حاكميت
 از خود بپرسد: چه كرده ام كه
ضدملی ترين شايعات متوجه من است؟
و. محمد جوادروح

برای رفتن به روزنامه در خيابان بودم، اعتصاب رانندگان اتوبوسرانی چشمگير بود، مخصوصا اينكه بارانی هم در تهران می‌آمد و صف مردم در ايستگاه‌ها صدچندان شده بود.
... آيا مثلا گروه‌ها و فعالين مشاغل كارگری كه خدمات آنها جزء بديهی‌ترين مسائل جامعه شهری امروز است مانند خبرنگاران، كارگران شهرداری، صداوسيما و .... حق دارند در نبود امكانات مناسب شغلی، عدم تامين مالی، عدم امنيت شغلی، عدم رسيدگی به وضعيت معيشتی و هزاران مشكل ديگر دست از كار كشيده و به اصطلاح اعتصاب كنند؟
... گاهی اعتراض علنی و دست از كار كشيدن تنها راهی است كه صدای معترض را می‌رساند،‌ (البته اين تبصره را هم اضافه كنم كه حتما بايستی قبل از دست از كار كشيدن تمام راهها را برای رساندن صدای خود امتحان كنيم)
حال اعتصاب رانندگان زحمتكش شركت واحد تهران نيز از همين منظر از نظرم حقی طبيعی است، آنها همانگونه كه اهل خبر حتما خوانده‌اند در طول دو سال گذشته بارها و بارها اعتراض و نظراتشان را اعلام كرده‌اند و البته چندين بار هم با برخوردهای شديد مواجه شده‌اند ولی در نهايت مجبور به اين عمل شده‌اند و اتفاقا همين نكته كه اين رانندگان دو سال را تحمل كرده‌اند و بعد از دو سال مجبور به اين اقدام شده‌اند نشان از وجدان شغلی آنها دارد كه نخواسته‌اند سيستم شهری را مختل كنند.
و در آخر اين را هم اضافه كنم كه واقعا جای تاسف دارد كه رئيس شورای شهر (چمران) دو سال گوشش را به روی اين خواسته‌ها بسته و در دقيقه نود وارد گود شده و می‌گويد حركت سياسی بوده.

كاوه كه داند زدن بر سر ضحاك پتك
كی شودش پای‌بند كوره وسندان و دم
(خاقانی)
بار ديگر تهران شگفتی ساز شد و در سياه ترين ساعت شب، پرچم خورشيد بر دوش رانندگان زحمت كش شركت واحد به اهتزاز درآمد. در حالی كه مريدان آيت الله مصباح يزدی برای قبضه قدرت مطلق خيز برداشته اند، احمدی نژاد ايران را در سراشيبی حمله خارجی قرار داده، رجال سياسی مهر سكوت برلب زده و گرد مرگ بر فضای دانشگاه پاشيده شده، ناگاه فضای رعب پوچ ولايی به همت رانندگان شركت واحد شكسته شد.
از بين تلاشهايی حق طلبانه‌ای كه در سالهای اخير در ايران صورت گرفته، اعتصاب كاركنان شركت واحد قطعا ً يكی از اصيل ترين و موثر ترين موارد محسوب می‌شود.
اعتراضات دانشجويی در عين اصالت، چندان برای شهروند متوسط ايرانی مفهوم و يا تاثير گذار نبود. افشاگری‌های اكبر گنجی و يا روشنگريهای نوانديشانی از قبيل سروش و كديور و اشكوری باز تنها در بين اقليت روشنفكر جامعه مخاطب داشته، نه در كوچه پس كوچه‌های لب خط، مهرآباد جنوبی، خاك سفيد و نازی آباد.
اما درد شوفر واحد برای همه آشناست، از دانشجو گرفته تا دستفروش، از معلم گرفته تا زن خانه دار.‌بی‌شك رانندگان واحد به جهت ميزان امتزاج با طبقات متوسط و محروم جامعه در موقعيتی استثتايی قرار دارند كه تنها با جايگاه روحانيت قبل از انقلاب قابل مقايسه است.
در اينجا لازم است نسبت به خطراتی كه اينگونه تحركات خودجوش مردمی را تهديد می‌كند هشدار داده شود. تجربه وقايع سالهای اخير، و بويژه پس از حمله به كوی دانشگاه نشان داده كه جنبش مردمی در ايران بيش از هر چيز ديگر از جانب اپوزيسيون خارج نشين تهديد می‌شود. در پی هر خيزشی، عده‌ای برون مرزی حرفه‌ای بال می‌گشايند تا شايد از بابت هزينه فعالان درون مرزی، چيزی نصيب آنها شود. فرداست كه شاه پرستان در تلويزيون‌های لوس آنجلسی اعضای سنديكای شركت واحد را جان نثاران اعليحضرت توصيف كنند. از سوی ديگر، رقاصان كنفرانس برلين (كمونيست‌هايی كه از ماركس تنها موهای آشفته و عينك گردش را به ارث برده اند) رانندگان اعتصابی را كادر سازمانی خود بخوانند! و حكومت هم همين را در بوق كند.
فرداست كه قاضی حداد مهرآبادی بازداشت شدگان را نه به اتهام اعتصاب صنفی، بلكه به اتهام خط گرفتن از رسانه‌های دشمن و توطئه عليه امنيت ملی محكوم كند. او نيز می‌داند كه رسانه‌های دشمن حتی روحشان نيز از اين اقدام خبر نداشته، اما به همت اپوزيسيون بهترين بهانه را برای سركوب بدست آورده است.