آزادی انتخابات در ايران، مادر همه آزادی هاست. هر زمان انتخابات آزاد برپا شود، آزادی بيان، قلم، اجتماعات و احزاب نيز تأمين می شود. بايد چنين انتخاباتی را به اقتدارگراها تحميل كرد. در اين صورت اصل بر شركت فعال در انتخابات است. اگر نتوانستيم چنين انتخاباتی را – حتی انتخابات نيمه آزاد- را به حاكميت تحميل كنيم، آنگاه ضرورتی به شركت در انتخابات فرمايشی نيست و با عدم شركت در آن بايد نا مشروع بودن چنين انتخاباتی را نشان داد. كاری كه درانتخابات مجلس هفتم شد و اكنون مسئوليت هر نوع تصميم مجلس هفتم متوجه كانون اصلی قدرت است.
انتخابات رياست جمهوری نهم امكان منحصر به فردی را برای طرح مجدد مطالبات واقعی مردم، افشای مبانی فاشيسم مذهبی، دفاع از حقوق شهروندی، عادلانه شدن توزيع قدرت و ارتقای موقعيت بين المللی ايران فراهم كرده است. اين فرصت را نبايد از دست داد.
شعار بزرگ ملی در يك انتخابات آزاد "ايران برای همه ايرانيان است". با اين شعار، ما عملا به مقابله با درجه بندی مردم به "خودی” و "غيرخودی” می رويم كه در دهه دوم انقلاب ايجاد شده است.
ما با با تجربه آموزی و علم بر اينكه برگزيدگان ملت نتوانستند از برخی از نواحی آزاد شده از چنگ "قدرت" به طور كامل استفاده كنند، به سمت انتخابات می رويم.
چرا بايد در حاكميت حضور يافت:
اختيارات و مسؤوليت های نامحدود حاكميت در زمينه های اقتصادی،‌ سياسی، بين المللی، خدماتی، ‌آموزشی، فرهنگی و حتی ورزشی، به علاوه درآمدهای نفت، حكومت را به تشكيلاتی (لشكری و كشوري) مقتدر و غول پيكر تبديل كرده كه پيشرفت ميهن، بهبود معيشت مردم و تأمين حقوق و آزادی های شهروندان منوط به حضور تحول جويان در اركان قدرت و نيز در جامعه مدنی است
در انتخابات 76 محافظه كاران می خواستند اين قدرت را قبضه كنند و ملت جلوی آن را گرفت، اين باراگر غفلت كنيم، اين تشكيلات و اركان قدرت ازسوی اقتدارگرايانی تسخير خواهد شد كه تصور می كنند با اعدام چند مفسد يا محتكر مشكل اقتصاد كشور حل می شود و ارزانی سراسر ايران را فرا می گيرد؛ كشتن چند زن خيابانی پديده زنان خيابانی را بر می چيند؛ تيرباران چند قاچاقچی توزيع مواد مخدر و معضل اعتياد را برطرف می كند؛ اعزام يك اتوبوس از فرهنگيان و هنرمندان به ته دره و هلاك كردن آنان حلال مشكلات فرهنگ است؛ قتل های زنجيره ای عرصه سياست را می پالايد و چند انفجار در كشورهای خارجی امنيت ايران را تثبيت می كند و دولت آمريكا را به خاك سياه می نشاند.

بيروت به صحنه قدرت نمائی يك ميليونی موافقان و مخالفان خروج سوريه از لبنان و دولت اين كشور تبديل شده است.

بدنبال تظاهرات وسيعی كه حزب الله لبنان و احزاب و سازمان های مخالف خروج نيروهای نظامی سوريه از لبنان توانستند در بيروت برپا كنند و عملا دولت مستعفی "عمركرامی" را به قدرت برگردانند، مخالفان اين دولت و موافقان خروج نظامی سوريه از لبنان نيز روز گذشته تظاهرات وسيعی را توانستند سازمان بدهند كه خبرگزاری ها شمار اين تظاهرات را نيز بيش از يك ميليون نفر اعلام كردند. تظاهر كنندگان ديروز بيروت نيز پرچم های سه رنگ لبنان را وسيعا در دست داشتند. گفته می‌شود اين بزرگترين تظاهرات در تاريخ لبنان بوده است.

كانون تجمع ميدان شهدا بود. يعنی محلی كه رفيق حريری براثر انفجار بمب درآنجا كشته شد. تمام خيابانهای اطراف اين محل ديروز از جمعيت موج می‌زد. تظاهرات بزرگ قبلی نشانگر حضور شيعيان بود و تظاهرات ديروز حضور مسلط مسلمانان سنی را به نمايش گذاشت. مسيحيان و دروزی های لبنان نيز در تظاهرات ديروز وسيعا شركت كرده بودند.

تظاهركنندگان از چهار گوشه لبنان خود را به پايتخت رساندند و صدها اتوبوس در كنار اتومبيل های شخصی مردم را از دره بقاع در شرق لبنان به بيروت آوردند تا به كسانی بپيوندند كه از جونيه در شمال بيروت با مسير دريايی به محل تظاهرات رسيده بودند.

جهت گيری شعارهای تظاهر ديروز لبنان، عليه دولت دوباره به صحنه بازگشته"عمركرامی" بود كه موافق خروج نيروهای سوری از لبنان نيست.