|
در چند روز اخیر ایران، امریکا و روسیه، یک مثلث خبری درباره
مذاکره و صلح بوده اند. خبرهائی مواج که هنوز هم پس از چند روز
معلوم نیست این خبرها صلحی را بدنبال خواهند داشت یا خیر.
امریکا، همزمان با پیشرفت های سریع ارتش روسیه در تمام جبهه
های جنگ اوکراین، یک طرح صلح برای اوکراین ارائه داده است. این
طرح صلح تقریبا همان خواست هائی است که از ابتدای ورود ارتش
روسیه به اوکراین از سوی پوتین بعنوان اهداف این جنگ اعلام شده
بود. زلنسکی در چند موضع گیری متناقص و پس از نگاه به دست خاله
ها (فرانسه؛ آلمان، انگلستان) غربال کرد مثل خاله ها و ابتدا
با این طرح مخالفت کرد اما با اشاره خاله ها از ترامپ و
نماینده وی که به اوکراین سفر کرده خواست تا اروپائی ها نیز در
مذاکرات بر سر این طرح مشارکت داشته باشند. این درحالی است که
ترامپ از روی سر اروپائی ها طرح صلح خود را در اختیار مسکو و
کیف قرارداده بود. علیرغم بالا و پائین پریدن های زلنسکی و
حامیان اروپائی اش، مسکو در کمال خونسردی و با پرهیز از هیجان
و عجله منتظر نتیجه بحث هاست و درعین حال پیشروی ارتش روسیه
سرعت بیشتری گرفته است. بزودی سرانجام بحث ها پیرامون این طرح
مشخص خواهد شد. مطابق طرح ترامپ پیوستن
کریمه به روسیه به رسمیت شناخته می شود و منطقه دونباس شامل دو
ایالت روس تبار دونتسک و لوهانسک به عنوان سرزمین‌های روسیه و
بخش هائی از دو استان دیگر، یعنی زاپروژیا و خارکف که اکنون در
اختیار ارتش روسیه است، در اختیار روسیه باقی می مانند بی آنکه
مانند کریمه و دونتسک و لوهانسک رسما به روسیه ملحق شوند.
کاهش کمک‌های نظامی ایالات متحده، به رسمیت شناختن کلیسای
ارتدکس اوکراین، تبدیل زبان روسی به زبان دوم اوکراین ،
کوچک‌تر شدن ارتش اوکراین در حد 40 در صد کنونی و ممنوعیت
استقرار نیروهای خارجی و سلاح‌های دوربرد در اوکراین نیز از
دیگر مفاد طرح ترامپ است.
فعلا ویتکاف نماینده ترامپ و روبیو وزیر خارجه امریکا و همچین
وزیر ارتش امریکا سرگرم چانه زنی با کیف و اروپائی ها بر سر
این طرح در داخل اوکراین و خارج از اوکراین هستند. در بطن
مذاکرات پیرامون این طرح و همچنین شکست های پیاپی ارتش اوکراین
در تمام جبهه ها، ماجرای کشف پیاپی فساد و دزدی اطرافیان
زلنسکی و فرار برخی از آنها از اوکراین نیز جریان دارد.
ضلع دیگر اخبار صلح باز میگردد به مسئله غامض مذاکرات میان
ایران و امریکا که آن هم به نوعی دیگر مذاکرات اتمی نیست،
بلکه مذاکرات صلحی است که اسرائیل را نیز بدون حضور مستقیم،
شامل می شود. یعنی سه کشوری که ۱۲ روز در جنگ بوده اند و
همچنان آماده ادامه آن هستند.
از نقش آفرینی مصر، قطر و ولیعهد عربستان برای این مذاکرات نام
برده می شود، اما عمدتا در حد حدس و گمان.
در تهران، عراقچی تقریبا هر روز و گاه در چند نوبت، درباره
همین مذاکرات مصاحبه می کند که در آخرین آنها، در مصاحبه با
خبرنگار اوکونومیست گفت:
"ما موافق یک توافق عادلانه و متوازن هستیم. مشکل اینجاست که
وقتی دولت فعلی آمریکا، دربارهٔ توافق صحبت می‌کنند، در واقع
می‌خواهد خواسته‌های خودش را دیکته کند، و این چیزی است که ما
تجربه کرده‌ایم.
ما
آمادهٔ مذاکره هستیم، اما نه یک توافق یکطرفه.
ایران
در جنگ 12 روزه درس‌های زیادی آموخت. ما نقاط ضعف و قوت خود را
شناختیم و نقاط ضعف اسرائیلی‌ها را نیز شناختیم؛ روی همهٔ این
موارد کار کرده‌ایم و کاملاً آماده هستیم. حتی آماده تر از
دفعهٔ قبل."
همانگونه که در مذاکرات صلح اوکراین، گفتگوها از روی سر اروپا
انجام می شود و آنها به چرخ یدکی تبدیل شده اند، درباره
مذاکرات صلح امریکا و ایران (و بصورت غیر مستقیم اسرائیل) نیز
فعلا اروپائی ها در حاشیه قرار گرفته اند و دلخوشی آنها به
قطعنامه اخیر شورای حکام سازمان انرژی اتمی جهانی نیز از حد یک
هیاهوی خبری نمی تواند فراتر رود. نهایت این قطعنامه ها در
گذشته می توانست مجوز حمله نظامی به ایران باشد که این حمله
بدون مجوز شورای امنیت سازمان ملل انجام شد و این برگ نیز
سوخته است. در زمینه فشارهای اقتصادی نیز ایران همزمان با
دریافت وسیع تجهیزات نظامی از روسیه و چین، مناسبات و روابط
اقتصادی خود را با اوراسیا، چین و روسیه چنان گسترش داده است
که اگر در گذشته چنین کرده بود، ای بسا ضربات نظامی و اقتصادی
ممکن نمی شد.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۲۲ نوامبر
۲۰۲۵ |
