امروز (سه شنبه يكم آذرماه) نامه سرگشاده همسرآقای عبدالفتاح سلطانی وكيل پايه يك دادگستری و عضو هيئت مديره كانون وكلا، كه 115روز از بازداشت موقت (!) او گذشته است، را خطاب به رئيس قوه قضائيه خواندم و از اينهمه ظلم و اجحاف و بي‌قانونی كه در اين كشور در حق برخی افراد روا دانسته و انجام می شود در ماندم، بر مسلمانی خود گريستم و بر مسلمانی ديگران شك كردم و نمی دانم ما را چه شده است كه اينگونه شده ايم!
در دوران قبل از پيروزی انقلاب پای هر منبر و سخنرانی مي‌رفتم واعظان و خطيبان اين احاديث را يادآور مي‌شدند: «ملك با كفر باقی مي‌ماند اما با ظلم نه»، «كسی كه فرياد فردی را برای فرياد رسی و كمك بشنود و كاری نكند مسلمان نيست»، «كسی كه شب را صبح كند و به اصلاح كار مسلمين اهتمام نورزد، مسلمان نيست»، ... گويا اين‌ روزها همه اين احاديث به باد فراموشی سپرده شده و عالمان وسخنرانانی كه اينها را به ما ياد مي‌دادند آنقدر درگير امر حكومتداری و حفظ قدرت و ... هستند كه از ياد برده‌اند زير دستان آنها چه‌ها كه نمي‌كنند و چه كارنامه‌ای برای آنها مي‌سازند و ...
همسر آقای سلطانی در اين نامه چه خواسته است؟ ارجاع پرونده سلطانی به هياتی بيطرف ثانيا ملاقات حضوری وكلا و خانواده متهم با رئيس قوه قضائيه ! آيا برآوردن اين دوخواسته خيلی مشكل است؟
من كه خود گرفتار چنين مصيبتی در سال گذشته بودم و به خوبی باواژه «بازداشت موقت» و خلافهايی كه در پس اين واژه مي‌شود آشنايم و از لطف و همراهی آقای سلطانی در آن ماجرا بهره‌مند، هرگز نمی توانم توجيهات غيرحقوقی و كاملا سياسی اخير سخنگوی قوه قضائيه و وزيردادگستری دولت احمدی نژاد (كه خود نماد و مظهر برهمزنی اصل تفكيك قوا در قانون اساسی ج‌اا شده است) را بپذيرم، توجيهاتی كه عين آنرا پس ازبازداشت موقت(!) پسرم حنيف در هنگام مراجعه بنده وآقای سلطانی به دادسرای ناحيه 9 فرودگاه شنيديم و البته با همين استدلال تا آخر زمان بازداشت شدگان آن پرونده كذايی از ورود وكلا به آن جلوگيری كردند، اما وقتی آنها آزاد شدند و آنچه را بر سرشان آورده بودند گزارش و شكايت كردند، موضوع آنچنان شد كه رئيس قوه قضائيه خود وارد رسيدگی به موضوع شدند و آنگاه تازه معلوم شد كه عده‌ای جوان را بدون انجام هرگونه جرم وگناهی و تنها برپايه توهمات ماليخوليايی افرادی كه قدرت بگير و ببند و ... را بنام قانون و قضا دارند، بازداشت و در زندانهای مخفی و سلولهای انفرادی گرفتار و با شكنجه‌های روحی و روانی و جسمی مجبور به اعترافاتی كنند كه آنان مستند توهماتشان برای محاكمه و كارهای بعدي‌شان قرار دهند، و عجيب اينكه بعد از رسوايی آن ماجرا هيچيك از دست اندركاران پرونده هم گردی بر دامنشان ننشت و...

