تماس با ما - اشتراك پيك

سیاست سیما

بر پدر و مادر

مردم صلوات

محمدعلی ابطحی

هر هفته در تلویزیون برنامه 90 به مسایل ورزش می­پردازد، مدتهاست که این برنامه پخش می­شود، اما وقتی چند شب پیش برنامه میزگرد با آقای صفایی فراهانی نماینده اصلاح­طلب مجلس ششم و رییس سابق فدراسیون فوتبال ایران برگزار شد، این برنامه مثل توپ در جامعه جوان کشور منفجر شد. در این برنامه آقای صفایی فراهانی به صورت شفاف مسائل و مشکلات فوتبال را بررسی کرد. طرفداران رییس­جمهور هم حرف زدند. این میزگرد که باید یک میزگرد می­بود در فضای تبلیغاتی کشور به عنوان یک حادثه مهم تلقی شد.

تسلط آقای صفایی فراهانی بر مسائل فوتبال و اصلاح­طلب بودن وی، عملکرد غیر قابل دفاع مسئولان ورزشی و حساسیت مردم البته از دلایل مهم، مهم تلقی شدن این میزگرد بود، ولی بار دیگر تلویزیون را به متن زندگی مردم آورد. این از اصل میزگرد و از سخنان خوب و قابل دفاع آقای صفایی فراهانی مهم­تر بود.

کاش مسئولان رسانه­ای ما از این " اتفاق" که موضوع بحث جوانان این کشور است و میزان SMSهای زده شده به برنامه نشان از توجه ویژه جامعه به این برنامه بود درس می­گرفتند و در مسائل مورد توجه جامعه، چنین میزگردهایی با حضور افراد منتقد می‌گذاشتند تا همه مسایل سیاسی و اجتماعی برای مردم یک اتفاق قابل توجه باشد و از آن مهم­تر رابطه قطع شده بسیاری از مردم با رسانه­ ملی دوباره برقرار می­گردد.

این درسی است که از مصاحبه صفایی فراهانی می­توان گرفت. متاسفانه به جای این­که چنین درسی گرفته شود، شنیده می­شود عادل فردوسی‌پور را می­خواهند تغییر دهند. به همین راحتی. تلویزیون خصوصی نیست که بیننده برایش مهم باشد. پول نفت است و پخش برنامه. بر پدر و مادر بینندگان هم صلوات!

آفتابی

 نیست

هوشنگ ابتهاج

(ه ا سايه فروردين 1363)

ارغوان!

شاخه همخون جدا مانده من
آسمان تو چه رنگست امروز؟
آفتابي است هوا؟
يا گرفته است هنوز؟

من درين گوشه كه از دنيا بيرون است،
آسماني به سرم نيست،
از بهاران خبرم نيست،

آنچه ميبينم ديوار است
آه، اين سخت سياه
آن چنان نزديك است
كه چو بر ميكشم از سينه نفس
نفسم را بر ميگرداند
ره چنان بسته كه پرواز نگه
در همين يك قدمی مي‌ماند
كورسويي ز چراغی رنجور
قصه پرداز شب ظلمانی است
نفسم ميگيرد
كه هوا هم اينجا زندانی است

هرچه با من اينجاست
رنگ رخ باخته است
آفتابی هرگز
گوشه چشمی هم
بر فراموشی اين دخمه نينداخته است

اندر اين گوشه خاموش فراموش شده،
كز دم سردش هر شمعی خاموش شده،
ياد رنگينی در خاطر من
گريه مي‌انگيزد
ارغوانم آنجاست
ارغوانم تنهاست
ارغوانم دارد مي گريد
چون دل من كه چنين خون آلود
هر دم از ديده فرو ميريزد

ارغوان
اين چه رازی است كه هر بار بهار
با عزای دل ما مي آيد
كه زمين هر سال از خون پرستوها رنگين است
وين چنين بر جگر سوختگان
داغ بر داغ مي‌افزايد

ارغوان
پنجه خونين زمين
دامن صبح بگير
وز سواران خرامنده خورشيد بپرس
كي برين دره غم مي‌گذرند؟

ارغوان
خوشه خون
بامدادان كه كبوترها
برلب پنجره، باز سحرغلغه مي‌آغازند،
جام گلرنگ مرا
بر سر دست بگير،
به تماشاگه پرواز ببر
آه بشتاب كه هم پروازان
نگران غم هم پروازند

ارغوان
بيرق گلگون بهار
تو بر افراشته باش
شعر خونبار مني
ياد رنگين رفيقانم را
بر زبان داشته باش

تو بخوان نغمه ناخوانده من
ارغوان،
شاخه همخون جدا مانده من