درایام عزاداری آن سال در تهران شایع گردید که وهابی‌های حجاز به مرقد )مطهر( حضرت محمد) ص( حمله وآنجا را ویران کرده اند. مردم خشمگین وعصبانی مشت‌های خود را رو به هوا تکان داده و مرتب فریاد می‌زدند یا محمدا، یا محمد!! مردم همانطورکه رضا را روی دست بلند کرده بودند به نفع قزاق‌ها شعارهای مختلف داده و تصورشان این بود که قزاق‌ها می‌توانند بروند حجاز(عربستان) ازمتجاوزین به حریم مرقد مبارک حضرت رسول)  ص( انتقام گرفته وآنها را گوشمالی بدهند. به همین جهت نوع شعارها عوض شد و جنبه حمایت ازقزاق‌ها وعلی الخصوص رضا را گرفت.

دو نامه و یک عشق از فروغ
برای دوست داشتن
این دنیا
چقدر کوچک است!

گفتگو با جواد مجابی
دهه فاجعه آمیز 60
10 سال شعر ایران
هنوز منتشر نشده

منوچهرشیبانی، درگوشه ای از امریکا، پیرانه سر در چه حال و روزاست؟ نمیدانیم. تنها این را می‌دانیم که هست. نیما برای ادامه "شعر نیمائی" بسیار براو امید بسته بود. بر همه آنها که بعدها بزرگان شعر نوین ایران شدند پیشی داشت. هیچکس نمی داند چرا و به کدام دلیل یکباره شعر را رها کرد. صدائی خسته و گرم داشت. چند ترانه ای خواند و سپس هیچ. پیش از بستن دفتر شعر، چند مجموعه از شعرهائی که در مطبوعات وقت منتشر کرده بود نیز منتشر ساخت. شعرقندیل‌ها را که می‌خوانید از جمله اشعار نیمائی منوچهر شیبانی است، که در مطبوعات 1325 با نام "معجر" منتشر شده بود.

گوئی مرده‌ها،
با تنهای استخوانی خود،
درپیش کبریا،
درحالت رکوع،
یا حالت سجود،
بخاک اوفتاده اند
 

ازانتهای مبهم سردابه‌های تار،
تا ساخت ضریح،
یک گوشه عدم،
دامن کشیده است.
ازسکوت مرگ... تا غوغای زندگی،
ومردم،
ازپرتو حیات بیزارو منزجز؛
با شهوتی شدید،
ازپشت چشمه‌های تیره معجر،
برمرگ،
چشم دوخته!

معجر،
سرحد زندگی وعدم!

8/4/1325

معجر

درنورپرتقالی قندیلهای صحن،
زنهای چادری،
مردان با عبا،
پیرو جوان وخرد،
محزون واشکبار،
پیوسته با تضرع، برمعجر ضریح،
کوبند سر...

افتد بروی نقش ونگارکتیبه‌ها،
زانان، بطور درهم وکج، سایه‌های چند؛
این سایه‌ها، رقصان؛
هموزن رقص نقش حاشیه‌ها؛
آن ساقه‌های قوسی نیلوفر لطیف،
که لغزان وپیچ پیچ، چنان مار‌های نرم،
دریکدیگر میلولند؛
یا، چون خطوط کوفی بنوشته برضریح؛
خشک وشکستنی،
اندوهگین ومبهم
مقدس!!!