25 بهمن
نه حکومت مجوز می دهد
و نه مردم منتظر مجوز می مانند!
یادداشت سردبیری

هیچ رژیم استبدادی و هیچ نظام کودتائی، در طول تاریخ بشری مجوز برای راهپیمائی مردم علیه استبداد و علیه کودتا صادر نکرده است. اگر چنین کند و صادقانه هم چنین کند، دیگر نه استبدادی است و نه کودتائی!

بنابراین، اعلام درخواست کتبی از وزارت کشور برای تظاهرات و راهپیمائی 25 بهمن، صرفا اقدامی قانونی، برای رسوا ساختن حکومتی است که قانون را زیر تشکچه اش گذاشته و روی آن نشسته و در مدح انقلاب 22 بهمن سخنرانی می کند! از این مرحله به بعد است که باز به تجربه همه تاریخ بشری، "حق گرفتنی است و نه دادنی!". مردم ایران می خواهند آزادی و نان از کف ربوده شده خود را از حکومتی بازستانند که با کودتا و سرنیزه و باطوم و چماق و شکنجه و اعدام بر سرکار است. همچنان که شاه بود، همچنان که مبارک مصری و بن علی تونسی بودند و همچنان که بوتلفیه الجزایری و یا عبدالله صالح یمنی هستند. این حکومت ها هستند که هزینه مردم را برای بازستاندن حقشان سنگین می کنند. به قیمت جان مردم. چنان که در مصر طی چند هفته تظاهرات مردم کردند و هنوز معلوم نیست تا تغییر رژیم مبارک و حفظ نظام جمهوری و بازگرداند جمهوریت به کشور چه هزینه ای باید پرداخت کنند. در ایران نیز چه پیش از انقلاب 57 و چه در جنبشی که اکنون 20 ماه از عمر آن می گذرد و همگان آن را جنبش سبز صلح و اصلاحات می شناسند، وضع همینگونه بوده است. مبارک نیز تا آخرین لحظه مقاومت کرد تا بلکه مردم عقب نشینی کنند. شاه نیز همینگونه رفتار کرد. شاید هنوز در جمهوری اسلامی فرصت ها برای نرسیدن به آن لحظه باقی باشد. شاید!

در طول مسیر این تغییرات و تا لحظه پس گرفتن حق مردم، حکومت ها دچار تجزیه درونی و فروپاشی نیروی درونی می شوند. چنان که در مصر شد و در زمان شاه نیز همینگونه شد. این تجزیه بویژه در مهم ترین بخش آن، یعنی نیروهای مسلح اهمیتی کلیدی دارد. آنجا که نیروی مسلح یک کشور به مردم می پیوند و با پیوند خود با مردم،  میهن را حفظ می کند، سقوط مستبد و نظام استبدادی با کمترین آشفتگی ملی همراه می شود و آنجا که چنین نمی کند، حتی کار به جنگ داخلی می کشد.

ارتش مصر، بی اعتناء به موقعیت اقتصادی و سیاسی ژنرال هائی که بر آن فرماندهی می کنند و دیر نیست که آنها نیز به مبارک بپیوندند، دارای پایگاه و احترام در میان مردم مصر است و جهان دید که در بدترین لحظات تنش در میدان التحریر مصر، هم مردم- در مجموع- احترام این ارتش را حفظ کردند و هم ارتش – در کلیت خود- به خواست مردم احترام گذاشت و حتی مقابل نیروی انتظامی و پلیس و لباس شخصی ها ایستاد و از مردم دفاع کرد. این ارتشی است که در جنگ شش روزه 1967 اسرائیل برای اشغال مصر در مقابل امریکا و اسرائیل ایستاد. در جنگ سینا نیز توانست بخش اشغال شده سرزمین مصر را از اسرائیل پس بگیرد. ریشه های احترام به ارتش مصر به این فرازها باز می گردد. و ارتش نیز می کوشد این اعتبار و موقعیت خود را در میان مردم حفظ کند. اعتباری که تنها با تانک و توپ و تفنگ بدست نمی آید.

