عنوان اول پیک نت ۷ خرداد

مسئله اصلی آب هیرمند نیست

خطراصلی جنگ منطقه‌ایست!

تنش های مرزی میان طالبان حاکم بر افغانستان با مرزبانان ایران، که به تیراندازی متقابل و کشته شدن برخی از نیروهای طالبان و مرزبانان ایران انجامیده، پیش از آنکه نیازمند انتشار هیجانی اخبار آن باشد، نیازمند درک چرائی ماجراست. این چرائی، در این تحلیل گنجانده می شود که امریکا و اسرائیل طرح ایجاد جنگ های منطقه ای در مرزهای ایران را دارند. نگاه کنید به تحرکات و تحریکات ماههای اخیر توسط جمهوری آذربایجان و پیش از آن، زمینه هائی که در کردستان عراق برای عملیات نظامی در کردستان ایران فراهم شد و اکنون در مرزهای افغانستان. در هر مورد بهانه ای فراهم می شود، بویژه این که انگلستان تجربه و شبکه ای تاریخی و اطلاعات کافی در قومیت ها و ملیت ها و مذاهب در ایران دارد و امروز تبدیل به ضلع سوم مثلث امریکا و اسرائیل شده است. در آذربایجان روی سوژه "آذربایجان واحد"، در کردستان روی همین سوژه، یعنی کردستان واحد و حالا در شرق ایران روی سوژه اختلاف بر سر آب هیرمند. این سوژه بشدت توسط تلویزیون های سه قلوی لندن از خارج و در داخل کشور نیز یا از سوی ساده لوحان ماجراجو و یا افرادی که ریگ در کفش دارند دامن زده می شود. تنها بعنوان یک نمونه این اظهار نظر آقای فلاحت پیشه نماینده سابق مجلس را به نقل از مطبوعات داخل کشور بخوانید که عملا ایران را تحریک به جنگ می کند:

«دست برتر را طالبان دارد که بخش عظیمی از حقآبه ایران را به کشت خشخاش اختصاص می‌دهند. مرعوب ‌ترین سیاست گذاران سیاست خارجی کشور، در حوزه افغانستان مشغول به کار هستند که عملا نوعی ترس را به سیاست خارجی کشور در قبال افغانستان تحمیل کردند و باعث شده کشور ما اقداماتی مانند تحویل سفارت و برخی دیگر از کار‌هایی که در شأن ما نبوده است را انجام دهند. ایران باید دست طالبان را از منابع قاچاق عظیم مواد مخدر به ایران کوتاه کند. درآمدی که طالبان و قاچاقچیان افغان از صادرات مواد مخدر به ایران است، بیش از کل عملکرد عمرانی ایران در یک سال است.»

این سوژه به نوع دیگری از سوی ساده لوحانی که فکر می کنند هر گرهی باید با دندان باز شود اینگونه مطرح شده و در مطبوعات داخل کشور انتشار یافته که «درایران ۵ میلیون مهاجر افغانستانی وجود دارد که کافی است حکومت به یک میلیون آن اسلحه بدهد تا به جنگ طالبان بروند!»

هدف تمام این تحریکات چه در داخل و چه از خارج، تسلیم ایران به خواست های امریکا و اسرائیل برای عقب نشینی اتمی، ترک مناسبات اقتصادی و نظامی با چین و روسیه و تسلیم موشکی و پهپادی ایران است. یعنی خلع سلاح ایران و تبدیل ایران به طعمه دست و پا بسته ای که امریکا و اسرائیل آن را تکه تکه کرده و ببلعند! ماجرا جز این نیست و یا لااقل ما جز این تحلیلی نداریم.  دامن زنندگان سوژه آب هیرمند و تشویق به جنگ با طالبان اگر ریگی در کفش و نعلین ندارند، مراجعه کنند به روزنامه های پیش از انقلاب ۵۷ و اختلاف قدیمی ایران و افغانستان بر سر آب هیرمند را مطالعه کنند. و این تازه مربوط به زمانی است که هیرمند پر آب بود، نه هیرمند کنونی که تنها در بهار بمدت کوتاهی پر آب است و سپس تا رسیدن پائیز و زمستان تبدیل می شود به جوی آب. بحث همیشه بر سر تقسیم آبی بوده که پشت سد هیرمند جمع می شود و اتفاقا در ساختن آن سد ایران هم در سالهای پیش از انقلاب شریک بوده و قراردادی هم در این زمینه وجود دارد.

