راس نظام، پس از هیجان اولیه ترور هنیه، پرهیز از شتاب در واکنش برگزیده شد و تسلیح و رساندن کمک های نظامی به حماس و حزب الله لبنان و انصار الله یمن و حشد الشعبی عراق در دستور کار قرار گرفت و در شرایط کنونی منطقه و جهان این گزینه را عاقلانه یافتند. روشی که اگر ادامه نیافته و تشدید نشده بود، اسرائیل اینگونه شتابزده و وحشت زده سوریه را بمباران نمی کرد!

محاکمه مطبوعاتی عباس عبدی و رای به محکومیت او که روز گذشته خبر آن اعلام شد، نشان داد که آن جنگ طلبان و کمین کردگان برای راه انداختن یک جنگ، با همان اهدافی که در بالا به آن اشاره شد، عقب نشینی نکرده و همچنان بی تاب ویرانی ایران و ظهور امام زمان و سپرده شدن سکان رهبری و ریاست جمهوری بدست امثال جلیلی اند.

هیات منصفه ای که عباس عبدی را بدلیل مخالفت ملایم با موشک پرانی به سمت اسرائیل مجرم شناخت، اگر هم شعوری سیاسی در حد فهمیدن موضوعی که او در نوشته اش مطرح کرده داشته باشند، اهداف مغرضانه و دستوری خارج از دادگاه را اجرا کردند و یا اساسا نفهمیده اند طرف چی نوشته و منظورش چیست؟ در هر دو صورت، این محکومیت نشان داد که اصلاحات در دستگاه قضائی کشور ناگزیر است.

دادگاه عباس عبدی در نشر مطالب خلاف واقع و  قانون اساسی مجرم شناخت. یعنی واقع آنست که باید به طرف اسرائیل موشک شلیک کرد. در این میان هم معلوم نیست در کجای قانون اساسی موشک پرانی و راه اندازی جنگ و ویرانی توصیه شده است؟

عباس عبدی در ۲۶ فروردین در روزنامه اعتماد نوشته بود:

«برخلاف تصور رایج، معتقدم حمله اسرائیل در اصل واکنشی بوده است و ایران نیازی به پاسخ  واکنش ندارد. اسرائیل در جریان جنگ غزه بزرگ‌ترین لطمه نظامی و حیثیتی و سیاسی را از سال ۱۹۴۸ تاکنون متحمل شده و هنوز نیز از زیر بار این ضربه خارج نشده است. درست یا نادرست، آنان حداقل بخشی از این وضع را محصول سیاست‏‌های ایران می‌‏دانند و اقدامات خود را واکنشی به این وضعیت معرفی می‌کنند. پس معتقدم که نیازی به پاسخ نظامی ایران نیست.»

کجای این منطق و استدلال اگر هیات منصفه آن را فهمیده باشد، جرم است؟ اما اگر حسین شریعتمداری در هر شماره روزنامه کیهان خواهان موشک پرانی انتقامی شد مجرم نیست؟

اگر قرار باشد انتقام ترور هنیه گرفته شود، این انتقام را خود فلسطینی ها باید بگیرند و حداکثر کاری که ایران می تواند بکند ادامه کمک نظامی به آنهاست. در پاسخ به این بهانه که هنیه در ایران ترور شده و به این دلیل باید از اسرائیل انتقام گرفت و یا دست به اقدامی تلافی جویانه زد باید گفت چرا برای گرفتن انتقام ترور فخری زاده که اهمیت او برای ایران به مراتب بیشتر و مهم تر از هنیه بود از این توصیه ها نفرمودند؟ ضمنا، قبل از تلافی و انتقام باید برای این سئوال پاسخ یافت که اسرائیل ازکجا میدانست اتاق خواب هنیه در هتل محل اقامتش کدام است؟ اگر ترور از داخل و اطراف هتل محل اقامت هنیه و به سبک ترور فخری زاده انجام شد، آن عوامل اجرائی چه کسانی بودند و وسائل ترور- از جمله پهپاد داری امکان شلیک موشک- از کجا و چگونه بدست عوامل اجرائی ترور رسیده بود؟ همین سئوال درباره ترور فخری زاده هم مطرح بود اما هرگز به آن پاسخ داده نشد.