راستگرایان
جمهوری
اسلامی
اهل وفاق
نیستند،
از طیف
گسترده
اصلاح
طلبان
نیز تنها
برخی
چهره های
آن که با
تجربه
ترند و
سرد و
گرم
جمهوری
اسلامی
را چشیده
اند، اهل
وفاق
هستند.
در همین
دوران
یکصد
روزه
ریاست
جمهوری
پزشکیان
شاهدیم
که این
طیف که
دست
درازی در
مطبوعات
دارد،
کمتر از
راستگرایان
اصولگرا
طلبکار
نیستند و
حاضر به
درک
ضرورت
وفاق
نیستند.
جای شکرش
باقی است
که در
این یکصد
روز،
فرماندهان
سپاه
مانند
دوره های
گذشته بی
وقفه در
کار دولت
دخالت
نمی کنند
که
البته
این
رویکرد
را باید
عمدتا
ناشی از
نظر رهبر
جمهوری
اسلامی
نسبت به
دولت از
یکسو و
خطرات
ناشی از
ترور و
جنگی
دانست که
اسرائیل
موتور
آنست. در
خود دولت
هم معلوم
نیست همه
آنها که
دور میز
هیات
دولت می
نشینند
اهل وفاق
باشند و
با سیاست
های کلی
نظام
همسو.
هنوز زود
است
درباره
آینده
سمت گیری
های
پزشکیان
و دولت
او و
سرانجام
سیاست
وفاق نظر
قطعی
داده
شود،
بویژه که
با روی
کار آمدن
ترامپ،
مسائل
زیادی
مطرح
خواهد شد
که معلوم
نیست همه
در باره
روش های
روبرو
شدن با
این
مسائل
اتفاق
نظر
داشته
باشند.
همین
تفاوت
نظرها و
روش ها
در جبهه
مقابل که
پزشکیان
سعی می
کند آنها
را نیز
به زیر
چادر
وفاق
هدایت
کند وجود
دارد. هم
در درون
خودشان و
هم در
برابر
دولت.
ظاهرا
یگانه
سیاستی
که
بهرحال و
بهر
تقدیر
دنبال می
شود همان
حضور در
جبهه شرق
است که
سکان آن
در بیت
رهبری و
شورای
فرماندهی
سپاه است
و اغلب
با چراغ
خاموش
پیش می
رود و
دولتی ها
و غیر
دولتی ها
چندان
تمایلی
به فرو
کردن
بینی خود
در آن
ندارند.
در این
یکصد
روز،
تصمیماتی
در زمینه
های
اجتماعی
و
اقتصادی
گرفته
شده که
در مجموع
خود
متفاوت
با دولت
های
گذشته
است که
از کنار
اعتراضات
قشرهای
مختلف
اجتماعی
بی سر و
صدا می
گذشتند و
آن را
مسئله
خود نمی
دانستند.
درچارچوب
همین
سیاست
وفاق،
پزشکیان
روی
گذشته با
شورای
رهبری
حزب
موتلفه
دیدار
کرد و
صحبت های
خود برای
آنها به
یکی از
اساسی
ترین
نکات
اشاره
کرد و آن
نبود جز
اینکه
هیچ حزبی
در
جمهوری
اسلامی
برنامه
مدون
درباره
اساسی
ترین
مسائل
اجتماعی
ندارد.
پزشکیان
گفت:
«احزاب
کشور به
رغم نقش
و کارکرد
مهمی که
میتوانند
در زندگی
عمومی و
سیاسی
جامعه
ایفا
کنند،
عموما
نگاه
مشخصی
درباره
مسایل
مبتلابه
جامعه در
بخشهای
مختلف
بهداشت،
آموزش و
فرهنگ
ندارند.» |