حمله روز گذشته اسرائیل به زینبه در سوریه کاملا آشکار ساخت که کشیدن ایران به جنگ منطقه ای هدف نهائی جنگ غزه و لبنان است. این بسا در روزهای آینده زینبه را هم مانند مساجد لبنان ویران کنند تا زیر فشاراحساسات مذهبی ایران به جنگ کشیده شود.

البته حدس زده می شود که این اقدام جنون آمیز اسرائیل، ناشی از شتابی است که بموجب آن می خواهد تا اعلام نتایج انتخابات امریکا، دست همه را در پوست گردو بگذارد. و شاید هم با چراغ سبزهائی که از خود امریکا به نتانیاهو داده میشود.

از سوی دیگر، در ایران روز به روز صبر و درایتی را شاهدیم که بموجب آن نمی خواهند، حداقل تا اعلام نتایج انتخابات امریکا دست به اقدامی نظامی بزنند، زیرا چنین اقدامی چه هریس پیروز انتخابات اعلام شود و چه ترامپ، بخشی از کاسه کوزه ها بر سر ایران خواهد شکست. انتخاباتی که برگزاری آن با آماده باش نظامی همراه شده و حتی بیم کودتا و یا اعلام استقلال برخی ایالت ها امریکا می رود. فعلا نتانیاهو در خاورمیانه در مرداب جنگ فرو رفته و امریکا بیمناک حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری است. همانگونه که در عنوان اول پیک نت روز شنبه نوشتیم: "سیاست دندان گذاشتن روی جگر" دراین روزها عاقلانه ترین سیاست است. و البته، همزمان با این سیاست باید آماده همه نوع اقدام نظامی تهاجمی و یا تدافعی بود. در این روزها صحبت از تغییر سیاست اتمی و خروج از معاهده بین المللی منع سلاح های اتمی می شود. شاید این صحبت ها جنبه تبلیغاتی داشته باشد اما واقعیت اینست که دوست و دشمن میدانند که ایران دارای توان اتمی هست و نیازی به جار زدن آن نیست.

سیاست "من می زنم و تو می زنی" قابل ادامه نیست و ایران باید سیاستی استراتژیک و راهبری اتخاذ کند که ما فکرمی کنم اشاره روز گذشته پزشکیان به جنگ اقتصادی و نه جنگ موشکی، اشاره به همین مسئله بود، بویژه که او تاکید کرد که قدرت نظامی و موشکی و غیره ایران برای دفاع از ایران است و نه برای تهاجم و جنگ.

پیوند روسیه و ایران درعرصه نظامی عمیق تر از عرصه اقتصادی، سیاسی و فرهنگی است و این پیوند عمیق در جریان جلوگیری از ورود هواپیماهای اسرائیل به ایران و بمباران اهدافی که در نظر داشتند نشان داده شد. این پیوند عمیق باید علنی شود تا هم مردم ایران بدانند چه کسی دوست و چه کسی دشمن است و دشمنان ایران هم بدانند ایران تنها نیست و این ممکن نیست مگر با اعلام قرارداد نظامی دو جانبه میان روسیه و ایران و اگر چین هم متمایل بود، می تواند به این پیمان بپیوندد. نباید از جنجال های تبلیغاتی غرب دراین زمینه به خود بیم و هراس راه داد.