امروزه در تهران شما به هر محفلی که بروید، پس از سلام و احوال پرسی های متداول حرف تلویزیون بی.بی سی فارسی پیش کشیده می شود. جالب این جا است که این تلویزیون با اولین برنامه ها، جای خود را در میان خانواده های ایرانی باز کرده است.
بی.بی.سی. بی گمان اولین رسانه فارسی زبان خارج از کشور نبود که به اصطلاح مردم ذوق زده شده باشند. چه، بسیار پبش از این، تلویزیون های " شهر فرشتگانی" با بزن و بکوب و نی ناش ناش وارد صحنه شده و چنین نیازهائی را سیراب ساخته بودند.
توجه جدی مردم به بی.بی.سی. فارسی را می توان از چندین جنبه مورد بررسی قرار داد. اول این که مردم بجای اشک و ماتم و روضه به اطلاع رسانی نیاز دارند. اطلاع رسانی شسته رفته و منقح نه شعار هائی که بیشتر به کار وزیر شعار در نماز جمعه می آید تا پخش آن از رسانه ای که نام رسانه ملی را یدک میکشد.
دیگر این که مسئولان ما به مرور فراموش کرده اند که تلویزیون وسیله ای دیداری، شنیداری است یعنی بین کلام و تصویر باید رابطه ای منطقی وجود داشته باشد نه این که با منبر اشتباه گرفته شود. خوب است بدانید که پر بیننده ترین برنامه تلویزیون جمهوری اسلامی برنامه 90، برنامه ای مختص فوتبال می باشد. چندی پیش این برنامه تلویزیونی در یک نظر خواهی تلویزیونی چیزی حدود 1240000 ( بله، یک میلیون و دویست و چهل هزار ) پیام دریافت کرد! میدانید چرا ؟ برای این که در فوتبال خط قرمز ها کم رنگتر بوده و مردم میتوانند بسیاری از درد دل های خود را در لابلای تفسیرها و خبر های فوتبال بگویند و بشنوند.
مسئولان از تولد این رسانه فارسی زبان سخت بر آشفته اند، بقول نیما "آب در خوابگه مورچگان ریخته ایم" چرا که کاری که باید به دست خودی انجام میشد به دست "دیگری" انجام شده و پر واضح است که آنها نیز اهداف خود را دنبال میکنند.
اقبال به تلویزیون فارسی بی.بی.سی. نشانه رشد جامعه ایرانی و میل این جامعه به دانستن جدا ازانواع سانسور و فریاد های مرگ بر این و آن است. جامعه ای که میخواهد بداند بر او چه، و چرا چنین رفته است؟ شاید بی.بی.سی فارسی راه درست رسیدن به پاسخ، به چنین پرسش هائی نباشد، ولی این جامعه جوان و پویا راه خود را خواهد یافت. شک نکنید!
نوید پایدار

روز عاشورا در حرم حضرت عبدالعظیم الحسنی (س) خانم پالیزدار به رئیس جمهور خطاب می کند و می گوید: آقای احمدی نژاد، یادتان هست پالیزدار و فرزندم - امیر حسین - نزدتان آمدند، دستی بر سر امیر حسین کشیدید و گفتید: " مثل پدرت دل شیر داشته باش! " امروز هفت ماه است که آن شیر در بند است و در سلول انفرادی به سر می برد، برای او چه کردید؟ رئیس جمهور می گوید: من فکر می کردم هفته پیش آزاد شده است! و اضافه می کند:" بگذارید یک کلید و رمزی را برایتان بگویم، آنها می خواستند من حمایت کنم تا پدر پالیزدار را درآورند ! آقای رئیس جمهور آنها چه کسانی هستند؟ این چه مافیایی است که علی رغم سلطه جناح راست بر سه قوه باز سخن از آنها می آید؟ فکر نمی کنید، دشمن فرضی داخلی و خارجی ابزاری برای فرار از مسئولیت شده است؟ شما در ماجرای موسویان بدون مدرک تا آنجا پیش رفتید که خود حکم صادر فرمودید و دادگاه را غیر مستقل و تحت فشار قلمداد کردید، چه شده است در ماجرای آقای پالیزدار می ترسید و تقیه می کنید؟ اگر معتقدید که او به ناحق در زندان است، وای به حال شما که یک جانباز بسیجی را هشت ماه در حبس کردند و دم بر نیاوردید! و اگر او گناهکار است، وای بر شما که با تعبیر" دل شیر" او را به این دام انداختید! آقای رئیس جمهور؛ پالیزدار یک بسیجی ساده بود که پیشمرگ انتخابات شما شد. او را به عنوان پیشقراول تحریک کرده و پشتش را خالی کردید و حتی دوستان شما در رایحه خوش خدمت عجولانه از او تبری جستند! آقای احمدی نژاد؛ پس از ملاقات با پالیزدار و پسرش و دیدار با همسرش، انتظار این است موضع شفاف و صریح خود را در مورد پالیز دار و نحوه واگذاری معادن و کارخانه های بیت المال و تحقیق و تفحص مجلس از قوه قضائیه بیان فرمایید، ضعیف کشی و سکوت در برابر این مسئله تمامی ادعاهای شما را باطل می کند. عدالت محوری یعنی چه؟ کدام عدالت؟ پاسخ سئوالات پالیزدار در وزارتخانه های تحت امر شماست. هر چند تمامی اسناد را از پالیزدار بگیرند، آیا مدارک و مستندات تشریفات مزایده اموال بیت المال را می توان از بین برد؟ آیا می توان معادن و کارخانه ها را محو کرد؟ آقای رئیس جمهور؛ همه شعارهای شما نیز بازی قدرت است، و بیچاره ملتی که هر روز با شعار فریبنده جناحی سرگرم می شود، و به قول ماکیاولی خطاب به شهریار :" همیشه افرادی برای فریفته شدن پیدا می شود"

