برای کسانی که حوادث و رويدادهای دهه قبل و دهه بعد از انقلاب را بخاطر دارند، خاطرات عزت شاهی برگ برگش يادآور اشتباهات، شقاوت ها، رشادت ها، موج سواری های انقلابی پس از انقلاب و... است. درخلال اين خاطرات، جسته و گريخته اخباری وجود دارد که در زمان خود از محرمانه ترين اطلاعات بوده است و دشوار بتوان تصور کرد کسانی غير از محارم و نزديکان از آن مطلع اند. از جمله غيب دو ساعته آيت الله خمينی پس از ورود به تهران و سخنرانی در بهشت زهرا. عزت شاهی که خود عضو تيم محافظ آيت الله خمينی بوده می نويسد ايشان دو ساعت ناپديد شد. عزت شاهی می نويسد که بعدها فهميديم آيت الله خمينی – سر راه بهشت زهرا و مدرسه رفاه- رفته بودند برای استراحت به منزل يکی از بستگان خود! در چنان شرايطی استراحت در خانه يکی از بستگاه امری است ناممکن و باحتمال زياد آقای خمينی ديدار مهمی را خود راسا در برنامه داشته و انجام داده است که هنوز اعلام نشده است. اين امر، با توجه به استقلال رای و نظری که از وی –حداقل تا ايست قلبی اول وانتقال از قم به تهران در آستانه اولين انتخابات رياست جمهوری که بنی صدر در آن پيروز شد- بسيار محتمل تر از استراحت است!
در همين خاطرات بخش اندکی از بحث های پشت پرده درباره نوع برخورد و کنار آمدن با سازمان مجاهدين خلق مطرح است. امری که رهبران سازمان مجاهدين خلق خود در باره آن مهر سکوت برلب زده و چنان دهان خود را آب می کشند که گوئی از اول بسم الله روبروی آقايان بوده اند و ضد جمهوری اسلامی. درحاليکه درهمين خاطرات می خوانيم که حتی کارت ويژه حمل سلاح برای رهبران سازمان محاهدين خلق و محافظان آن ها صادر شده بود و مسعود رجوی نيز قرار بود شهردار تهران شود. دراين بخش از خاطرات عزت شاهی که خود يکی از دست به گريبان ها در جريان مجادلات داخل زندان ميان مذهبيون و مجاهدين خلق بوده، آنجا که به انتقاد از آيت الله مهدوی کنی می رسد بسيار خواندنی است. بويژه با توجه به موقعيتی که مهدوی کنی در آن سالها در جمهوری اسلامی داشت. حداقل يک خط پرقدرت در جمهوری اسلامی مشی و سياست مهدوی کنی را برای کنار آمدن با مجاهدين خلق و پرهيز از خشونت و ديکتاتوری داشته، همچنان که خط روبروی آن امثال عزت شاهی، لاجوردی و کچوئی از همان ابتدای انقلاب می خواستند تسويه حساب های زندان شاه را خارج از زندان و در داخل حاکميت بعد از انقلاب با مجاهدين ادامه بدهند. همچنان که مجاهدين خود همين روش فاجعه بار را داشتند و هر دو در يک روياروئی خونين با سرنوشت انقلاب بازی کردند.
عزت شاهی گرفتار خودستائی است، اما درعين حال از صراحتی در بيان خاطراتش برخوردار است که موجب اعتبار آن شده است. ازجمله در آن اشاراتی که رهبران حجتيه می کند و ناخواسته نشانی کسانی مانند مصباح يزدی و خزعلی را می دهد. آنجا که از زيرکی آيت الله خمينی در انتخاب مدرسه علوی برای استقرار در آن ميدهد تا پرچم اسلام خويش را بربام پايگاه اسلام حجتيه برافرازد. و انقلابيون بعد از انقلاب که باز هم اشاره ايست به امثال مصباح يزدی و خزعلی و همين دارو دسته به حاکميت دست يافته در جمهوری اسلامی. بدين ترتيب است که خاطرات عزت شاهی، از گذشته ای می گويد که امروز حاکم است. از آن شيوه هائی سخن می گويد که کميته های انقلاب مبتکر آن بودند و امروز بسيج ادامه دهنده آن. از رقابت سپاه و کميته می گويد که ما در آينده ای نه چندان دور فصل جديد آن را در رقابت ميان بسيج و سپاه شاهد خواهيم بود. اينست وزن و اعتبار خاطرات عزت شاهی و ضرورت پرداختن به آن، عليرغم وقت وحوصله ای بايد صرف خواندن 855 صفحه گفته های او جمعی از يارانش در آن سالها که ای بسا همچنان دراين گوشه و آن گوشه ارگان های نظامی و امنيتی مشغول کارند .... ادامه