گفت وگوی تلفنی خسرو شمیرانی با وکیل دلارام علی

اگر بپذيريم كه همواره داشتن يك تحليل درست و منطقی از محيط، پيش فرض اتخاذ تصميمات و واكنش متناسب و مؤثر از سوی مسئولان است، می‌توانيم نسبت به تفاوت نظر آقای هاشمی رفسنجانی و آقای احمدی‌نژاد در خصوص پرونده هسته‌ای ايران و تهديدات امريكا داوری كنيم. واقعيت اين است كه پس از ارجاع پرونده هسته‌ای ايران به شورای امنيت سازمان ملل طی دو قطعنامه 1737 و 1747 ضمن تصويب تحريم هايی عليه جمهوری اسلامی ايران، ضرب الاجلی برای تعليق فعاليت های هسته‌ای ايران اعلام شد
و به آژانس اتمی مأموريت داده‌ شد تا چگونگی اجرای اين قطعنامه‌ها توسط ايران را به شورای امنيت گزارش نمايد و چون در اين مدت ايران زمينه مصاحبه با افراد و بازديد از اماكن مختلف را برای آژانس فراهم كرد و درحال همكاری با آژانس می‌باشد البرادعی از شورای امنيت خواست تا پايان ماه نوامبر از تصويب قطعنامه سوم بر عليه ايران خودداری نمايند ولی مرتباً تأكيد می‌كنند كه جمهوری اسلامی ايران ضمن همكاری با آژانس در مورد شفاف سازی فعاليت های خود، بايد نسبت به تعليق اقدام نمايد. اما در امريكا بر خلاف توافق با چهار كشور ديگر در مجموعه 1+5 در 25 اكتبر برابر سوم آبان ماه رايس وزير امور خارجه و پالسون وزير خزانه داری اين كشور در يك بيانيه مشترك، تحريم های تازه‌ای را عليه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، وزارت دفاع و سه بانك دولتی ملی، ملت و صادرات اعلام كردند كه نشان از اجرايی شدن تهديدهای امريكا فراتر از طرح دوماتو و
قانون ايلسا I.L.S.A عليه منافع و امنيت جمهوری اسلامی ايران دارد. حال اگر آقای هاشمی رفسنجانی، با توجه به سوابق مبارزاتی با استبداد داخلی و استكبار خارجی از پيش از انقلاب و مسئوليت در مجلس خبرگان رهبری و مجمع تشخيص مصلحت نظام كه طبعاً كنش های دشمنان انقلاب را زير نظردارند بی سابقه بودن اين تهديدات را بر حسب وظيفه توجه بدهند بايد آن را نوعی نگرانی ناشی از تحليل های شاذ به جامعه تلقی كنيم؟! يا اينكه بايد از اظهارات آقای احمدی نژاد متعجب بود كه با وجود ارجاع پرونده هسته ای ايران از سوی آژانس به شورای امنيت و صدور دو قطعنامه1737و 1747 مرتباً تكرار می‌كنند كه پرونده هسته ای ايران به آژانس برگشته و موضوع خاتمه يافته و ديگر قطعنامه ای عليه ايران صادر نخواهد‌شد در حالی كه امريكا نه تنها كشو‌رهای عضو شورای امنيت به ويژه چهار كشورصاحب حق وتو را برای صدور قطعنامه ديگر عليه جمهوری اسلامی ايران تحت
فشار قرار داده‌است خود نيز يك جانبه شروع به تحريم بر عليه ايران نموده‌است؟
سخنان احمدی‌نژاد در پارس جنوبی (خبرگزاری فارس10/8/86)
يادآور می‌شود قبلاً هم كه گفته می‌شد آژانس در حال ارجاع پرونده ايران
به شورای امنيت است، عده ای می‌گفتند كه اين فقط يك تهديد است و بعد پرونده كه به آژانس ارجاع شد گفتند اين ارجاع نيست بلكه فقط يك گزارش است و قطعنامه ای در كار نيست... چرا با مردم اينطور صحبت می‌شود؟ اگر فكر می‌كنيم كه اين شيوه اطلاع رسانی برای روحيه دادن به مردم وجلوگيری از ايجاد نگرانی در آنهاست بايد بدانيم كه ايران جامعه ای نيست كه به مردم آن فقط با راديو يك موج اطلاع رسانی می‌شود، چون مردم از طريق
رسانه‌های الكترونيكی در جريان آخرين اخبار و اطلاعات جهان هستند.آيا بهتر نيست به جای اينطور روحيه دادن، واقعيت ها را با مردم مطرح كنيم و از آنها بخواهيم برای استيفای حقوق خود در برخورداری از انرژی هسته ای كه البته حق مسلم ما است بايد خود را آماده نمايند؟! حال اگر مجدداً بر خلاف اين اظهارات، شورای امنيت قطعنامه ديگری بر عليه
