|
خبر نویسی از سوی خبرگزاری های داخلی با
قصه نویسی و یا انتشار بولتن های روابط
عمومی ادارات و سازمان های دولتی تفاوت
چندانی ندارد. دو خط خبر را در میان 10 تا
15 پاراگراف آنقدر تکرار می کنند و کش می
دهند که گوئی قصه حسین کرُد شبستری می
نویسند. آن هم در دوره ای که کوتاه نویسی
خبر، در حد یک جمله، پرنفوذ ترین خبر است.
مرزهای گزارش و مقاله و قصه و تحلیل و خبر
همه با هم مخلوط است. لغات و اصطلاحات
عربی و فارسی در خبرها و گزارش های
خبرگزاری ها و روزنامه ها و سرآمد همه
آنها "رسانه ملی" با هم محشورند و البته
گاه نیز یک لغت و یا اصطلاح انگلیسی هم
مثل نشانه گذاری کلاغ روی شانه افرادی که
زیر درخت در پارک ها نشسته اند زینت بخش
خبرها و گزارش ها می شود!
ساختمان و فروشگاه و کارخانه آتش گرفته،
اما خبر از واقعه آغاز نمی شود؛ بلکه از
شیرینکاری ماموران آتش نشانی برای مهار
حریق آغاز می شود! حادثه رانندگی شده و
عده ای کشته شده اند و یا دو قطار به هم
خورده و عده ای کشته شده اند اما خبر در
رسانه های ایران از گفتگو با مدیرکل راه
آهن دولتی و یا رئیس پلیس شروع می شود و
آنها نیز شرح ماموریت خود را مقدم بر خود
حادثه میدانند.
اختلاس و سرقت و یا فلان آمار اعلام شده،
اما اغلب با
نوشتن میلیون و میلیارد یادشان می رود
بنویسند این میلیارد و میلیون به ریال
است؟ به تومان است؟ به دلار است؟ آخرین
نمونه از این دست را در همین شماره پیک نت
و در خبر مربوط به مصرف سیگار در ایران
میخوانید که معلوم نیست 60 میلیارد نخ
سیگار طی 10 سال دود شده، روزانه دود می
شود؟ هفتگی دود شده؟
از قدیم می گفتند "اسباب خانه، به صاحب
خانه می رود". وقتی فارسی مقامات آلوده به
عربی و گاه انگلیسی است، وقتی برای
فیلترینگ شبکه های اجتماعی صحنه سازی می
کنند و سپس محسنی اژه ای نامه ای برای
وزیر ارتباطات می نویسد که پر از غلط
املائی و آلوده به تهدید و ارعاب است و
عربی و فارسی آن با
هم جوش داده شده اند و نفس خواننده در می
آید تا جمله (پاراگراف) تمام شود و به
نقطه برسد، انتظار زیادی از رسانه ها
نباید داشت! نامه اژه ای را هم در همین
شماره پیک نت می خوانید. |
