|
تجاوز نظامی اسرائیل به ایران و پاسخ متقابل ایران به این
تجاوز همراه با درس های بسیار بوده است که اگر عمیقا مورد توجه
قرار گیرد می تواند آینده تازه ای را برای کشور ما داشته باشد.
انتظار مردم آنست که پس از آتش بس، درس هائی که حکومت از این
تجاوز گرفتند را تبدیل به اصلاحاتی بنیادین در نظام کنند. مردم
نیز هم درس گرفتند و هم به حکومت درس دادند. درس گرفتند که
قدرت های خارجی چه سرنوشتی را میخواهند برای ایران رقم بزنند و
به حکومت درس دادند که علیرغم همه جدائی حکومت از مردم، آنها
به موقع پای دفاع از میهنشان می ایستند. اپوزیسیون برانداز نیز
دراین میانه درسی در حد گوشمالی گرفت و از این پس باید با امید
به شورش مردم وداع کند و میهن دوستی را از توده های عظیم مردم
داخل کشور بیاموزد. البته اگر اهل درس آموزی باشد. اسرائیل هم
باید دانسته باشد که ایران غزه و لبنان نیست، سوریه هم نیست.
پدیده دیگری که نه حکومت و نه مردم فراموش نخواهند کرد، این
پدیده بود که فساد اقتصادی در حکومت، فساد امنیتی را در حد
رخنه سازمان جاسوسی موساد تا مغز استخوان بوجود آورد و این
مردم نبودند که برای حکومت خطر آفرین بودند، بلکه خطر و خیانت
به میهن در درون خود حکومت بود. همین نفوذ شایسته ترین نظامیان
کشور را از ایران گرفت و ضربات مهلکی به زیر ساخت های نظامی و
غیر نظامی ایران زد. درس دیگری که حکومت باید گرفته باشد، ضعف
بزرگ هوائی ایران بود و دیدیم که با موشک نمی توان آسمان کشور
را حفظ کرد. و باز درس دیگر، خاتمه تردیدها برای اتحاد با چین
و روسیه و ایجاد بلوک نظامی منطقه است. نه تنها از سوی ما،
بلکه از سوی بسیاری از نیروهای میهندوست داخل کشور در آینده
پیرامون ضعف های بنیادین امنیتی و نظامی حکومت بحث آغاز خواهد
شد.
تجاوز اسرائیل با حمله و ترور شماری از فرماندهان ارشد و میهن
دوست نظامی و دانشمندان هسته ای کشور آغاز شد. هیچکدام از
امامان جمعه و روحانیان دهان گشادی که هر روز علیه اسرائیل
سخنرانی و رجزخوانی می کردند در فهرست ترورهای اسرائیل جایی
نداشتند و اصولا موضوعیتی نداشتند چرا که آنها متحدان آگاه و
ناآگاه اسرائیل در فساد و ایجاد نارضایتی داخلی و فراهم کردن
شرایط این تجاوز بودند و هستند.
تجاوز و ترورها و عملیات بعدی پهپادی و انفجارهای داخلی، اوج
نفوذ اسرائیل در ساختار حکومتی، نظامی، اطلاعاتی و رسانه ای
کشور را نشان داد. نفوذ فقط در ساختارهای نظامی و اطلاعاتی
کشور نبود، بلکه بیش از آن در رسانه ها بود. بخش مهمی از رسانه
های داخلی که با رانت های حکومتی به فعالیت خود ادامه می دهند
نقش پیاده نظام اسرائیل را در سال های اخیر بازی کردند و می
کنند. روسیه ستیزی و چین گریزی بخشی از ماهیت این رسانه هاست
که هدفی جز این نداشتند که شرایط را برای چنین روزهایی فراهم
کنند، روزهایی که ایران فاقد هرگونه برگ برنده ای برای جلوگیری
یا انصراف اسرائیل و آمریکا از تجاوز به کشور باشد. روابط
اقتصادی محکم ما با چین یا اوراسیا و روابط نظامی با روسیه می
توانست همچون یک سد و تهدید دربرابر تجاوز به کشور عمل کند که
رسانه های نفوذی و نفوذی های رسانه ای از جمله در صدا و سیما
مانع آن شدند و کشور ما را تا آستانه خطر تجزیه پیش بردند،
خطری که فقط با هشیاری مردم در آخرین لحظات خنثی ماند.
تجاوز اسرائیل همچنین به بخشی از مردم ایران نشان داد که اولا
سرنگونی جمهوری اسلامی از طریق مداخله خارجی ممکن نیست. ثانیا
این مداخله تنها می تواند به نابودی زیرساخت ها و دستاوردهای
فنی و علمی کشور تمام شود و زندگی و معیشت کنونی آنها را از
آنچه هست نیز بدتر کند. سوم اینکه شعار و موشک امنیت نمی آورد
و هزینه ها و دستاوردهای نظامی ایران را بیهوده می کند. مهمتر
از همه اینکه هدف از تجاوز و حمله به ایران نه سرنگونی جمهوری
اسلامی که تجزیه کشور بود، چیزی که هیچ ایرانی میهندوستی با آن
موافق نیست. پیدایش همین درک بود که موجب شد تجاوز اسرائیل به
ایران برخلاف گمان سازماندهندگان آن به شورش داخلی و قیام و
توهماتی از این دست منجر نشود و کشور توانست با همبستگی داخلی
و به کمک مقاومت نظامیان میهندوست و قدرت نظامی کشور از خود
دفاع کند و به سرنوشت غزه و لبنان و سوریه دچار نشود.
فیلم: میدان انقلاب، ساعاتی پس از اعلام آتش بس. این مردم از
حکومت پاسخ عملی برای تغییر سیاست های گذشته را می خواهند.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۲۵ ژوئن
۲۰۲۵ |
