از سوی میرحسین موسوی

انتشار منشور جنبش سبز

در سالگرد 25 خرداد

به روز شده در ساعت 11 و نیم صبح امروز به وقت اروپا

شعار “هر ایرانی، یک ستاد” را

به شعار “هر ایرانی، یک جنبش” تبدیل کنید!

در سالروز راهپیمائی چند ده میلیونی مردم تهران و شماری از شهرهای بزرگ کشور درتاریخ 25 خرداد 1388، یعنی سه روز پس از کودتای انتخاباتی 22 خرداد 88، میرحسین موسوی بیانیه ای را بعنوان "منشور سبز" منتشر کرد. وی این منشور را اساسنامه پیشنهادی جنبش سبز اعلام داشت. در مقدمه این بیانیه آمده است:

خون‌ها و رنج‌ها پرده های فریب و ریای تمامیت خواهان را دریدند و فساد نهادینه شده پشت پرده های قدیس نمایی را نمایان کردند و این رویدادهای تلخ و نحوه تعامل دولتیان با مردم به همه اقشار ملت ما از کارگران، معلمان، دانشجویان، روزنامه نگاران، استادان، روحانیون، کارآفرینان، بازاریان، زنان، مردان، جوانان و پیران و همه فعالین جنبش‌های اجتماعی و اقشار مستضعف و میانه نشان داد که ریشه مشکلات آنها در کجاست. ساختی محکم برای دفاع از منافعی شکل گرفته است که از عایدی صدها میلیارد دلار درآمد نفتی و واردات سالانه ۷۰ میلیارد دلار کالا و سلطه بر نهادهای پولی و مالی بدون نظارت های موثر نشات می گیرد. چه کسی جرات دارد پرونده واگذاری های بزرگ را که به بهانه اجرای اصل ۴۴ به مراکز قدرت و نفوذ انجام شده باز کند و پرده از این غارت بزرگ ملی که منجر به ایجاد انحصارهای بزرگ اقتصادی شده است برکشد؟ چه کسی آن شجاعت دارد که از فاجعه نبود کمترین نظارت مالی بر دستگاههای نظامی و امنیتی و نهادهای شبه دولتی که سراسر فضای اقتصادی کشور را تحت تاثیر خود قرار داده اند دم برآورد؟

جنبش سبز موجی از گفتگو درباره مسائل مهم و سرنوشت ساز در حوزه عمومی بین مردم ایجاد کرده که در تاریخ معاصر ما بی‌نظیر بوده است. جنبش سبز با عنایت به لزوم تامین خواست ها و مطالبات به حق تمامی اقشار و طبقات اجتماع، بر پیوند با اقشار متوسط و کم درآمد اجتماع - که در برابر فشارهای اجتماعی- سیاسی ضعیف‌تر هستند- تاکید دارد. نفی هرگونه انحصار فکری، رسانه ای و سیاسی و همچنین مبارزه با حذف فیزیکی هر اندیشه و دیدگاه در سرلوحه اهداف جنبش سبز قرار دارد. آزادی زندانیان سیاسی، رفع محدودیت های غیر قانونی و نگاه امنیتی علیه فعالیت احزاب و گروهها و جنبش های اجتماعی چون جنبش زنان، جنبش دانشجویی، جنبش های کارگری، جنبش های اجتماعی و امثال آن، و همچنین محاکمه عادلانه  آمران و عاملان تقلب در انتخابات، شکنجه و کشتن معترضان به نتیجه انتخابات، و افشاء و محاکمه نظریه پردازان و حامیان خشونت در لایه های مختلف حکومت از راهکارهای روشنی است که باید مورد توجه قرار گیرد. جنبش سبز خواهان سیاست خارجی عقلانی و عزتمند مبتنی بر تعامل شفاف و سازنده با دنیا و طرد دیپلماسی ماجراجویانه و عوام فریبانه و ارتقاء شان ملت بزرگ و تاریخی ایران در جهان است.

حمله به مردم و دانشجویان در روز ۲۲ خرداد و سپس حمله به دفتر مرجع بزرگوار حضرت آیت الله العظمی صانعی و حمله به دفتر حضرت آیت الله العظمی منتظری و توهین به جناب حجت الاسلام و المسلمین کروبی از شدت بحران و اغتشاش فکری در میان مهاجمان خبر می‌دهد. ۲۲ خرداد ماه  امسال، مردم بهانه ای به دست دولتیان ندادند تا با آن پیامدهای ناشی از قطعنامه ۱۹۲۹ شورای امنیت را، که به دلیل سوءمدیریت و سیاست‌های عوام فریبانه بر سر کشور و ملت ما تحمیل شده است، بپوشانند و نیز عواقب اقدامات منافقانه و ظالمانه در مراسم روز ۱۴ خرداد را از یادها ببرند.  حمله به دفتر یک مرجع عالیقدر و یکی از شاگردان مورد علاقه و محبت حضرت امام (ره) ورود به مرحله جدیدی از این بحران‌سازی‌ها است. ولی آمران و عاملان این اقدام خطرناک بدانند که حمله به مراجع و هتک حرمت و زیرفشار قرار دادن آن‌ها تنها مشروعیت نظام را از بین می‌برد.

