ما نوجوانان دیروز و پدر و مادرهای امروز حتما بارها در معرض این سوال فرزندان خود قرار گرفته ایم که چرا انقلاب کردید؟ و ما نیز به تناسب گفته ایم: انقلاب کردیم که مستقل باشیم؛ انقلاب کردیم که آزاد باشیم؛ انقلاب کردیم که نظامی مبتنی بر رای مردم داشته باشیم؛ انقلاب کردیم تا باورهای دینی مان محترم شمرده شود و...
و آنگاه که سوال بعدی را می‌شنویم که آیا این همان چیزی است که می‌خواستید ؛ فقط به دور دست‌ها خیره می‌شویم و همین سوال را بارها با خود زمزمه می‌کنیم...
گاهی در این آشفته بازار بر غوغای دعواهای طرفداران جمهوریت و اسلامیت؛ لیبرال‌ها و اصولگراها؛ سنتی‌ها و متجددین؛ محافظه کاران و اصلاح طلبان؛ جمکرانی‌ها و غیر جمکرانی‌ها؛ مصباحی‌ها و سروشی‌ها انقلاب بزرگ سال ۵۷ را می‌بینم که چه غریبانه در غربت خود سر در گریبان فرو برده است.
شاید بتوان گفت مشکل از این جا شروع شد که مردم ما با شعار آزادی استقلال، جمهوری اسلامی و با نگاه به قرآن و نهج البلاغه انقلاب کردند. اما سال‌ها که گذشت دیدند به جای جمهوری با حکومت و قدرت رویارویند و نیز رساله جای قرآن را گرفته است. انقلابی که مشخصه اش محبت بود و در لوله ی تفنگ ارتشی‌ها شاخه گل قرار می‌داد کینه توزی در عمق استخوانش راه یافت....