درباره سه جزیره ایران در خلیج فارس که امارات متحده ادعای مالکیت آنها و بویژه جزیره ابوموسی را دارد، باید دانست که هم امارات و هم دیگر کشورهای خلیج فارس و حتی کشورهای عرب منطقه، از بیم تبدیل شدن این سه جزیره به مهم ترین پایگاههای نظامی ایران این ادعاها را مطرح کرده اند. همه آنها میدانند که ایران به هیچ وجه در باره مالکیت بر این سه جزیره کوتاه نخواهد آمد و در اساس هم نمی تواند کوتاه بیاید زیر گلوگاه قدرت دریائی ایران است. به این دلیل می توان حدس زد که هم امارات متحده و هم دیگر کشورهای منطقه تلاش می کنند تا حداقل سهمی برای حضور در این سه جزیره داشته باشند و اگر نتوانند به هر قیمت مالک آن شوند، حداقل فعلا لای در را باز کرده و پایشان را لای آن بگذارند. مثلا به بهانه منطقه آزاد تجاری و در گام بعدی تحت حمایت انگلیس و امریکا و اسرائیل مجبور کردن ایران به انصراف از نظامی کردن این سه جزیره.

دو جزیره تنب بزرگ و تنب کوچک هیچ ارزش حیاتی ندارند و ساکنینی هم ندارند و تنها پایگاه و یا پایگاههای موشکی ایران هستند. ابوموسی نیز بزرگترین زرادخانه زیر زمینی ایران در خلیج فارس است و حفظ این موقعیت از زمان شاه عباس صفوی تاکنون بعنوان یک تخته پرش نظامی برای ایران مطرح بوده است و اکنون بیش از هر زمان دیگری.

تمام جنجالی که بر سر مالکیت این سه جزیره راه انداخته و اسرائیل و امریکا و انگلستان حامی پشت پرده آن هستند، ریشه در همین مسئله دارد و اساسا مسئله ارضی و جغرافیائی اصلا مطرح نیست. می خواهند این رگ مهم و حیاتی ایران در خلیج فارس را بزنند و به همین دلیل دفاع از مالکیت هر سه جزیره یک وظیفه ملی است. چنگ انداختن به این سه جزیره، در حقیقت یکی از گام های مهم برای اقدامات بعدی جهت تجزیه ایران است.