تماس با ما - اشتراك پيك

وبلاگ نویس ها

تب و لرز

خربزه نخورده ها

محمد علی ابطحی

اخيراً وزارت ارشاد از صاحبان سايت‌ها و وبلاگ‌ها خواسته است كه در سايت ساماندهي ثبت‌نام كنند و گرنه در پايان موعد مقرر با آنان برخورد مي‌شود. آقاي وزير ارشاد هم در توضيح اين مسئله گفته است، فقط مي‌خواهيم صاحبان اين رسانه مشخص باشند تا اگر اتهامي مي‌زنند قابل تعقيب باشد. در اين مسئله كه اين روزها مهم ترين مسئله اهالي وبلاگ شده است چند نكته ضروري است.

1 – اساساً اتهام‌هاي اخير كه باعث نگراني دولت شده، هيچ‌كدام در وبلاگ‌هاي وبلاگ‌نويسان عادي نبوده است. عمده‌ترين اتهام در حوزه طرفداران آقاي قاليباف و آقاي احمدي‌نژاد به‌وجود آمد كه عليه يكديگر اتهام‌زني آغاز كردند. هر دو دولتي و هر دو از يك جناح كه به‌هر‌دليل با هم نمي‌سازند. وبلاگ‌هاي عادي چه اطلاعاتي دارند كه اعلام كنند؟ تاوان مسئله برخوردهاي درون جناحي را به چه دليل بايد وبلاگ‌نويسان عادي بدهند؟ تازه اگر 2 نفر وبلاگ‌نويس عادي ناشناس چيزي بنويسند كه تاثيري در جايي ندارد.

2 – اين قانون با توجه به اهميت و بافت اينترنت كه عالم"مجازي" نام گرفته حتماً قابل اجرا نيست. مصوبه‌اي كه نشود اجرا گردد، حرمت قانون را در جامعه از بين مي‌برد. دولت بايد بيش از ديگران مواظب حرمت قانون باشد.

3 – طبيعي است اگر كساني از اين طرح استقبال كنند و يا حتي به اجبار نام‌نويسي نمايند، وبلاگ‌نويسان داخلي هستند. امكان فني برخورد با وبلاگ‌نويسان خارجي كه وجود ندارد. خود آقايان بهتر از ما مي‌دانند كه راه‌هاي مختلفي براي شناسايي و كشف وبلاگ‌نويسان داخلي هست. نتيجه عملي اين كار اين مي‌شود كه وبلاگ‌نويسان داخلي محدود مي‌شوند و وبلاگ‌نويسان خارجي جسورتر و خوانندگان نيز به اجبار به وبلاگ‌نويسي فارسي افراد خارج از ايران روي مي‌آورند.

 4 – وبلاگ‌نويسي دفتر خاطرات شخصي افراد است. اگر رسانه هم بود بايد براي كنترل آن قانون نوشته شود. با مصوبه دولت نمي‌توان حقوق رسمي پذيرفته‌شده در قانون اساسي را محدود كرد. حتماً اگر نخواهند سياسي عمل كنند هيات تطبيق قوانين مجلس بايد اين مصوبه دولت را رد كند.جناب وزير ارشاد، بهتر است بي‌خيال شويد. آن‌هايي كه در دعواي قدرت مشكل‌آفريني مي‌كنند خودي هستند. آن‌ها را شناسايي كنيد و وبلاگ‌نويسي ‌نوپاي فارسي را آسيب نزنيد.

با این "هدیه"

یک خبرهائی

در پیش است!

سیامک زند

روزنه های خبری همیشه در جمهوری اسلامی یا مسدود بوده، یا تحت کنترل و هدایت. یعنی یا مردم نباید بدانند و یا اگر هم چیزی را لازم است بدانند از آن نگاهی باید بدانند و یا ببینند که حاکمیت می بیند و می پسندد. نه تنها با اخبار و رویدادهای روز، که حتی با تاریخ ایران هم همینگونه رفتار شده است. کافی است نگاهی به کتاب های مدارس و حتی دانشگاهی بشود تا معلوم شود، همه آنچه را که فکر می کنند معلوم نیست!

بنابراین، مردم عادت کرده اند از بروز نشانه ها، خبرهای مهم و باصطلاح امنیتی- ملی را حدس بزنند. مثلا وقتی رهبر کج روی صندلی می نشیند اوضاع درحاکمیت از چه قرار است و یا وقتی با عصای کوتاه و قلمی خود که شبیه تعلیمی ژنرال هاست در پادگان های سپاه حاضر می شود باید منتظر چه رویدادهائی بود. وقتی هواپیما می افتد و عده ای فرمانده نظامی کشته می شوند، پیش زمینه اش چه می توانسته باشد. وقتی تغییراتی در برنامه صدا و سیما مشاهده می شود فلان حدس و گمان را باید زد و فهمید هوای مملکت قرار است تیره و ابری شود و یا آفتاب در آسمان حاکمیت است... و از این دست نشانه ها.

به همین دلیل، وقتی امروز صبح (چهارشنبه) سیمای جمهوری اسلامی یک نماهنگ عشقی را پخش کرد و بجای گل و بلبل و بغ بغوی همیشگی کبوترهای چاق و چله حرم امام رضا و جمکران به یکباره چند صحنه از فیلم های عشقی و دوران خوش بروروئی و بروبروی هدیه تهرانی را به همراه آن پخش کرد، ناگهان تنمان لرزید و از این هدیه ترس برمان داشت! آخه روز قبلش هم احمدی نژاد در خوزستان بجای اسلام و امت اسلامی خیلی ایران ایران و غیرت ملی کرده بود. از دو سه شب پیش هم در فیلم های تلویزیونی نمایش نیم تنه لخت بالای مردان مجاز شده بود، اما هنوز دوزاری ما تا صبح امروز و دیدن هدیه تهرانی در نماهنگ سیما نیفتاده بود. گویا یک خبرهائی قرار است بشود و بهتر است این روزها سر به هوا باشیم تا سر به زیر!

صدام و امریکا

از شعار تا عمل

عطاء الله مهاجرانی