آیا فراموش کرده اند حمله به بیت حضرت امام (ره) بود که زمینه برچیدن پایه‌های استبداد را در ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ و سپس بهمن سال ۵۷ فراهم کرد و باز هم عبرت نمی گیرند؟

از بالا- شیخ فضل الله نوری مجتهد بزرگ تهران و هوادار استبداد که پس از سقوط استبداد به دار کشیده شد. ردیف پائین: از چپ به راست. آیت الله حائری شیرازی، شیخ توطئه گر مصباح یزدی (دو حامی کودتای 22 خرداد) و آیت الله صانعی که عکس های زیر پس از حمله طلبه های دست آموز مصباح یزدی و جیره بگیران شیخ محمد یزدی رئیس کودتائی روحانیت حوزه علمیه قم به بیت وی گرفته شده است. آنها که توطئه اهانت به عکس آیت الله خمینی را در روزعاشورا خود سازمان دادند و خود آن را بهانه کرده و احکام محارب برای دستگیر شدگان آن تظاهرات صادر کردند، همانهائی هستند که عکس آیت الله خمینی را درجریان حمله به بیت آیت الله صانعی زیر پا له کردند. تاریخ تکرار خواهد شد؟

 پیش و پس از انقلاب آیت الله حائری را بعنوان یک نمونه بخوانید

نوشته تحلیلی مصطفی تاج زاده را که ابتدا در سایت نوروز انتشار یافت و سپس در سایت های دیگر، باید حوصله کرد و تا پایان خواند. آنچه او نوشته، هم پذیرش اشتباهات کادرهای حکومتی دهه اول جمهوری اسلامی است، هم آنچه میان امثال او و بازجوها طی یکسال اخیر در زندان گذشته، هم اشاراتی است در تائید و قطعی بودن کودتائی که 22 خرداد صورت گرفت، هم نگاهی است به عمق جنبش سبز و ملی در ایران. او تلویحا می نویسد، اگر مردم ایران نتوانند خود را از زیر آواری که احمد جنتی و احمدی نژاد با تکیه به سرنیزه فرماندهان سپاه بر سر ایران فرو آورده اند بیرون بکشند، ایران با تاریخی ترین فاجعه روبرو خواهد شد. او می نویسد که احمدی نژاد پیش از انتخابات 22 خرداد، با یقینی که به باخت انتخاباتی داشت، طرح دستگیری فعالان سیاسی- مذهبی را تهیه کرده بود. او نگاهی می اندازد به کسانی که جایگزین امثال طالقانی در نماز جمعه تهران شدند، جانشین آیت الله بهشتی در قوه قضائیه شدند، جانشین رجائی شدند و... تاج زاده بدرستی می نویسد که سرچشمه را در همان ابتدای تشکیل دادگاه های انقلاب می شد با یک بیل گرفت تا به سیل بینانکنی که امروز در کشور جاری است تبدیل نشود. تاج زاده می نویسد که مردم با سخنان آیت الله خمینی و تفسیری که او از رای مردم و جمهوری اسلامی داشت انقلاب کردند و نه با سخنان و تفسیر آقای مصباح كه در همان ایام انقلاب، همّ و غمش این بود كه چگونه دكتر شریعتی را بكوبد و به این ترتیب اندكی از زحمت ساواك بكاهد. او می نویسد که در زندان به درک تازه ای رسید. این که باید از برخوردهای ناصوابی كه با مهندس بازرگان و دكتر سحابی صورت گرفت عذر خواست و نیز باید از همه سیاسیونی كه خواهان فعالیت قانونی بودند و حقوقشان به بهانه‌های مختلف نقض شد، پوزش طلبید. من و دوستانم و كثیری از فعالان انتخاباتی كه تا به امروز به لطف الهی از آن مهلكه بزرگ جان سالم به در برده‌ایم، مدیون مردمی هستیم كه با تظاهرات تاریخ‌سازشان در 25 خرداد، نه فقط كودتای انتخاباتی را افشا كردند و دستكش مخملی را از مشت آهنین كنار زدند و نه تنها من و امثال مرا نجات دادند، بلكه به ایران و اسلام جان تازه‌ای بخشیدند و چهره دیگری از ملت ایران در جهان ارائه كردند. همه بگیر و ببندها و مصائبی كه بر سر مردم آوردند، در مقابل آنچه ممکن بود در صورت عدم شكل‌گیری تظاهرات میلیونی 25 خرداد بر سر آیین و میهن و مردم بیاید و «اختناقی» كه قرار بود حاكم شود، یك خرده‌كاری بیش نبود. نوشته تاج زده طولانی است، اما حوصله کنید و آن را با دقت بخوانید.

مصاحبه مرتضی الویری
درباره قتل

"ترانه موسوی"
آنچه را میدانم

نمی توانم بگویم