162- 116
مجلس به دو نيمه تقسيم شده

احمد(باطبي) عزيز!
گرچه مسلخ را قناريان عاشق سکنی شده است ، گرچه پنجره ها رو به تهی باز می شوند و درختان را شور بهار مرده ، گرچه صدای پای هيچ سوار عاشقی خواب جاده رابر نمی آشوبد و ثانيه ها را رمق زنده ماندن نيست ، گرچه شکوه دلاوری مرده، بغض حنجره هايمان را ميهمان اند و سودای هيچ شرری در شريان های خشکيده بودنمان نيست ، آسمان هر شب قصه ابابيل می بارد و سوز طوفان نوح استخوان سوز شده، گرچه ياران را صلای هيچ فريادی نيست که طاعون به جان شهرمان افتاده که دريوزگان را سروری داده اند و سياهه فساد جای قرص خورشيد را گرفته اما بهار می آيد .پشت تاريک ترين دريچه شهر، خورشيد تو را می خواند که هيچ ميله زندانی به قد قامت خورشيد نخواهد رسيد که شب اگر تمام دريچه های زيستن را مسدود کرده انتظار نور در يد بيضای تو، طلوع را نويد می دهد.
هر انسان را از بودن سهمی است و سهم هر انسان اشاره ای است. تو که چون نمادی بر تارک فعل آزادی می درخشی سهمی بزرگ از اشاره مان هستی باز می گردی می دانيم که با هم به هلهله می نشينيم آزادی را در کوچه های شهر که ديگر هيچ مدرسه ای به زندان تن نمی دهد و هيچ کوچه ای بن بست نخواهد بود. می آيی و همراه تو هی هی و هی هايمان دل تمامی لاله های باران خورده را می شکند و آنگاه بغض رهای فروخورده شلاقشان را بر گرده استبداد می نشاند که عمر اين دروغ وضع قتال صفت رو به پايانی است . برای تو تا رهايی می رويم چرا که آزادی بدون تو ترجمان برده گی است . می دانيم می آيي

برقرار باش که قرارمان از پايداری توست
اندکی صبر دوستانی که مايليد در اين نامه نامتان ضميمه گردد برايمان پيام بگذاريد
مجتبی سميع نژاد /پروانه وحيدمنش /محمد حسين مهرزاد / نوشين جعفري/حميد رضا ظريفی نيا/ سعيد حبيبی /بهزاد مهرانی اعظم مهرانی / دکتر حسام فيروزی / شيوا نظر آهاری /مهتا بردبار/عطيه وحيدمنش/هژير پلاسچي/اميرراعی فرد/عليرضا بوربور/هومن اسکندري/رضا آرين پور/حسين رونقی ملکی /شاهين زينعلي/محمد موسوي/عنايت همايی راد/سعيد آبچر/الناز انصاري/امين قلعه ای /احمد ميرزايي/عماد مدهوش/اشکان شريعتی /مهدی الياسی /ويدا دهقانيان/ياسمين نيک سرشت/سالارسالاري/احسان خواجه اي/محمد جواد روح/حنيف يزداني/کوروش جنتي/علی باريکانی /مريم مدبر/