خوشبختانه برخی از سايتها به صورتهای گوناگون از مطالب اين حقير استفاده می كنند. ديروز ديدم يكی از سايتها بخشی از صحبت های مرا در جلسه سخنرانی و پرسش و پاسخ دانشجويان دانشگاه شهيد عباسپور نقل كرده بود و اين تيتر را برای آن انتخاب كرده بود: "دهان گشاد صدام عراق را به باد داد". اين توضيح را اضافه كنم كه اين جلسه حدود دو ساعت و نيم طول كشيد و غير از من آقای دكتر بينی متخصص اقتصاد هم حضور داشت. گزارش خلاصه ای از اين برنامه را از ايسنا در اينجا می توانيد ببينيد. آنچه در آن سايت آمده و من اينجا نقل كرده ام تقريبا عين جملات بنده بود در پاسخ سؤال كتبی يكی از دانشجويان به اين مضمون: "آقای شيرزاد، اگر واقعا ايران توانايی استفاده از نيروگاههای هسته ای را ندارد، پس چرا آمريكا اينقدر پر شور با اين مسأله برخورد می كند؟ در صورتی كه شما گفتيد ايران حتی سوخت هسته ای هم ندارد". بخوانيد ببينيد خدا وكيلی چه تر و تميز جواب داده ام (اين هم يك پپسی برای خودم!).
من نمي‏خواهم بگويم انديشه نظامی موجب طراحی اين فناوری در ايران شده است. روز به روز كه مي‏گذرد، مي‏بينيم هيچ انديشه‏ای وجود نداشته و به همين جهت امروز مسؤولان گير كرده‏اند. تحليلگران استراتژی كلاسيك معتقدند كه بايد اين فناوری را بسازيم و حتی اگر نساختيم، بايد توانايی ساخت آن را داشته باشيم تا بتوانيم در دنيا حق وتو داشته باشيم؛ اما اين تحليل غلطی است. امروز ديگر نمي‏توان با فناوری هسته‏ای به سمت قدرت رفت.
در دوران جنگ سرد، تسليحات هسته‏ای قدرت مي‏آورد، اما امروز روس‏ ها با اين همه سلاح هسته‏ای چقدر قدرت چانه‏زنی در جهان دارند؟ اين استراتژی ديگر قديمی است كه با اين فناوری مي‏توانيم قدرت به دست آوريم .
تجربه كشورهايی مانند ليبي, پاكستان و ديگر كشورها نشان داده است كه اين فناوری به هيچ وجه به معنی توانمندی اين كشورها نيست. دليل رسيدن هند و پاكستان به اين فناوری برای توازن قدرت در منطقه بود. پس از آنكه كشور هند به اين فناوری رسيد، برای توازن قدرت در منطقه به پاكستان هم اجازه رسيدن به اين فناوری داده شد. حالا بايد ديد آيا پاكستان يك قدرت است؟
كشوری كه در آن بيسوادی بيداد مي‏كند را مي‏توان كشور قدرتمند قلمداد كرد.
آمريكا و هم ‏پيمانانش قصد دارند همين بلايی را كه سر عراق آوردند، سر ما نيز بياورند. در عراق هيچ سلاحی پيدا نشد، سلاحهای كشتار جمعی عراق، در دهان گشاد صدام بود كه با لاف زدن اين بلا رابر سر مردم خود آورد.
اين كه آمريكا هرچه بگويد، ما خلاف آن بايد عمل كنيم، تحليل بچه گانه ای است. سوال ما اين است كه ساختن اين تاسيسات چه اندازه به نفع ماست و آيا اين مساله به نفع منافع ملی ما هست يا خير؟ كاربرد غير نظامی توليد انرژی و استفاده از ساير فناوري‏ها ی هسته ای متفاوت است. در تبليغات اين كاربردها را از يكديگر تميز نمي‏دهند، مساله غنی سازی به وجه سوم كاربرد اين فناوری (در صنعت، پزشكی، كشاورزی و ...) ارتباطی ندارد، ما برای استفاده صلح آميز از اين انرژی هيچ مشكل و دعوايی با كسی نداريم.