|
برخی تحلیلگران حکومت طالبان در افغانستان و معضل مهاجرین
افغانستان در ایران، نظراتی را مطرح می کنند که بیشتر برخاسته
از احساسات شخصی است تا واقعیات روی زمین. این تحلیلگران تصور
می کنند طالبان تا ابد غلام حلقه به گوش پاکستان و یا امریکاست
و باید با آن مقابله کرد.
اولا مقابله با هر حکومتی در هر کشوری، وظیفه مردم آن کشور است
و از این نظر، خوب بودن و یا بد بودن طالبان به مردم افغانستان
مربوط است و نه ایران. دوم، واقعیات در جهانی که شبانه روز در
حال تغییر در جهت جهان چند قطبی است، نمی توان تصور کرد و گفت
که این تغییر و تحولات شامل حال طالبان و افغانستان نمی شود.
بنابراین، منافع ملی ایران در جنگ و خصومت با طالبان نیست،
همچنان که حل مشکل و معضل مهاجرین افغان محدود کردن زیست آنها
در ایران و یا اخراج آنها نیست. در هر دو زمینه راه حل، گسترش
مناسبات سیاسی و بویژه اقتصادی با افغانستان و طالبان است و
خوشبختانه جمهوری اسلامی پس از کج و راست شدن های بسیار به درک
این واقعیت رسیده است. این سیاستی است که چین و تا حدودی روسیه
در باره افغانستان دنبال می کنند و حتی مشغول فراهم ساختن
زمینه پیوستن همین حکومت طالبان به شانگهای و بریکس هستند.
سرمایه گذاری های چین برای اکتشافات و کشیدن راه آهن افغانستان
به چین از جمله تصمیمات استراتژیک چین در افغانستان طالبان
است. در همین مسیر است که بتدریج می تواند فضای لازم برای
پیوستن اقوام با مذاهب مختلف به حکومت فراهم شود و با ایجاد
کار و شغل در افغانستان مهاجرین به کشورشان بازگردند.
در ادامه همین استراتژی است که راه آهن ایران بزودی از طریق
افغانستان به چین متصل خواهد شد و تجارت بدون دخالت، نظارت و
تحریم ها آغاز خواهد شد.
از هم اکنون هزاران فرصت اقتصادی هم در ایران و هم در
افغانستان فراهم شده و طبیعی است که رانت خواران و مافیاهای
اقتصادی ایران علیه این استراتژی باشند، زیرا مدیریت این تجارت
با استفاده از این راه آهن، دست آنها را می بندد و سیاست نگاه
به شرق یک گام به جلو بر می دارد.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۶ آوریل ۲۰۲۴ |