جامی سردبیر سابق رادیو "زمانه" درباره راه افتادن تلویزیون بی بی سی مقاله ای نوشته که در وبلاگ "سیبستان" منتشر شده است. او که تجربه کار در بی بی سی را هم دارد درباره تلویزیون بی بی سی، از جمله می نویسد:
آغاز به کار تلویزیون فارسی بی بی سی تمام رادیوهای موجود در خارج از ایران از جمله خود رادیو بی بی سی را وارد بحران می کند و وضع را برای رادیوهای کوچکتری مثل رادیو زمانه سخت دشوار خواهد کرد. در این یادداشت می کوشم نگاهی به راه حل نزدیک و میان مدت بیندازم.
ورود تلویزیون فارسی بی بی سی به بازار رسانه ای هم شوک تازه ای وارد بازار می کند که زمانی طول خواهد برد تا بازار این شوک را جذب کند و سیاست های تازه ای را برای متعادل سازی پیش بگیرد. وضع کنونی به نحو بازگشت ناپذیری تغییر کرده است و می توان اطمینان داشت که عمر دایناسورهای لوس آنجلسی به پایان رسیده و حتی غولهایی مثل صدای آمریکا هم ناگزیرند خانه تکانی کنند. تغییرات در ایران هم بزودی فرمول بندی خواهد شد اگر تا هم امروز نشده باشد.
اما تاثیر این رقیب تازه بر رادیوها و بخصوص رادیوهای خارج از ایران چه خواهد بود؟ به نظر من رادیو تا پیش از این هم در بحران بوده است و رقیب تازه نفس این بحران را عمیق تر خواهد کرد و چه بسا شماری از این رادیوها را به کما ببرد طوری که دیگر هرگز از جا برنخیزند.
در یک نگاه کلی، رادیوی کلاسیک دارد از صحنه خارج می شود. بر اساس شنیده ها رادیو فرانسه در حال تعطیلی است. رادیو دویچه له ساعات پخش خود را محدود کرده است. رادیو بی بی سی شنوندگان اش را از دست داده و بخصوص کسی از جوان ها شنونده جدی آن نیست. رادیو صدای آمریکا به قول یکی از دوستان صاحبنظر وجود ندارد (زیرا که رابطه درستی بین دو بخش صدا و تصویر ایجاد نکرده است و تصویر در واقع صدا را قربانی کرده است). رادیو زمانه هم که جوجه اردک سیاه در میان این بازاری های قدیمی بوده است به نظر می رسد که مشخصات متمایز خود را در مقابل شیوه بی بی سی از دست داده باشد. چه چیزی در این میان تغییر کرده است که تلویزیون بی بی سی فارسی را متمایز ساخته است؟ جواب اش به نظر من عمدتا در یک چیز است: رسانه های شخصی و خودمانی. وبلاگها و رواج فرهنگ اینترنت.
فضای وب جهانی طبعا مدیران انگلیسی زبان بی بی سی را متحول ساخته و فضای وب ایرانی مجریان و برنامه سازان و سردبیران اش را تغییر داده است. برای همین این رسانه تازه واقعا تازه است. کانال تازه ای روی ماهواره نیست. فضا و نگاه اش هم تازه است.

رادیوها اگر نخواهد به کما برود ناچار است آغوش خود را به روی رسانه الهام بخش جدید یعنی وبلاگ و تغییرات رسانه های نوین باز کنند. به عبارت ساده رادیو باید وبلاگی شود تا بماند. وبلاگ هم یک جور نیست که این رادیوها شبیه هم شوند. اما بی اعتنا ماندن به وب و وبلاگ برای رادیوها یعنی زوال رسانه ای. رادیو ناچار است فعالانه وارد عرصه وب شود. اگر روزنامه ها اینکار را کرده اند و امروز تمام روزنامه های معتبر دنیا برای خود وبسایتهای مفصل دارند رادیو نباید عقب بماند. رادیو زمانه ظاهرا دارد به رادیوی کلاسیک بر می گردد و وب را دست کم می گیرد. این خطایی مهلک است. رادیوی مدرن بدون وبسایت فعال و چندرسانه ای باقی نخواهد ماند.