|
روحانی
در
نیویورک
است.
سخنرانی
او در
سازمان
ملل،
شاید سخت
ترین و
تاریخی
ترین
سخنرانی
همه
ریاست
جمهورهای
ایران که
در جلسات
سالانه
سازمان
ملل شرکت
کرده اند
باشد.
چیزی
شبیه
حرکت روی
لبه تیغ
و یا ریسمانی
میان دو
برج. دو
متحد
ایران،
یعنی چین
و روسیه
از یکسو،
سران
کشورهای
اروپائی
(بویژه
اعضای
گروه
برجام) و
رهبران
امریکا
(بویژه
ترامپ)
از سوی
دیگر در
انتظار
اشارات
دیپلماتیک
روحانی
به
امریکا و
اعلام
شرایطی
هستند که
سرآغاز
پایان
مناقشه
کنونی
میان
ایران و
امریکا
باشد.
آنها
بخوبی
میدانند
که رهبر
جمهوری
اسلامی
کارت سبز
ادامه
مذاکره
با
مقامات
امریکا
در گروه
1+5 را
داده
است.
یعنی
امریکا
حتی با
اعلام
شرایطی
بازگشت
خود به
برجام را
اعلام و
تحریم ها
را نیز
لغو کند.
روحانی
این روند
را چگونه
فرمولبندی
و اعلام
خواهد
کرد؟
سئوال
اصلی و
اهمیت
سخنرانی
روحانی
در اجلاس
سالانه
سازمان
ملل همین
است.
والا
شعار در
دوره های
گذشته
داده شده
و تاریخ
مصرف
آنها نیز
گذشته
است.
دشواری
کار
روحانی
نیروهای
مخالف او
در داخل
ایران
نیز هست.
آنها که
"نزده می
رقصند" و
در واقع
استاد
"گربه
رقصانی"
اند و
بخش عمده
مشکلاتی
که اکنون
ایران و
مردم با
آن دست
به
گریبان
هستند
ناشی از
همین
گربه
رقصانی
است.
روحانی
قبل از
سفر به
نیویورک،
در آخرین
سخنرانی
خود در
مراسم
مربوط
حمله
ارتش
عراق به
ایران و
آغاز
جنگی که
8 سال به
درازا
کشید،
آمادگی
ایران
برای صلح
با
کشورهای
همسایه و
بویژه
عربستان
را اعلام
کرد و
گفت:
«برای
همه
همسایگان
دست
رفاقت
دراز می
کنیم و
از
خطاهای
گذشته
آنها نیز
می
گذریم.
من
با شعار
و طرح
"ائتلاف
امید" و
"ابتکار
صلح
هرمز" به
نیویورک
می روم.
ما طر
فدار
امنیت
درون زا
در خلیج
فارس با
شرکت همه
کشورهای
منطقه
هستیم.
ما می
خواهیم
با
همکاری
کشورهای
منطقه
امنیت
خلیج
فارس،
تنگه
هرمز و
دریای
عمان را
بوجود
آوریم».
بدین
ترتیب،
باید در
انتظار
طرح دو
موضوع
اصلی در
سخنرانی
روحانی
بود:
1- راه
حلی برای
بازگشت
امریکا
به برجام
و لغو
تحریم ها
و مذاکره
با آن
کشور در
چارچوب
برجام
2- تبدیل
حمله
موشکی به
تاسیسات
نفتی
عربستان
به فرصتی
برای صلح
در منطقه
و پایان
خصومت ها |
