دروزارت امورخارجه كارمندان قراردادی هستند، با سابقه كارطولانی كه عموما از ده سال به بالاست. هرگاه پيگير تبديل وضع شان می‌شوند با شگرد خاص مسئولين ذيربط و تهديد و ارعاب مجبور به سكوت و تن دادن به وضعيت موجود می‌شود.

بعنوان مثال مديركل اموراداری اين وزارتخانه در جلسه‌ای درحضور بعضی ازكاركنان قراردادی گفت: بايد خدارا شاكرباشيد كه ما اجازه سوارشدن شما درسرويس اداره را می‌دهيم.

ما با اين شيوه‌های تحقير آميز روبرو هستيم. آقايان فكرمی كنند پرچم تمدن جهانی را در دست دارند، حال آنكه حتی بعضا از بينش كافی درخصوص كاری كه به آنها محول شده هم برخوردار نيستند.

ديشب با مسعود و حنيف رفته¬بوديم گوهر¬دشت، وقتی داشتيم بر مي¬گشتيم با صحنه¬ی جالب توجهی برخورد كرديم، يك ماشين نيروی انتظامی توقف كرده¬بود و سه مامور تلاش مي¬كردند كه يك جوان را بازداشت كنند. جوان مقاومت مي¬كرد و دائم فرياد مي¬زد كه :" برای چه مرا بازداشت مي¬كنيد؟" ،"مگر چه كار كرده¬ام ؟"،"من هم پدر و مادر دارم" و.... هرچه مقاومت جوان برای اينكه سوار نشود بيشتر مي¬شد ، رفتار ماموران هم خشن¬تر و حيواني¬تر مي¬شد، سعی مي¬كردند با خم كردن گردن و كمر جوان اورا داخل ماشين بياندازند، دو سه باری هم تا نيمه¬های راه موفق عمل كردند اما جوان دو باره بيرون مي¬جست، برخورد وحشيانهن نيروهای انتظامی وقتی به اوجش رسيد كه سعی كردند جوان را داخل صندوق عقب ماشين GLX شان بندازند، حالا ديگر جمعيت زيادی دورشان حلقه زده¬بود، جوان ديگری جلو رفت و خودش را حائل كرده، با لحن محكمی گفت:" مگر چه كار كرده؟" و اين شد كه چند نفر ديگری جلو رفتند و با تكرار همين سوال جوان را رهاندند، ماموران بهتشان زده بود، نمي¬دانستند چه بايد بكنند.هيچ جواب قانع كننده¬ای نداشتند، همان جوان اولی كه شجاعانه خودش را حائل كرده بود ؛ با اشاره به پسری كه مي¬خواستند بازداشتش كنند( و دماغش خونی شده¬بود) پرسيد: "كی اين را زده؟" و حالا خود پسرك و چند نفر ديگری طلبكار شده بودند كه بايد معلوم شود كه كی او را زده؟ پسرك را رهاندند كه برو و لازم نيست طلبكار هم بشوی؛ ماموران هم كه مي¬ديدند جمعيت زيادی دورشان را گرفته و منتظر جواب است، يكريز مي¬گفتند كه"ما كتكش نزده¬ايم خودش خون آمده..." چند لحظه‌ای كه گذشت ماموران كه ناكام مانده بودند برای سرپوش گذاشتن به ذلالتی كه گرفتارش شده بودند، سعی در پراكندن جمعيت داشتند و دائم داد مي¬زدند كه " برای چه ايستاده ايد متفرق شويد" و جمعيت كم¬كم متفرق شد، در حاليكه همه همديگر را تحسن مي¬كردند كه خوب جلويشان ايستاديم، اميدوارم يك چنين ايستادگی‌هايی در برابر حركت¬های غير¬قانونی نيروهای انتظامی افزايش يابد.
حالا اينكه چرا اين را نقل كردم اولا حتما مي¬دانيد كه چند روز مانده به روز جهانی حقوق بشر، راستش را بخواهيد بايد بپرسيم كه كجای اين حركات منطبق بر اعلاميه¬ی جهانی حقوق بشر است؟ اولا بدون هيچ دليل خاصی فقط و فقط به خاطر قدرت نمايی كسی را بازداشت می‌كنند، حالا گيريم كه تا 24 ساعت حق اين را داشته باشند كه تفهيم اتهام نكنند، ولی اين رفتار ی با بازداشت شده درست است؟ اين كه بخواهند او را توی صندوق عقب ماشين بياندازند؟ شان انسانی او چه می‌شود؟ امنيت اجتماعی و شان و آبرويی كه اعلاميه ی جهانی حقوق بشر تضمين مي¬كند چه مي¬شود؟ حتما می‌دانيد كه مطابق همان اعلاميه تا مجرم بودن فرد توسط دادگاه مصلح و‌بی‌طرف اثبات نشود، فرد متهم‌بی‌گناه است. آيا اين طرز رفتار با يك انسان‌بی‌گناه درست است؟