مردم ایران – در کلیت خود- سپاه پاسداران را، آن نیروی مسلحی می شناختند که در برابر ارتش تا دندان مسلح صدام حسین ایستاد و از خاک میهن دفاع کرد. شهرت و اعتبار بسیج نیز در همین ایستادگی بود. با کودتای 22 خرداد و بویژه جنایاتی که بخش امنیتی سپاه طی 20 ماه گذشته مرتکب شده، و جنایاتی که بسیج – یا بنام بسیج- در خیابان ها مرتکب شده، به این اعتبار سپاه و بسیج ضربه ای تاریخی وارد آمده است. تا آن حد که حداقل فرماندهان آن – غیر از بدنه و فرماندهان ردیف های پائین تر و یا فرماندهان کنار گذاشته شده سپاه که مردم اطلاعات کافی درباره آنها ندارند- حتی باندازه فرماندهان و ژنرال های ارتش مصر در میان مردم  اعتبار ندارند.

این نیرو اکنون میان حاکمیت کودتائی و استبدادی جمهوری اسلامی و مردمی که علیه کودتا و استبداد به پا خاسته و خواستار اجرای قانون اساسی اند، ایستاده است. نه مردم برای آمدن به خیابان انتظار و امید صدور مجوز دارند و نه حکومت چنین مجوزی را صادر خواهد کرد. در اینجاست که نیروهای مسلح و بویژه سپاه پاسداران باید در باره آینده اش تصمیم بگیرد: در کنار مردمی که نسل در نسل می مانند، و یا در کنار حکومتی که بهرحال مانند همه حکومت های تاریخ تغییر خواهد کرد!

در کدام نظام و حکومتی، جز یک نظام استبدادی و حکومتی متکی به باطوم و گلوله در خیابان و شکنجه و اعدام در زندان، با رئیس سه دوره مجلس قانونگذاری چنین می کنند که با شیخ مهدی کروبی کرده اند؟ اعتبار روحانیت درایران سقوط نکرده، اعتبار روحانیت کودتائی و سرکوبگر سقوط کرده است.

آمریکایی ها به دلیل بی تجربگی و بی تدبیری و غرور، اجازه ورود دانشجویان ایرانی به سفارت را ندادند. در حالی که اگر این اجازه را می دادند و از دانشجویان استقبال و پذیرایی می کردند و یکی دو روز هم آنها را تحمل می نمودند و حرفهای آنها را می شنیدند و به دنیا مخابره می نمودند، مسئله جور دیگری حل می شد.

مردم ایران توسط آمریکا تحقیر شده بودند و سرنوشتشان در اثر دخالتهای آمریکا سرنوشت دیگری شده بود. اگر آمریکایی ها اجازه می دادند دولت ملی دکتر مصدق ادامه پیدا کند، مصدق بنای حذف شاه نداشت، می خواست شاه سلطنت کند و امور مملکت به عهده دولت باشد. بالاخره "کلوخ انداز را پاداش سنگ است". بیست و چند سال آنها زدند و حالا یک بار هم ما دست بلند کردیم.

سازمان مجاهدین خلق که ساعت اول بیانیه داده و تصرف سفارت را محکوم کرده و گفتند این یک حرکت راست است که از دل چپ آغاز شده، نزدیک ساعت 3 بعد از ظهر وقتی حمایت های مردمی در سراسر ایران را دیدند اعلامیه صادر کرد و حمایت کرد.

این چه حماقتی است که حالا می گویند این اقدام طراحی خود آمریکایی ها بوده است!

عده ای هم می گویند اگر اشغال سفارت رخ نمی داد جنگ ایران و عراق اتفاق نمی افتاد. اینها گویا اطلاعی از اهداف و برنامه های حزب بعث و اوضاع عراق و ایران ندارند و گمان می کنند که حزب بعث یک دست نشانده آمریکایی بوده مثل رژیم شاه و فقط منتظر بوده که آمریکایی ها به او بگویند که به ایران حمله کند. گویا حمله کردن یک کشور، یک دولت، یک ارتش به کشور دیگر چیزی است که یک شبه انجام شود!

عده ای هم که اصلا نمی دانند صهیونیست یعنی چه، هر حرکتی را به صهونیسم نسبت می دهند. یک آقایی را که عمری به این کشور خدمت کرده و از پاکی و طهارت به یک قدیس می ماند چون رفتارش در انتخابات به مذاقشان خوش نیامده می گویند، صهیونیست است، در این مملکت از جهت بی پروایی در هتاکی و اهانت و تهمت به اشخاص چیز عجیب و غریبی رخ داده است.

