سعید لیلاز- مذاکره با امریکا
حالا، آب نبات چوبی هم
دست لاریجانی نخواهند داد

بمب گذاری‌های ادامه دار در خوزستان، سرازیر شدن سیل سلاح به کردستان ایران( به اعتراف فرمانده نیروی انتظامی) وحادثه اعدام درجاده زاهدان- زابل و گروگانگیری در شهر زابل، هر کدام برای حکومت و دولتی که در پی امنیت و اقتدار واقعی کشور باشد، یک بمب هسته ایست. اینها نشانه‌ها و بقول معروف "زیگنال"‌های مهمی است که می‌خواهد آینده کشور را نشان دهد. آنها که امنیت را در کتک زدن عده ای زن در پارک دانشجو و خراب کردن حسینیه بر سر دراویش و خانواده‌های آنها در قم، و یا در دستگیری دسته جمعی صدها راننده معترض شرکت واحد در شهر تهران می‌بینند و اقتدار را در محاکمه مشتی دانشجو، به دار کشیدن چند عامل انفجار در اهواز و یا در زندان نگهداشتن امثال گنجی، در واقع در زیر خیمه خود و خودی‌ها ژست "اقتدار" می‌گیرند. سیل از جای دیگری سرازیر شده است! اقتدار نه با سخنرانی‌های باد در گلوی رهبر فراهم می‌شود و نه با دستمال یزدی خال خال دور گردن( چفیه عربی). امنیت نیز نه با وعده نابودی اسرائیل و هندوانه زیر بغل حماس گذاشتن بدست می‌آید و نه با سفرهای استانی و دیدارهای باصطلاح مردمی رئیس جمهوری که خود مجسمه اغتشاش ملی است. از سفر استانی احمدی نژاد به همین زاهدن و زابل که حالا یک روزنامه نگار محلی هم نسبت به آینده آن هشدار می‌دهد( عادل مزاری- که درهمین شماره پیک نت می‌خوانید) زمان زیادی نمی گذرد. سفری که با آب و تاب تلویزیون پوشش داد و روزنامه کیهان برایش سرمقاله استقبال مردمی نوشت. نه استقبال مردمی بود و نه امنیتی برقرار شد. منطقه حکم مین زیر زمینی برای کل ایران را یافته است. استانداری که دولت جدید به منطقه تحمیل کرد، خود نقش انفجاری داشت. (بازی خطرناکی که در کردستان نیز دولت جدید کرده است). تبعیض میان اهل سنت و شیعیان منطقه، حضور قدرتمند شبکه مواد مخدر و جدائی بلوچستان از ایران و بستن راه ایران به دریای عمان درتدارک است. همان جائی که هر وقت قافیه تنگ می‌آید مقامات سپاه و امام جمعه‌های تهران وعده بستن آن به روی نفتکش‌ها را می‌دهند و حالا امریکا و پاکستان (احتمالا با توافق اروپا) می‌روند تا این عدد را از صورت مسئله حذف کنند!
آنها که در دانشگاه شریف جعبه خالی شهید دفن کردند و آن تشنج‌های هفته گذشته را می‌آفرینند و در پارک دانشجو با باتوم و چماق دنبال زنان و دختران کردند، اگر عقل و تدبیر داشته باشند باید فکری به حال مسجد مکی در زاهدان بکنند، که در واقع ستاد مرکزی دولت وهابیون در بلوچستان ایران شده است. آنها که با آسوده خیالی دست و بال امثال حکمتیار را در زاهدان باز گذاشتند و برایش بارگاه در منطقه ساختند، امروز باید میوه تلخ آن درخت را بچینند. مشتی مزدور بین المللی که هر کس بیشتر مزد بدهد برای او خدمت می‌کنند. امنیت در اوین، دانشگاه شریف، پارک دانشجو و حسینیه دراویش بدست نمی آید و اقتدار نیز در دولت و مجلس یکدست و مطیع رهبر تجلی نمی یابد. اقتدار و امنیت در گرو وحدت ملی است و آنچه امروز ضربه ای تاریخی خورده همین مقوله تاریخی است: وحدت ملی!
آن را تبدیل کردند به وحدت اسلامی و از وحدت اسلامی به وحدت شیعه و از وحدت شیعه هم رسیدند به وحدت شیعه خودی و تازه این خودی هم روز به روز کم شمار تر شده و می‌شود. بدین ترتیب است که از زمین و آسمان باید درانتظار حادثه بود.