نه طالبان و نه آذربایجان توان جنگ با ایران را ندارند و نه به صلاح ایران است که خود را درگیر چند جنگ منطقه ای کند، این گره باید با سرانگشت تدبیر باز شود. نیروی نظامی ایران نباید در سه منطقه مرزی کشور درگیر جنگ شود و قوای آن چنان پراکنده که حمله به تاسیسات نظامی و اتمی ایران آسان شود. بویژه که عملکرد حکومت در داخل کشور، چنان بوده و هست که مردم چشم خود را به روی این واقعیات بسته اند و شعار "سرنگون باد" و "خدایا غرقش کن، ما هم روش" زیر پوست شهرهاست. در این میان اظهار نظر آب نکشیده وزیر خارجه دولت رئیسی درباره به رسمیت نشناختن حکومت طالبان نیز نفت بر آتش بوده است. حاکم بودن طالبان و یا غیر حاکم بودن طالبان، به خود مردم افغانستان مربوط است. بجای این نوع اظهار نظرها، شاید گره گشاترین طرح برای خنثی سازی توطئه امریکائی تحریک طالبان برای تنش آفرینی نظامی در مرزهای ایران، تشکیل یک کنفرانس و نشست با شرکت هندوستان، پاکستان، ایران، روسیه، چین و افغانستان است.

اما آنچه که مربوط به سیستان بلوچستان است، اینست که مشکلات این منطقه تنها آب هیرمند نیست، دهها مشکل دیگر زمینه ساز نارضائی و شورش مردم در این منطقه است. غفلت چهل و چند ساله برای محرومیت زدائی از سیستان و بلوچستان را باید جبران کرد. از جمله تامین آب منطقه که شاید بتوان به کمک کارشناسان و شرکت های چینی یا استفاده از منابع بزرگ آب زیرزمینی که در این منطقه یافت شده است.

امریکا نمی خواهد جاده ابریشم به آسانی از خاک ایران عبور کند، نمی خواهد کریدور شمال به جنوب که قرار داد آن با روسیه منعقد شد به سرانجام برسد. جنگ، جنگ اقتصادی غرب و بویژه امریکا با چین و روسیه است که مانند یک قیچی امریکا را در میان گرفته اند. توطئه علیه استقلال ایران و جلوگیری از پیوستن کامل ایران به بریکس و شانگهای و اتحاد با جبهه شرق است و امروز آب هیرمند بهانه. دیروز آذربایجان واحد و کردستان واحد و فردا یک سوژه دیگر. با کمال تاسف رسانه های داخلی مسائل را اینگونه نمی بینند و مستقیم و غیر مستقیم، آگاه و نا آگاه بلند گوی این نوع توطئه ها می شوند.

فیلم مربوط به درگیری مرزی روز گذشته میان طالبان و مرزبانان ایران است که گویا ۱۲ طالب و یک مرزبان ایران کشته شده اند.

چه دست هائی زیرعبای امام جمعه هاست؟

دل عده ای لک زده برای

خیابانی شدن دوباره حجاب!

زمینه های شورش در امریکا!

مذاکرات ۹۰ دقیقه ای با لاوروف

نماینده چین در اورآسیا

با پیام اروپائیها وارد مسکو شد؟

"جولیان آسانژ"

جهان افشاگری های او را

فراموش نخواهد کرد!

با سخنرانی پیشنهادی لوکاشنکو

اجلاس سران

اتحادیه "اورآسیا" در روسیه

عنوان اول پیک نت ۶ خرداد

دو خبر کوتاه که حامل

خبرسوم ومهم دیگری‌اند!

رنگ موشک خیبر ۴

زبانی دارد که خواص آن را میدانند!

گفتگوئی که نشاندهنده

نگاه به شرق سیمای ج. اسلامی است

رقبای انتخاباتی

برای ورود به کاخ سفید آماده میشوند

سرمقاله ۸۸۱

گام نخست حل بحران اقتصادی

از کجا باید آغاز شود؟