بعد از روزهای مقابله خونین با مردم تونس، که با شعار آزادیخواهی- نان و آب - کار و علیه گرانی به خیابان آمده بودند، رئیس جمهوری که قدرت خود را مادام العمر تصور کرده بود در تلویزیون ظاهر شده و گفت که فریاد مردم را شنیده است و حاضراست در انتخابات بعدی کاندیدا نشود. ضمنا مطبوعات و احزاب را حاضر است آزاد کند و زندانیان را هم مرخص کند، اما برنامه حذف یارانه ها و برابری قیمت ها با دلار باید بعنوان یک طرح اقتصادی در کشور اجرا شود.

48 ساعت پس از این سخنرانی، مردم بار دیگر ریختند به خیابان و فریاد زدند ما "نان" و "آب" و "کار" می خواهیم و مرگ بر گرانی و بیکاری و سرانجام "بن علی باید برود!"

رئیس جمهور مادام العمر "بن علی" که تا هفته های پیش مردم تونس را خس و خاشاک و بز و بزغاله می دانست و میکروب های سیاسی را زندانی کرده بود، سرانجام شب گذشته استعفاء داده و قدرت را به نخست وزیرش منتقل کرد. نخست وزیر نیز وعده های تلویزیونی "بن علی" را برای آزادی احزاب و مطبوعات و حذف فیلترینگ و آزادی زندانیان سیاسی تکرار کرد اما گفت که برنامه اقتصادی دولت که همان هدفمند کردن یارانه ها در تونس باشد باید ادامه یابد.

مردم یکبار دیگر با همان شعار "نان، کار، ارزانی و آزادی" ریختند به خیابان و این بار رئیس جمهور مادام العمر تونس که چند روز پیش خانواده اش را از کشور خارج کرده بود، خود از کشور گریخت و جمع آوری عکس های وی از سطح شهرها توسط ارتش آغاز شد و پسر بزرگ وی نیز به جرم دست داشتن در سرکوب مردم به دام افتاد و بازداشت شد.

جنبش ادامه دارد و بموجب آخرین خبرها، نه تنها در الجزایر جنبشی مشابه علیه بیکاری و گرانی و حذف یارانه ها و همسوئی دولت با بانگ جهانی ادامه دارد، بلکه شب گذشته خبرگزاری ها با احتیاط گزارش دادند که جنبش به "اردن" نیز سرایت کرده و حالا  کمربندی سبز مرکب از تونس، اردن و الجزایر در منطقه تشکیل شده که درانتظار پیوستن مصر به خویش است!

درتمام روزهائی که در الجزایر و تونس جنبش اعتراضی مردم جریان دارد، برخلاف تصورات و تبلیغات حاکمیت کودتائی جمهوری اسلامی، نه کسی تصویر احمدی نژاد و خامنه ای را بلند کرد و نه بانگ الله اکبر و زنده باد حزب الله سر داد.

درس بزرگ جنبش سبز ایران از آنچه که در منطقه می گذرد، پیوند زدن فریاد آزادی با شکم گرسنه مردم و به میدان فراخواندن توده های مردم برای نان و آب و کار و مسکن و آزادی است.

اما درس بزرگی که حاکمیت باید بگیرد: فریاد مردم پیش از تقلب در انتخابات 22 خرداد باید شنیده می شد و علیه رای مردم کودتا نمی شد. به جای سرکوب خونین مردم و به زندان کشیدن و کشتن معترضان و باز کردن توپخانه دروغ از صدا و سیما و منابر نماز جمعه، هنوز فرصت شنیدن پیام مردم و حفظ نظام بود. هنوز هم که چهره هائی از درون نظام مورد اعتماد و وثوق مردم اند، امکان شنیدن صدای مردم و حفظ نظام هست. اما این فرصت های ابدی نیست و از کف می رود. همچنان که در تونس از کف "بن علی" رئیس جمهوری که قدرت خویش را مادام العمر تصور کرده بود رفت!

