عبدالله رمضان‌‏زاده سخنگوی دولت خاتمی با خبرگزاری ایلنا مصاحبه کرده و در 11 مورد آمار سازی، دروغگوئی اقتصادی و وضع وخیم اقتصادی کشور در دولت احمدی نژاد را بر شمرده است. اگر مجلس، واقعا مجلس بود، با همین یازده موردی که رمضان زاده بر شمرده رئیس جمهور را باید می کشیدند مجلس و گریبان او و آمار سازان کابینه اش را می گرفتند. حتی اقلیت باصطلاح منتقد و اصلاح طلب مجلس هشتم نیز حداقل در مقام درخواست استیضاح دولت وارد این میدان نمی شود.در حالیکه جان مردم از گرانی به لبشان رسیده و منتظر چنین تحول و تحرکی اند. این که آیت الله جنتی چه می گوید و یا رهبر چه می فرمایند، نان در سفره مردم نمی شود. این یازده سئوال را بخوانید:

بازار تبریز در روزهای اعتصاب علیه مالیات ارزش افزوده ای که دولت عقب نشست و اجرای آن را حداقل برای دو ماه به تعویق انداخت. این اعتصاب حداقل در بازار شهرهای مشهد، شیراز و تهران نیز روی داد. مالیات بر ارزش افزوده خود به خود تصمیم غلطی نیست و در تمام کشورهای اروپائی و شماری از کشورهای شناسنامه دار آسیائی نیز اعمال می شود. اما اشکال در تفاوت بر نظارت و رابطه دولت و مردم است. یعنی در آن کشورهای مردم می دانند با مالیاتشان چه می شود، با پول نفت دولت چه می کند، در آمدها حساب و کتابش چیست و... در مملکتی که مجلس آن در حسابرسی از تلویزیون بالای 500 میلیون سوء استفاده کشف می کند و کسی حاضر به پیگیری آن نیست و یا معلوم نیست بودجه نظامی آن چقدر است و نهادهای وابسته به بیت رهبری و خود بیت رهبری و یا بنیادها و درآمد امام زاده ها و امام رضا کجا می رود و با آن چه می شود، اجرای مالیات ارزش افزوده چگونه می تواند پیاده شود؟ با کدام نظارت مطبوعاتی و مجلسی و مردمی؟ اشکال اینجاست نه اصل مصوبه! فکری برای آن باید کرد.

فیلم را ببینید
نیمی از پیکر جوان ایران
که سیمای جمهوری اسلامی آن را نمی بیند

این فیلم کهنه نیست. شاید یکسال از تاریخ تهیه آن می گذرد، اما آنچه در آن می بینید و می شنوید حتی به اندازه یکسال هم کهنه نیست. نسل جوان ایران در جامعه پرتضاد و تشنه و سرگردان ایران. بسیاری از حرف هائی که دراین فیلم می شنوید، نه بوی تندروی می دهد و نه آلوده است به کم اطلاعی آنها که چند کلامی از خودشان و از جامعه جوان ایران می گویند. نخی از منطق دانه های کلام را به هم وصل کرده است. در باره هیچ صحنه و هیچ گفته ای نمی خواهیم قضاوت کنیم، حتی نمی خواهیم بگوئیم آن دو زنی که جامعه و عملکرد حکومت را جمعبندی می کنند کیستند. مهم منطق آنهاست نه نام آنها. منطقی که اگر حکومت درایتی داشته باشد و آینده ای را برای خود متصور به آنها گوش می کند. نه فقط به کلام آن دو زن، که بسیاری از آنها که دراین فیلم با آنها گفتگو شده است. سیمای جمهوری اسلامی نه جامعه را، بلکه خود را از آنچه می بینید و می شنوید محروم می کند. بسیاری از استدلال های بیان شده دراین فیلم از منطق امام جمعه ها و مداحان و آنها که بعنوان کارشناس ساعت ها در کانال های مختلف سیمای جمهوری اسلامی سخن می گویند قوی تر است. حتی تفاوت هائی که میان ایران وغرب ذکر می کنند، رعایت برخی موازین را توصیه می کنند و برای غرب و فرهنگ آن سینه نمی زنند. جامعه و یا حداقل بخش مهمی از جامعه همین است که می بینید. سیمای جمهوری اسلامی خود را سانسور می کند، چرا که این واقعیات با سانسور حذف نمی شود.