دعواهای ما در داخل خانواده چرا اینقدر باید اوج بگیرد؟ کل حرفی که ما زدیم این بوده که رای مردم را به آنها بدهید، آن هم من نگفتم، بزرگتر از من گفتند، این حرف پاسخش این است که شما امام خمینی را هم زیر سوال ببرید؟

آن آقای سردار (مشفق) می گوید اصلا اشغال سفارت آمریکا طرح خود آمریکایی ها بوده است. یعنی خود آمریکایی ها یک مشت محکمی به دهان خودشان زدند! انسان در این روزگار چیزهای عجیب و غریبی می بیند که این آدمها از کجا درآمده اند؟ اینها را باید بگوییم کجائی یند که ما را آمریکایی می دانند؟ این حرکت که انجام دهندگان آن الان هم ادعایی ندارند، برخی زندان اند و برخی دنبال زندگیشان رفته اند و برخی مثل بنده در کنج اتاقی نشسته اند، و جایی هم دست ما نیست که اینها را اینقدر نگران کند که مجبور باشند یک جوری این چهره ها را تخریب کنند.

شما مصدق را ببینید، که چه شور و هیجانی در تمام ایران نسبت به این شخص و دولت او بود، آن وقت این آدم را وابسته و فراماسونر و ... می دانند. اصلا امکان ندارد کسی در بین شما باشد که بتواند آن کار عظیمی را که مصدق انجام داد، انجام بدهد. من هر چه در گذشته ها نگاه می کنم، می بینم هر حرکت بزرگی که مردم ایران انجام داده اند، با آن همین گونه برخورد شده است.

گفته اند که یک میلیارد دلار گرفته اند و 50 میلیارد دلار دیگر هم قرار است بگیرند. (ادعای احمد جنتی در نماز جمعه تهران علیه رهبرای جنبش سبز) یعنی حتی برای انجام کار غلط (بر اساس توهمات آن سردار و غیر سردارها) هم ایرانی ها عرضه ندارند و باید از خارجی پول بگیرند. آمریکایی ها کم مردم ایران را تحقیر کردند، اینها هم دائما مردم ایران را تحقیر می کنند.

الجزایر پس از مصر
سونامی آزادی و نان
خاورمیانه را در می نوردد!
یونگه ولت- ترجمه رضا نافعی

راهپیمائی 50 میلیونی کیهان

بقیه 50 میلیون لابد زیر زمین اند!- این دو عکس را بعنوان نمونه، از تظاهرات حکومتی 22 بهمن امسال ببینید. عکسی از بالای میدان آزادی که ایسنا منتشر کرده و حکایت کاملی است از افشای بی حیائی کیهان شریعتمداری. زمین گیر شدن کودتاچی ها، آشکارتر از این؟ (مقاله 50 میلیونی کیهان شریعتمداری را اینجا بخوانید)

سلام- در ساعت 6 بامداد 22 بهمن،  مردم قم، با شنیدن صدای یک انفجار عظیم، وحشت زده به خیابان ها ریختند و یا به پشت بام ها رفتند. شعله های آتش و دود آسمان قم را پوشاند. فیلم کوتاهی از این صحنه گرفته ام که برایتان ارسال می کنم. آسمان تماما به رنگ قرمز در آمد. این انفجار، در چند نوبت دیگر نیز تکرار شد، بمدت 20 دقیقه و به همین دلیل همگان بر این اعتقادند که برخلاف اطلاعیه شرکت گاز استان قم، آنچه که مردم شاهد بودند و می گویند، انفجار لوله گاز نبوده است، زیرا در طول 20 دقیقه، با فاصله چند دقیقه به چند دقیقه انفجار دیگری روی میداد. به همین دلیل مردم اعتقاد دارند که این انفجار ها در پادگان "علی بن ابیطالب" قم روی داده است.

 قانون اساسی را  بخوانید

مصاحبه تاریخی

ابوالفضل فاتح

نماز جمعه

خامنه ای

بیانیه کودتای

22 خرداد را
چه کسی نوشت؟

 چه کسی خواند؟

بشنوید!
میرحسین موسوی

پیروز قطعی انتخابات هستم