جمهوری اسلامی ايران صادر كند آيا اعتماد مردم نسبت به اين مسئولين سست
نخواهد‌شد؟
بدون ترديد آقای هاشمی رفسنجانی همانطور كه بارها تأكيد داشته و اساساً اقدامات مؤثری در دوره رياست‌جمهوری ايشان در برخورداری ملت بزرگ ايران از دانش هسته‌ای و استفاده صلح آميز از آن صورت گرفته، بايد با قاطعيت برای بهره مندی از چرخه كامل سوخت هسته ای تلاش كنيم، لذا شايسته است مردم را آماده نمائيم و همواره مراقب كيد و تهديدهای دشمن بزرگ امريكا و اسرائيل باشيم، مراقب دشمن بودن به معنی مرعوب بودن نيست زيرا مغفول بودن ناشی از غرگی می تواند زحمات بيش از دو دهه از فرزندان دانشمند انقلاب در
اين مورد را به هدر دهد و كشور را با بحران‌های جدی مواجه سازد. بنابراينهدف همه ما مشترك است و آن برخورداری صلح آميز از چرخه كامل هسته‌ای است، اما اختلاف در راهكارهاست.
همانطور كه رهبر معظم انقلاب هم متذكرشدند بايد دشمن را دست كم نگرفت بنابراين مراقبت نسبت به تهديدهای امريكا نشانه ای از عقلانيت و تدبيراست.

دبيرکل جمعيت موتلفه هشدار داده است که دوم خردادی ها می خواهند مجلس ششم ديگری درست کنند. وقتی پس از دو سال و نيم، که مجلس و دولت در اختيار محاقظه کاران است و همه ی تبليغات رسانه ای در اختيار آنان است و شورای نگهبان هم آمادگی حذف گسترده نيروهای اصلاح طلب را دارد، دبيرکل منطقی ترين حزب جناح راست که لابد معتقد است اين امکان در شرليط غير دوپينکی برای اصلاح طلبان آماده است و می خواهد از راه امداد های غيبی جلو اين کار را بگيرد و اين هشدار را می دهد، در حوزه سياست دارای معنای مهمی است: يعنی زمينه ی اجتماعی رای جريانات اصلاح طلب آنقدر جدی است که عليرغم همه ی اين موانع باز هم امکان داشتن مجلس ششم وجود دارد. اين اعتراف مهمی است. اين را بايد جريانات اصلاح طلب باور کنند واين فرصت تاريخی را با اختلافات کوچک و بی ارزش از بين نبرند. حتی اگر اخبار 20:30 به آنها بگويد که مصاحبه های اختلاف انگيز آنان را پخش می کند.

ابطحی- آقای حداد عادل ديروز در افتتاح نمايشگاه مطبوعات، آن ها را تشويق کرده بودند تا در مورد افشای فساد بنويسند. نمی دانم چه تصادفی بود که بلافاصله مصاحبه ای را خواندم که با خانواده ی دختر خانم پزشک همدانی ترتيب داده بودند. خيلی دردناک بود. خدا کند راست نباشد. همان خانمی که ميگويند در بازداشت خودکشی کرده و خانواده اش نپذيرفته اند. دانشجويان ادعای شکنجه کرده اند. دوست داشتم کسی می گفت آيا اين موارد را هم جزء فساد است و اساساً از بين بردن حقوق انسانها و مواردی مثل شکجه و قتل، فساد تلقی می شود يا خير؟ اگر واقعاً اين موارد فساد است، کاش ايشان و يا کسان ديگری که اين خبر را خوانده اند گروهی را برای تحقيق می گذاشتند تا لااقل برای خودشان روشن شود که ماجرا چيست. اين بی اعتنايی به اين نوع اخبار و فراموش شدن گفتمان حقوق بشری زنگ خطر بزرگی برای امنيت اجتماعی و سياسی است. در آن دوره در مورد پرونده زهرا کاظمی که جمعی از اعضای هيأت دولت موظف به پيگيری شدند و گزارش علنی هم دادند، اما نتيجه عملی نگرفتند. اگر الان هر يک از مسئولان کشور، اين ماجرا را پی گيری کنند و اگر تخلفی ديدند اعلام نمايند با هماهنگی کاملی که بين قوای کشور هست، می توانند نتيجه بگيرند و لذا مسئوليت شرعی و مردمی و قانونی آنان سنگين تر است. و در نهايت اگر کارهای تجاوز به حقوق بشر هم فساد تلقی ميشود، آيا روزنامه ها امنيت دارند بنا به توصيه آقای حداد عادل اين فسادها را افشا نمايند؟ يا آن که فقط فسادی در روزنامه ها بايد افشا شود که ضمن آن فقط رقبای سياسی و صنفی آسيب ببينند؟!

