آنچه مهم تر از توقيف سياست روز است، اين است که روزنامه سياست روز به کجا وابسته بود و از کجا سر چشمه می گرفت؟
"سياست روز" مانند "مجله جوان" هم از سپاه تغذيه می شد و هم توسط سپاه راه اندازی شده بود. مثل خصوصی سازی خطوط اتوبوس که وابسته به سپاه است. دليل اصلی بسته شدن روزنامه سياست روز مشکل اقتصادی و طلب کاران بی شمار اين روزنامه بود. اين مشکل اقتصادی به حدی بزرگ و لاينحل بود که هيچ کس حاضر به خريد و راه اندازی دوباره آن روزنامه نشد. بهتر است اقای يوسف پور موارد اقتصادی خود رو شفاف ارائه کنند و به فکر بهره برداری از فضای تبليغاتی توقيف روزنامه روزنامه نباشند !
البته فکر خوبی است که به بهانه درج مطالب موهن روزنامه توقيف شود، چون از يک طرف روزنامه به بهانه توقيف به تعطيلی درآمده و اين بهتر از آنست که به دليل مشکل اقتصادی به حالت تعطيل در بيآيد، و از طرف ديگر مدعی می شوند که ما به خودمان هم رحم نمی کنيم و اگر تخلفی صورت بگيرد ما با همه بر خورد خواهيم کردو حتی اگر وابسته به جناج خودمان باشد!
 به هر حال روزنامه سياست روز توقيف شد تا طلب کاری به ديگر طلب کاران آن اضافه نشود!

مقاله زير به قلم "ذاکری" در نشريه ارگان سپاه پاسداران "صبح صادق" به يکی از اسناد مکتوبی تبديل شده که بی شک امريکا آن را در جوف بقيه اسنادی که دراختيار دارد، بعنوان مدارک دخالت ايران در رويدادهای انفجاری درعراق وعمليات تروريستی درجهان مورد استناد قرار خواهد داد.
اين که چنين مقاله ای و چنين اعترافی چه هزينه ای را متوجه ايران می کند يک بحث است، و اين که کدام عوامل نفوذی در مهم ترين ارگان های امنيتی و نظامی جمهوری اسلامی وظيفه ای را انجام می دهند که امريکا برعهده آنها گذاشته بحثی ديگر.
ماجرای سعيد امامی، قتل های زنجيره ای، خط فکری فاشيستی احمدی نژاد و سلسله نشانه هائی ديگری وجود دارد که به آسانی می توان حدس زد حساس ترين ارگان های جمهوری اسلامی طی دو دهه اخير به تصرف کسانی در آمده است که يا خود مامورند و يا نادانسته در محاصره ماموران اند و ناآگاهانه همان را می گويند و می کنند که عوامل نفوذی می خواهند و وظيفه جا انداختن آن را در حاکميت جمهوری اسلامی داشته و دارند.
آن ماری که رحيم صفوی در ابتدای دولت خاتمی گفت "سنگی به چاه انداخته ايم تا بيرون بيآيند و سرشان را با سنگ بکوبيم" نه اصلاح طلبان و نه روزنامه نگاران و دانشجويان و کارگرانی اند که هزينه سنگينی در اين 10 سال دادند، بلکه همين سرمقاله نويسان و لانه کردگان در مهم ترين ارگان های امنيتی و نظامی حکومت اند!
همان ها زانو به زانوی رهبر نشستند و او را فرستادند دنبال نخود سياه "يورش فرهنگی غرب" و خود يورش امنيتی آوردند به انقلاب!
تز يورش فرهنگی از آن "سعيد امامی" بود. همچنان که تز "انکار هولوکاست" از آن بود. چرا نبايد مقلدان و دنبال کنندگان خط فکری سعيد امامی را در زير جلد امثال "حسن عباسی"ها در دانشگاه امام حسين سپاه جستجو کرد؟
انورسادات ها هم سالها سايه به سايه ناصر در مصر حرکت می کردند! چرا کر و کور شده اند و يا خود را به کر و کور شدن زده اند؟
خطر سفر آغاجری به امريکا و سخنرانی در آنجا نيست. خطر اينجاست! به چه زبانی بايد گفت؟

« پس از تصويب قطعنامه 1737، بروز رفتارهايی جنون آميز از سوی مقامات آمريكايی نشان می‌داد كه اين قطعنامه نتوانسته حداقل خواسته‌های آنان را نيز تأمين نمايد. بر اين اساس سردمداران كاخ سفيد در اقدامی برخاسته از تبختر و لجاجت، فهرستی را تحت عنوان «ليست مطلوب» تهيه و منتشر نمودند كه در آن مدعی شدند افرادی كه نام آنان آمده، در رده های مهمی از مناصب نظامی قرار دارند كه بايد توسط مقامات امنيتی و اطلاعاتی ايالات متحده بازداشت و يا ربوده و به آمريكا منتقل گردند تا سطح و گستره فعاليت های سياسی، هسته‌ای ونظامی ايرانيان در داخل كشور، منطقه خاورميانه و حتی رابطه با كشورهای فرامنطقه‌ای كشف و مورد ارزيابی قرار گيرد.
از جمله ليست‌های منتشره توسط آمريكائيان، اسامی 35 تن از مقامات ديپلماتيك ايران در سفارتخانه‌های خارجی بود كه سران كاخ سفيد معتقدند اين افراد از رده‌های بالای نظامی و امنيتی ايران هستند و اطلاعات ذی‌قيمتی از خريدها و توان نظامی وهسته‌ای جمهوری اسلامی در اختيار دارند.
از آنجا كه رفتار افراد گرفتار درتندباد و گرداب، چندان مبنايی منطقی و عقلانی نداشته و گاه باعث فرورفتن بيشتر در باتلاق می‌شود، بنابراين مقامات آمريكايی بايد به اين مرز از شعور رسيده باشند كه سطح گستردگی نيروهای آنان درعراق، افغانستان، كشورهای آسيای ميانه و قفقاز، پاكستان هند، قاره آفريقا و آمريكای لاتين و حتی اروپا به گونه‌ای است كه دستيابی و انتقال آنان به هر نقطه دلخواه، آسانتر از تهيه يك كانتينر لوازم بنجل چينی است.
زمانی كه افسران امنيتی آمريكا به راحتی در دام نيروهای آموزش نديده و كم تجربه جيش المهدی قرار می‌گيرند و يا افسر برجسته موساد در پاريس به يكباره سر به نيست می‌شود، قايق نيروهای انگليسی در اروند به علل نامعلومی ناپديد می‌شود، می‌تواند پيامی روشن برای آنان باشد كه خيال‌های باطل در ذهن می‌پرورانند.
اگر كشوری به فرض هيچ پشتوانه و نفوذ معنوی دركشورهای ديگر نداشته و يا از افسران كاركشته و زبده عملياتی و امنيتی هم برخوردار نباشد و از طرفداران و پيروان خود در كشورهای اسلامی و مسلمان نشين هم مطالبه‌ای نداشته باشد و دهها اگر ديگر، كافی است كمی سركيسه را شل نمايد تا آنگاه شاهد به صف كشيده شدن كلكسيونی از افسران چشم آبی و موبوری باشد كه چونان تله‌هايی از ارزن، اسير خروس‌های جنگی گرسنه‌ای می‌شوند كه منتظر اشارتی هستند... عاقلان را اشارتی بس است.»
(کامل اين مقاله را به قم ذاکری می توانيد در شماره گذشته نشريه "صبح صادق" بخش اخبار2 بخوانيد. لينک اين نشريه نيز در بخش پيوندهای پيک نت قابل دسترسی است.)