مجمع
تشخیص
مصلحت
نظام هم
خود
حکایتی
است که
شاید
کمتر کسی
به اخبار
آن توجه
کند، اما
در
مصوبات
مجلس نقش
آفرین
است.
معمولا
هرکس
کنار
گذاشته
می شود،
رهبر
دستش را
گرفته و
درمجمع
تشخیص
مصلحت
عضوش می
کند.
کسانی در
این مجمع
طی دو
دهه
گذشته
وارد شده
و بر عرض
و طول آن
افزوده
اند که
حتی
نامشان
هم به
گوش مردم
نرسیده،
چه رسد
که با
سوابق او
آشنا
باشند.
معمولا
مصوبات
این مجلس
و مباحثی
که در آن
گاهی
جریان می
یابد نه
به درد
این دنیا
می خورد
و نه آن
دنیا، و
اگر گاهی
یک مصوبه
ای هم از
زیر
دستشان
رد شود
که اندکی
مفید
باشد از
بیرون
مجمع
چنان به
مصوبه و
مجمع
حمله می
شود که
پیشخانه
را به
پسخانه
می
بازند.
از جمله،
اخیرا
این مجمع
یک نقش
خنثی
ایفاء
کرد و به
مصوبه
صندوق
توسعه
ملی برای
گرفتن
میادین
نفتی و
در
اختیار
بخش
خصوصی
گذاشتن
آن، رای
نداد.
فورا
رئیس این
صندوق با
یکی از
ارگان
های
رسانه ای
اتاق
بازرگانی
مصاحبه
کرده و
گفت:
در مجمع
تشخیص
مصلحت،
نگاه
کمونیستی،
حسادت و
نفهمی
حاکم شده
است.
درست
مانند
آقای غنی
نژاد که
تا
تصمیمی
به سود
مردم
گرفته می
شود وارد
صحنه شده
و در
مصاحبه
با
اقتصاد
نیوز و
یا
اکونیوز
می گوید
که این
تصمیمات
ناشی از
رسوبات
حزب توده
ایران
در
سالهای
اول
انقلاب
است.
مهدی
غضنفری،
در گفتگو
با
«اقتصاد
۱۲۰»
گفت:
«گفتیم
میادین
نفتی را
در
اختیار
ما قرار
دهید، ما
با کمک
بخش
خصوصی
اینها
را فعال
می کنیم
و بعدا
از این
طریق،
طلب
خودمان
را با
دولت صفر
میکنیم.
در مجمع
تشخیص
مصلحت،
به دلیل
کج فهمی،
نگاه
سیاسی،
نگاههای
کمونیستی،
حسادت و
نفهمی،
با این
طرح
مخالفت
شد.»
در اساس
نیز
معلوم
نیست که
صندوق
توسعه
ملی به
چه حقی
مصوبه
تصویب
کرده و
مجمع
مصلحت با
چه
اختیاراتی
به این
مصوبه
رسیدگی
کرده
است. مگر
آن که
این
مصوبه
ابتدا به
مجلس
رفته و
سپس
تصویب
شده و
برای
تائید به
شورای
نگهبان
ارسال
شده باشد
و شورای
نگهبان
آن را
تائید
نکرده
باشد و
به همین
دلیل
برای
تصمیم
نهائی به
مجمع
مصلحت
فرستاده
شده
باشد.
اگر چنین
باشد،
باید
اعلام
شود که
چنین
مصوبه ای
در
چارچوب
چه لایحه
ای از
دولت به
مجلس
پیشنهاد
شده است؟
و کدام
دولت
چنین
لایحه ای
را به
مجلس
فرستاده
است؟
دولت
ابراهیم
رئیسی و
یا دولت
پزشکیان؟ |