اما ترس من از اينکه ماجرای ما با آمريکا به يک جنگ منتهی شود، چندان شديد و فراگير و فلج کننده است که قدرت تامل و نوشتن و تمرکز بر امور را از دست داده‌ام. شدت ترس من تنها به اين جهت است که به هيچ روی مساله را فهم نمی‌کنم. نمی‌دانم به کدام سو می‌رويم. در مقابل چه چيز، برای تحصيل چه چيز مقاومت می‌کنيم. و اصلاً اين کارهايی که می‌کنيم مصداق مقاومت است يا نه.
احساس می‌کنم سوار اتوبوسی شده‌ايم و راننده به سمت دره‌ای مخوف در حرکت است. مجاز نيستيم مسافران را از نگرانی خود نسبت به احتمال سقوط در دره مطلع کنيم.
قطع نامه تصويب می‌کنند، رئيس جمهور لبخند می‌زند و غربی‌ها را به واسطه تصويب اين ورق پاره‌های احمقانه تمسخر می‌کند. تحريم می‌کنند، قهقهه سر می‌دهند و اعلام می‌کنند هيچ توفيقی حاصل نشده است، بلکه وضع و اوضاع ما در نتيجه تحريم‌ها روز به روز بهتر می‌شود.
ما ظاهراً بايد نتيجه بگيريم که غربی‌ها صغيرند و هر روز ناخواسته به خود آسيب می‌زنند، و زمينه را برای بهتر شدن وضعيت ما فراهم می‌کنند. به تبليغات رسمی کشور دل ببندی، تعجب نمی‌کنی اگر امروز و فردا، کشورهای غربی از مسئولان ما بخواهند کمک‌های کارشناسی برای مديريت مطلوب جهان به آنها بفروشند.
مطمئن هستم اگر فردا بمب‌های آمريکايی، مراکز نظامی و اقتصادی کشور را هدف بگيرد، اخبار 30ر8 مسئولان کشور را نشان خواهد داد در حاليکه از خنده روده بر شده‌اند و از اين همه بلاهت آمريکايی‌ها قادر به کنترل خنده خود نيستند. شايد هم با چهره‌های اندوهناک، به ديدار اجساد کشته شدگان بروند و در مصاحبه تلويزيونی ازآنها به منزله سند جنايت آمريکا، سخن بگويند.
من يک شهروند ايرانی‌ام. علوم سياسی هم خوانده‌ام. نزديک به يک دهه است در اين زمينه تدريس هم می‌کنم. کم و بيش طی سه دهه پس ازانقلاب، تجربه سياسی دارم. اما به هيچ وجه قادر به فهم و تفسير رفتار مسئولان کشور نيستم. احساس ترس شديد از افق آينده کشور می‌کنم. اما از هيچ‌کس توضيح قانع کننده‌ای نمی‌شنوم.
از اين که در مقابل خطری که نزديک شدن آن را به جد احساس می‌کنم، بايد سکوت کنم، عميقاً احساس خيانت می‌کنم. گاه آرزو می‌کنم کاش دستمان به جايی بند بود و به جای اعتراض التماس می‌کرديم و فرياد می‌زديم که دوستان ما غلط کرديم که دمکراسی خواستيم. غلط می‌کنيم که از حقوق بشر دفاع کنيم. شما لطف کنيد اتوبوس را به دره پرتاب نکنيد ما هم قول می‌دهيم اعتراضی به سمت و سوی حرکت اتوبوس نکنيم.(خلاصه شده، از ادوار نيوز)