مسوولان آمار کشور اعلام کردند در حالی که جمعيت کشور هفتاد ميليون نفر است، ما ۷۷ ميليون شناسنامه داريم، و اين هفت ميليون شناسنامه اضافی است.
آقای مسوول ثبت احوال تهران اينجانب محمود صفرزاده، متولد ۲۲ فروردين ۱۲۹۸ و متوفی به سال ۱۳۷۱ فرزند صفرعلی، به مدت قريب به پانزده سال بوده که دستم از دنيا کوتاه و به دليل يک فقره سکته در يک بيمارستان در جنوب تهران فوت شدم و اکنون در قطعه ۲۲ بهشت زهرا دفن بوده و در اينجا مشغول مردگانی هستم. اولاً برای شما توضيح بدهم که اينجانب به حکم اينکه «هرکه را اسرار حق آموختند، قفل کردند و دهانش دوختند» چون نمی توانم از احوال اين عالم خبری به شما بدهم، فقط در همان حدی که مشکلات برای من وارد شده، شکايت نموده و از مقامات خواستار رسيدگی سريع هستم.
اينجانب بعد از فوت، معلوم شد که چون به امور خير پرداخته، لذا مشکلی در اينجا نداشتم، و کفه اعمال خير من بر اعمال شر و گناهان سنگينی کرده و هميشه مورد احترام بوده و اجمالاً بگويم که از آن دنيا بيشتر خوش می گذراندم، اما مشکل من اين بود که شناسنامه مرا باطل نکردند. با اين وجود تا ۹ سال موردی پيش نيامد.
تا اينکه ۹ سال قبل برای اولين بار مرا احضار کردند و اعلام شد که چون مال صغير را خورده ام، بايد در مقابل عمل انجام شده پاسخ بدهم. پرسيدم که من کی مال صغير را خورده ام؟ فرمودند که در ۲۵ شهريور ۱۳۷۵ يک فقره مال آقا شهرام عموزاده خودم را به صورت صوری خريداری و پولش را به اين عموزاده که يتيم بوده، نپرداخته ام.
عرض کردم که اين خبر دروغ بوده و اينجانب در آن زمان مرحوم بودم، اما ماموران مربوطه دفتر اسناد را نشان داده و معلوم شد با شناسنامه اينجانب خريد و فروش شده، که از همين بابت مدتی گرفتاری داشتم.
تا اينکه هشت سال قبل دوباره ما را احضار کردند و فرمودند که به دليل شراکت در يک فقره کلاهبرداری فعل حرام مرتکب شده و در حال حاضر در زندان اوين زندانی هستم، پرسيدم؛ من چه زمانی کلاهبرداری کرده و زندانی شدم؟
فرمودند که روز ۲۰ ارديبهشت ۱۳۷۶ با شناسنامه اينجانب يک نفر زندانی را آزاد و آن زندانی فرار کرده و مجرم بوده و مدتی بعد مرا دستگير کرده و زندانی شده ام. عرض کردم که من در آن سال مرده بودم، تا اينکه ماموران مربوطه اسناد و مدارک را نشان دادند و حتی يک جوری نگاه کردند که انگار روح اينجانب به دنيای شما آمده و اين فقره کلاه را برداشته است. از اين بابت هم مدتی گرفتار بودم.
تا اينکه يک سال و نيم گذشت و من چند ماهی راحت بودم، در اين مدت حتی روح من يک بار سراغ پسرم رفت و او در خواب بود، به او گفتم شناسنامه مرا باطل کن، اما پسرم با شنيدن صدای من ترسيد و به جای اينکه به حرف من گوش کند، بنای جيغ و داد گذاشته، غش کرد.
زمستان سال ۱۳۷۸ بود که مرا دوباره احضار کرده و به من فرمودند که گويا در انتخابات يکی از روستا های ورامين به يک نفر از نامزدهای انتخابات شورای شهر آنجا رای دادم و گفتند که اين يک تقلب بوده و بايد مجازات بشوم.
در حالی که اين حقير وقتی زنده بودم، جز يک بار که به مرحوم کاشانی و مصدق در سال ۱۳۲۷ رای داده، به هيچ کس رای ندادم و گفتم که من اگرچه متولد ورامينم، ولی سال ها در تهران زندگی می کردم، اما ماموران اينجا برگه های رای گيری را به اسم من نشان داده و من هيچ حرفی نداشتم بزنم.
سرتان را درد نمی آورم، من از آن سال تا به حال به دليل داير کردن شرکت صوری در دوبی، رای دادن در انتخابات ، ازدواج با يک خانم فرانسوی که می خواست در ترکيه ساکن شود، دريافت پناهندگی از ترکيه، خريد و فروش زمين های وقفی در محمودآباد، اجاره مسکن برای داير کردن اماکن فساد، کلاهبرداری از طريق موسسات کمک آموزشی کنکور، دريافت وام ازدواج در شهر مشهد و چندين فقره ديگر از جرايم احضار و هر بار سرافکنده تر از قبل شده ام.

خبرگزاری فارس با خشنودی می دهد که بوش در اولين کنفرانس خبری خود در سال 2007 اتهام دخالت ايران درعراق را پس گرفته. در حالی که در ادامه ی همين گزارش از قول جورج بوش آمده است:
«من می‌توانم با اطمينان بگويم كه نيروی قدس كه بخشی از دولت ايران است، اين تسليحات پيچيده را كه به نيروهای ما آسيب می‌رساند، تهيه كرده است اما نمی‌دانم آيا نيروی قدس اين دستور را از مقامات ارشد دولتی گرفته است يا خير.»
بنظر می رسد که خبرگزاری فارس تعمدا و يا به واسطه ی عدم شناخت از سياستهای ايالات متحده فريب بازی آمريکايی ها را خورده باشد. اين نحو بيان اخبار توسط آمريکايی ها در گذشته نيز سابقه داشته است.
آمريکايی ها می دانند نمی توانند به شکل صريح و قاطع خبر دخالت ايران در عراق را عنوان نمايند. حتی اگر اخبار مربوط به اين دخالتها حقيقت داشته باشد. لذا سياست پيشروی گام به گام را اتخاذ نموده اند.
در گام اول اتهاماتی به ايران وارد می گردد. برای قابل پذيرش کردن آن اتهامات در افکارعمومی نسبت به دخالت مستقيم و سيستماتيک حکومت اظهار تشکيک می شود.
با ورود به اين مرحله صحت اصل خبر غير قابل انکار فرض می گردد. و نظرات را بر اين مورد متمرکز می کنند که آيا اين جريان توسط حکومت ايران هدايت می شود و يا توسط بخشی از نيروهای خودسر.
در هر دو حالت نتيجه يکی است. يعنی افکار عمومی پذيرفته اند ايران، به هر نحوی، در عراق عليه نيروهای ائتلاف اقدامات خرابکارانه انجام می دهد. حتی اگر بپذيريم بخشی از نيروهای خودسر سپاه قدس اين حملات را پشتيبانی می کنند.
اين همان شيوه ای است که در مورد دولت صدام حسين و ارتباطش با نيروهای القاعده نيز در پيش گرفته شد. آمريکا مدعی بود عراق پس از افغانستان به دومين پايگاه تروريستها تبديل شده است. گرچه اظهار می داشتند مطمئن نيستند که آيا صدام قطعا از آنها حمايت می نمايد يا خير.
البته می توان از نوع خبر رسانی خبرگزاری فارس اينگونه برداشت نمود که نيروهای هوادار دولت احمدی نژاد به هر شکلی در پی اثبات اين مدعی هستند که خطری ايران را تهديد نمی نمايد.
گرچه بنظر می رسد با توجه به سخنان اخير هاشمی رفسنجانی در مورد امکان مذاکره با امريکا در صورت نشان دادن حسن نيت از سوی آنها و اظهارات ولايتی در مورد تابو نبودن تعليق غنی سازی، حکومت ايران خطر را بخوبی احساس نموده است