ديروز صفحه چهارم روزنامه نيويورك تايمز اختصاص داشت به يك پروفايل از مسعود ده نمكی. نازيلا فتحی خبر نگار نيويورك تايمز در اين مصاحيه در خصوص تغير وتحولاتی كه در مسعود طی سالهای اخير رخ داده است سخن گفته وسپس به فيلم فقر وفحشای او می‌پردازد. او می‌گويد دليل اين تغيير اين است كه عقلانيتی را كه هم اكنون دارد ۱۰ سال قبل نداشته است. به نظرم مصاحبه جالبی است. احتمالا يكی از دوستان جايی ترجمه خواهد كرد. طی نزديك به سه دهه گذشته خيلی از افرادی كه در انقلاب شركت داشته اند و طی سالهای بعد از آن دست به كارهای عجيب وغريب زده اند وهزينه‌های زيادی را به مردم تحميل كرده اند، تغييرات زيادی كرده اند. با اين وجود برای خيلی از هم نسلی‌های من سرعت اين تحولات كه بعضا ماهوی هم هست در يك بازده زمانی طولانی شكل گرفته است وبنابراين حداقل دوره اول را به ياد نمی اوريم. هرچند آنها كه به همان نسل متعلق هستند، دائما بر اين تغيير تاكيد می‌كنند. اما ده نمكی تصوير زنده‌ای است از اين تغيير طی سالهايی كه همه ما به ياد می‌اوريم چه نقشی در جامعه ايفا می‌كردند. ده نمكی، به صراحت و با صداقتی مثال زدنی تاكيد می‌كند دوره‌ای كه در آن‌بی‌مهابا وخشمگين صدای مردم را در گلو خفه می‌كرده اند دوره‌ای كم بهره از عقلانيت بوده است. اين خط مشترك همه سياستمداران و كسانی است كه به بهانه انقلابی گری، مسير حركت جامعه را از آنچه كه بايد باشد، به جاهای ديگری بردند. ده نمكی حالا به سالهای ميان سالی می‌رسد و می‌بيند بهشتی كه وعده داده شد تبديل به جهنمی شده است كه تن بسياری از مردم ايران در ان می‌سوزد. فحشا وفقری كه او از آن سخن می‌گويد بازتاب سياست‌هايی است كه سالها در بوق شده است اما در عمل فاقد كارايی بوده است. حتی ده نمكی ودوستانش هم امروز وقتی به اداره جامعه نگاه می‌كنند - صرف نظر از اينكه وابسته به چه گروه فكری تعلق داشته باشند- نمی توانند ناتوانی در اداره جامعه را نبينند. اين ناتوانی آنچنان ريشه كرده كه صدای چماقداران ديروز را نيز درآورده است. كسانی كه از اسلام چوبی سخت محكم ساخته بودند و تا بر فرق مردمی بكوبند كه احتمالا می‌خواستند بگويند :آقا اين ره كه می‌رويد به تركستان است. همين. من البته برای ده نمكی خيلی احترام قائلم. اين هم نشانه خوبی است كه مرز تغيير ودامنه اش اين چنين باريك وكوتاه شده است. امروز هر چقدر كه انقلابی و ذوبی هم كه باشد از برادران بايد بگويد چرا اين مسئولان آسمانی در حل كردن كوچكترين مشكلات مردم از آلودگی هوا گرفته تا ترافيك، از معيشت گرقته تا مواد مخدر ناتوانند واز اين رو تنها تصويری كه از تندروی آنها به سوی بهشت برينشان می‌ماند يك كاريكاتور مضحك از توهم است. ده نمكی تصوير دقيقی برای كسانی است كه امروز در ماه وچاه وبيابان دنبال عكس اين وآن می‌گردند و برنامه هيات دولت را در چاه می‌اندازند وفلان وبهمان. با اين تفاوت كه برای آنها كه خواب هستند می‌تواند انتظار بيداری داشت اما برای آنها كه خود را به خواب می‌زنند نمی توان. يعنی مثلا به آقای احمدی نژاد اگر تا قيامت هم بگويی به جان تو هيچ‌هاله‌ای از نور در كنار شما نبود ووقتی داشتی در نيويورك صحبت می‌كردی داشتی خوراك درست می‌كردی ودشمنان ايران در دلشان عروسی بود از حرف‌هايی كه می‌زدی، باور نخواهد كرد. اميدواريم ايشان هم مصاحبه ده نمكی را بخواند. اين درسی برای همه ماست. ..

ژنرال ايوب خان، نخست وزير اسبق پاكستان، در دوره‌ی بحرانی مناقشه‌ی كشورش با هند گفته بود: «مردم ما حاضرند علف بخورند اما بمب هسته‌ای داشته باشند». امروز، بعد از 40 سال هنوزمردم زلزله زده‌ پاكستان علف می‌خورند- البته اگر گيرشان بيايد- در حاليكه چندين سال است كه در روز مليشان، بمب‌های هسته ايی پاكستان در مقابل ژنرال‌ها و دولتمردانی همچون مشرف رژه می‌روند و قدرت نمايی ميكنند تا حافظ «منافع» و «مصالح» ملی و تماميت ارضی پاكستان(بخوانيد حكومت پاكستان) باشند. در زلزله‌‌ منطقه كشمير و مظفرآباد پاكستان بيش از 45 هزار نفر جان باختند و چندين ميليون انسان ساكن حلبی آبادها آواره شدند. بمب اتم نه نان شد و نه مسكن برای مردم پاكستان اما ابزاری شد برای تقابل با هندوستان و جلب حمايت امريكا از دولت‌هائی كه اين سلاح را با سياست هند ستيزی در اختيار داشته و دارند. داستان، درايرا نيز همان داستان است.
سال 1369 در زلزله‌ رودبار بيش از 50 هزار انسان قربانی شدند. سال 1382 زلزله، شهر بم را با خاك يكسان كرد و بيش از 40 هزار نفر كشته برجای گذاشت. بازهم تكرار خواهد شد. نه يك بار، كه دهها بار. خانه‌های خشت و گلی بر سر مردم ويران خواهد شد و سرنوشت كودكان‌بی‌سرپرست و زنان جوان همان خواهد شد كه در بم شد. بمب اتم نه خانه می‌شود و نه سرپناه. نه كار می‌شود و نه نان! اين دوره تبليغاتی نيز می‌گذرد. حتی اگر حاصل آن قبول جهانی توليد سلاح اتمی درايران هم باشد، اين بمب نه نان می‌شود و نه آب، نه قدرت و نه ضامن ادامه قدرت و حكومت.