شوک بحرانهای مالی طبقه کارگر امریکا و خانواده های آنها را در وحشت و نگرانی فرو برده است. بیش از 100 تریلیون دلار ( 1000 میلیارد) از بودجه عمومی در اختیارات موسسات مالی عظیم ایالات متحده قرار می گیرد، در حالی که میلیون ها نفر از مردم ما خانه ها خود را از دست میدهند، از بیمه درمانی محروم می شوند، کار خود را از دست می دهند، حقوق خود را از دست می دهند و......

کاخ سفید می کوشد نزدیک به 1 تریلیون دلار را بعنوان طرح نجات بازار های مالی از کنگره بگیرد. این مثل سپردن گوسفندان به گرگ برای حفظ جان آنهاست. کاخ سفید ظرف 8 سال همین مبلغ را به باد داده است. بوش به کمک "هانک پولسون" وزیر خزانه داری خود که رهبری موسسه مالی "گلدمن ساکس" را هم برعهده دارد، اصرار داشت تا کنگره بدون مذاکره و بدون هیچ شرطی این وام را در اختیار آنها قرار دهد تا بانکها و موسسات مالی ورشکسته را نجات دهد.

آیا دولتی کردن این موسسات ارتباطی با سوسیالیزم دارد؟

این موضوع، حتی آنگونه که  ادعا میشود " سوسیالیزم برای ثروتمندان " هم نیست. مقیاس های سوسیالیزم همانطورکه به شفاف سازی و ثبات بازارهای مالی نظر دارد، دارایی های مثبت و منفی  این موسسات مالی را ( بانکهای تجاری و سرمایه گذاری- موسسات سرمایه گذاری –صندوقهای خرید و فروش) که خود مسوول بوجود آمدن فاجعه مالی هستند، در اختیار دولت  مردمی قرارخواهد داد و بانک ذخیره  فدرال را در کنترل خواهد گرفت. این بانک متاسفانه خود بعنوان عامل اصلی اقتصاد حبابی ( های تک- بازار سهام- و اخیرا بازار مسکن) عمل کرده است.

دولت سوسیالیست همچنین با کمک کنگره این وجه را به سمت مالکین خانه ها و طبقه کارگر هدایت خواهد کرد. دولت سوسیالیست از این پول برای استحکام زیر ساختها و سرمایه گذاری در انرژی های قابل احیا بکار خواهد برد و جنگ عراق را سریعا به پایان خواهد رسانید.

آیا سپردن کنترل موسسات مالی و سیستم اقتصادی به کسانی که خود این فاجعه را آفریده اند مشکل را حل خواهد کرد؟ در کتب مالی و بانکی ما آمده است که وظیفه بانکها تزریق پول به تکنولوژی های جدید- شروع معاملات – ساخت خانه- ایجاد کار و سرمایه گذاری در طرح های جدید است که منجر به بهره وری هر چه بیشتر شود. اگر به گذشته بنگریم متوجه خواهیم شد که بانکها و موسسات مالی همین وظیفه را در چند دهه قبل انجام داده اند ولی این وظیفه بسیار قدیمی و مربوط به گذشته است و دوران آن بسر آمده است.

افزایش سرمایه و نقش راست افراطی

 سه دهه پیش سیستم مالی ما از دیگر بخش های اقتصادی مستقل بود، اما با افزایش بی سابقه سرمایه مالی و تلاش هر چه بیشترش برای افزایش نرخ سود باعث شد تا دلارهای بخش خصوصی خصوصا در تولید را برباید و سرمایه ملی و خزانه ما را با ریسک های باورنکردنی وارد طرح های دلالی مالی کند که هیچ ارتباطی با اقتصاد ندارند.

سرمایه مالی با تسهیل ادغام های بزرگ و  تصاحب شرکت های عظیم و با انتقال سرمایه ها به خارج از ایالات متحده خصوصا کشورهای در حال توسعه باعث بی ثباتی و هرج و مرج در اقتصاد جهانی و محلی در امریکا شد. نمونه بارز آن همین مشکلات اخیر مالی امریکا و جهان. این امر بدون حضور راست افراطی در راس قدرت محقق نبود که به قیمت گزافی برای مردم امریکا و جهان تمام شده است.

با وجود همه خرابی و افتضاحی که ببار آمده این دلالان بی پروا، این سوداگران قرض و چپاول همچنان در تلاش اند تا ورشکستگی مالی را به نحوی حل کنند تا خود در راس قدرت مالی خود را در لایه های تصمیم گیری حفظ کنند تا ثروت خود را دست نخورده نگه دارند.

همانطور که قبلا گفتم این سوسیالیزم نیست. یک توصیف شایسته برای آن " دولت سرمایه داری انگلی  مالی انحصاری " است. بر اساس مارکسیزم وظیفه اصلی دولت سرمایه داری بازتولید شرایطی است که به احیا ساخت طبقاتی و روابط اقتصادی سرمایه داری منجر شود. آیا این همان مسیری نیست که بوش و پولسون در حال گذراندن آن هستند. البته مارکسیزم حکومت را صحنه نبرد می داند. هنگامی که طبقه حاکم همه توان موجود خود، از جمله خشونت را در صورت لزوم بکار می برد تا علایق خود را به جامعه دیکته کند، طبقه کارگر متحد و مردم می توانند از درون و بیرون علیه ساختار دولت به مبارزه بپردازند. این امر در سال 1930 اتفاق افتاد و پیروزی های مهمی برای طبقه کارگر امریکا به ارمغان آورد. در سال 1960 نیز چنین شد و سیستم تبعیض نژادی را به زیر کشاند. ما امروز نیز شاهدیم که میلیونها نفر از همه نژاد ها و ملیت ها با امید شدت بخشیدن به نبرد، می خواهند به باراک اوباما رای بدهند. در حقیقت وظیفه مهم تر آنست که مردم ما بتوانند با طوفان مالی که کشور ما را به لرزه درآورده مقابله کنند. امروز مردم ما با چالشی یزرگ روبرو هستند.(نقل از راه توده)