اتفاقی كه افتاد، اتفاق چندان مهمی نبود ولی چند تا نكته را روشن مي¬كند:
1- نقض حقوق بشر در ايران فقط محدود به فشار به نيروهای فعال سياسی نمي¬شود بلكه يك موضوع گسترده¬ی اجتماعی است كه دامنه¬ی شمولش تمام شهروندان هستند. لذا نبايد دغدغه¬ی جماعت معدود سياسيون باشد، اين موضوع به همه¬ی ما بر مي¬گردد و همه¬ی ما بايد آن را طلب كنيم. به عنوان يك مثال ساده، مساله¬ی زنان در ايران، حقوق اوليه زنان به واسطه¬ی قانون و هم به واسطه¬ی حركات غير قانونی به طور گسترده¬ای نقض مي¬شود، زنان نيمی از جمعيت ما را تشكيل مي¬دهند، اين نيمه¬ی جمعيت علاوه بر آنكه در مورد مسائل مشترك با مردان حقوقش نقض مي¬شود بلكه مورد ظلم مضاعف هم قرار مي¬گيرد. مساله¬ی حقوق بشر به همه¬ی ما بر مي¬گردد و به اعتقاد من به دليل همين شموليت كليد مبارزه¬ی اجتماعی در ايران است.
2- به حقوق خودمان آشنا نيستيم، برای بسياری اتفاق افتاده است كه بدون اينكه بدانند برای چه با بي¬حرمتی بازداشت شده¬اند، اما نپرسيده¬اند كه به چه اتهامی مرا بازداشت مي¬كنيد و يا اعتراض نكرده¬اند كه چرا اينطور با من برخورد مي¬كنيد؟ و خلاصه تا وقتی كه حقوق شهروندي¬مان را ندانيم(حتی در چارچوب همين قوانين دست و پا شكسته¬ی خودمان) حقوقمان تضييع و مورد تجاوز قرار مي¬گيرد. لذا آگاهی دادن و آگاه شدن به حقوقمان اولين قدم برای جلوگيری از تضييع حقوقمان است.
3- وقتی مي¬توان اميدوار به نتيجه بود كه به طور هماهنگ وارد عمل شويم، نبايد فراموش كنيم كه نقض حقوق انسانی يكی از شهروندان ، نقض حقوق انسانی ما و توهين به انسانيت است ، لذا مشكل، مشكل ما هم هست و اساسا مشكل هر انسانی است در هر گوشه¬ی دنيا. هيچ وقت فراموش نكنيم وقتی كه به حقوق شهروند ديگری تعرض مي¬شود و ما لب به اعتراض باز نمي¬كنيم به تجاوزگر جرات تجاوز به حقوق خودمان را داده¬ايم. سكوت در برابر ظلم عملا همكاری با آن و تبديل شدن به ابزار دستی برای رواج جهل، ستم و فساد است.
دست آخر اين را هم اضافه كنم كه حقوق انساني¬مان به دو شكل مورد تعرض قرار مي¬گيرد.اول¬آنكه قوانينی داريم كه حقوق انسانی ما را به رسميت نمي¬شناسند و دوم آنكه در چارچوب همين قوانين دست و پا شكسته هم حقوق ما به رسميت شناخته نمي¬شود، يعنی سليقه¬ای عمل مي¬شود، اراده¬ی فراقانونی معنی پيدا مي¬كند، تصميم و نظر يك فرد به جای قانون،ملاك عمل مي¬شود. ما به هر دوی اين¬ها اعتراض داريم، بر خلاف استدلالی كه در اين سالها بسيار شنيده¬ايم كه مبارزه برای از بين رفتن "تضييع از نوع دوم" مقدم بر مبارزه برای اولی است، معتقدم كه بايد به هر دو پرداخته شود، چه معطل كردن اولی به بهانه¬ی تكميل دومی صرفا خيانتی است آشكار و نا بخشودنی، به ديگر بيان، به رسميت شناختن تمام حقوق انساني¬مان(حتی فراتر از چارچوب قانون موجود) بايد مورد نظر ما باشد، هر چند در اين ميان ممكن است كه مبارزه¬ی دوم در مراحل اوليه¬ی مبارزه صرفا فرم مبارزه را تشكيل دهد. به بيان ديگر محتوای مبارزه در تمام مراحل همان اولی است. و مثل هر جای ديگر روی فرم حاضر به كوتاه آمدن مي¬شويم ولی روی محتوی و اصول سر ميز مذاكره نخواهيم نشست .