33 سال پس از دخالت
در امور داخلی افغانستان

راهپیمائی اعتراضی و اجتماع توام با پرتاب رنگ، تخم مرغ و گوچه فرنگی در مقابل سفارت جمهوری اسلامی و به آتش کشیدن عکس های بزرگ خامنه ای و احمدی نژاد در پایتخت افغانستان "کابل"، از آتش زیر خاکستر دیگری در همسایه شرقی ایران خبر داد. همچنان که بالا گرفتن مخالفت ها در دولت و حوزه علمیه نجف علیه نفوذ سپاه و ارگان های امنیتی در عراق، از آتش زیر خاکستری خبر داد که در عراق علیه ایران شکل گرفته است.

اعتراض ها در پایتخت افغانستان، پس از اعدام های اخیر افغان ها در زندان های خراسان شکل گرفت و ایجاد محدودیت های امنیتی علیه افغان های مهاجر در ایران آن را تشدید کرد. بدنبال این اعتراض ها، از آنجا که جمهوری اسلامی عادت دارد هر گرهی را با دندان باز کند و پشه را با خمپاره بزند(!)، بعنوان اقدامی تلافی جویانه مانع عبور تانکرهای سوخت از مرزهای مشترک دو کشور شد. با این اقدام، دولت افغانستان که وعده کنترل تظاهرات مردم علیه مقامات جمهوری اسلامی را داشت، خود نیز در این جبهه قرارگرفت. رفت و آمدهای سیاسی در حد معاون اول رئیس جمهور افغانستان به تهران نیز دردی را درمان نکرد، زیرا دولت افغانستان نه می تواند و نه می خواهد جلوی تظاهرات مردم علیه اقدامات جمهوری اسلامی را بگیرد. نمی تواند، زیرا در افغانستان قدرت پراکنده است، و نمی تواند، زیرا نه ناتو موافق چنین اقدامی است و نه طالبان و ضمنا موقعیت مطلوبی برای امریکائی ها پیش آمده تا خشم مردم از حضور ارتش بیگانه در افغانستان را متوجه همسایه ای کند که امریکا نیز با آن مسئله دارد!

در یک چنین موقعیتی است که تظاهرات افغان ها علیه جمهوری اسلامی در کابل ادامه دارد و حالا بیم از آنست که این تظاهرات به داخل ایران نیز رخنه کرده و با افغان های داخل ایران پیوند پیدا کند.

هر گرهی با دندان باز نمی شود و ای بسا یک گره ساده را تبدیل به "گره کور" کند، چنان که مناسبات دو دولت جمهوری اسلامی و افغانستان و مردم افغانستان و حکومت ایران و افغان های داخل ایران و افغان های داخل افغانستان می رود تا به "گره کور" تبدیل شود. سیاست و روشی که در بلوچستان ایران و در تقابل با اهل سنت و مردم بلوچ نیز "گره کور"ی را باعث شده که روز به روز و با ادامه سیاست های خشن دولتی و حکومتی کورتر می شود. گرهی که ابتدا و با گشوده شدن مرزهای ایران به روی افغانها، پس از سقوط دولت داوود و برقرار جمهوری دمکراتیک، در آخرین سال حکومت شاه در ایران آغاز شد و بدنبال انقلاب 57 در ایران، با وسعتی کم نظیر، بصورت مذهبی و نظامی و سیاسی ادامه یافت تا رسید به شرایط کنونی. شرایطی که نزدیک به 3 میلیون افغانی در ایران زندگی می کنند و صدها هزار افغانی که از ایران اخراج شده و با خشم و نفرت علیه ایران در کابل و شهرهای دیگر افغانستان زندگی را دوباره سامان داده اند.

بهار آزادی، در ایران

مردم با بصیرت ایران

برای آینده عبرت گرفتند!

در این لیست دنبال نام، احمد جنتی، مصباح یزدی، شیخ محمد یزدی، احمد خاتمی و فرماندهان سپاه نگردید.