شعارهای انتخاباتی دكتر معين، كه كاملا بر حوزه‌ی سياسی و آزادي‌های شهروندی متمركز بود، نمي‌توانست برای بخش‌های محروم جامعه ملموس باشد؛ اصلاح‌طلبان پيشرو نتوانستند شعار اقتصادی جذابی را برای بخش‌های محروم طرح كند.
در دور دوم انتخابات، بخش عظيمی از نخبگان، فرهيختگان، احزاب و گروه‌های بسياری، علي‌رغم گرايش‌های فكری متفاوت و بعضا متضاد با هدف جلوگيری از حاكميت تفكرات افراطی و اقتدارگرا از هاشمی حمايت كردند. به تعبيری يك جبهه و اتحاد ملی ضدافراطي‌گری، شكل گرفت. در حاميان آقای هاشمی در دور دوم، طيف متنوعی از آقای ”سپانلو” تا “آيت‌الله جوادی آملی" را مي‌توان ديد.
برخی محافل كه دارای گرايش‌ها و حساسيت‌های ضدروشنفكری و ضدحزبی هستند و جامعه را توده‌وار مي‌خواهند، اين روزها اين‌گونه تبليغ مي‌كنند كه مردم برای نخبگان، فرهيختگان و روشنفكران و احزاب ارزشی قائل نيستند و آنها پايگاه و نفوذی در مردم ندارند. به نظر من، اهانتی بزرگتر از اين نمي‌تواند به يك ملت كرد. واقعيت اين است كه تمام اين حمايت‌ها(از هاشمی) تنها طی دو روز پيش از انتخابات صورت گرفت و نخبگان، نه زمان كافی و نه رسانه‌ی كافی در اختيار نداشتند كه بتوانند دلايل و تحليل و تصميم خود را به مردم برسانند و مردم در سراسر كشور نه از اين حمايت‌ها مطلع شدند و نه از دلايل آن؛ وگرنه مطمئن باشيد كه نتيجه اين‌چنين نمي‌شد. بنابراين، چنين اجماعی فرصت نيافت كه به توده‌ها تسری يابد. اين تحليل كه برخی از بزرگان مي‌گويند: مردم به نخبگان پشت كردند، بسيار ساده‌لوحانه است. بخش قابل توجهی از جامعه، آقای هاشمی را نماد حاكميت يافتند و آقای احمدي‌نژاد را نماد تغيير و به تعبير خود او،" خارج از منطقه ممنوعه قدرت و مخالف رانت‌خواری و فساد" تلقی كردند كه آمده است بساط قدرتمندان فاسد را برچيند. بخش مهمی از جامعه با ده ميليون رای شامل اكثر طبقه‌ی متوسط و تقريبا تمامی روشنفكران و نخبگان حضور آقای هاشمی را تضمين‌كننده‌ی تداوم اصلاحات يا حداقل، حفظ حيات اصلاحات ديدند. در واقع هر دو بخش به تغيير وضع موجود معتقد هستند، آن را نمي‌پسندند و در نارضايتی از وضع موجود، اجماع مركب دارند. از اين رو معتقدم پيروزی محافل قدرت در هدايت انتخابات به سوی نتيجه‌ی مطلوب، صرفا يك پيروزی تاكتيكی است.

دبيركل نهضت آزادی ايران
جنبش دانشجوئی ايران
نيازمند ارتباط با احزاب است