ازآنجا که آن سایت محترم رویه اطلاع رسانی آزاد را در طول سالهای اخیر در پیش گرفته موضوعی در خور توجه برای درج در آن سایت ارسال می دارم. امید که تیغ سانسور و کنترلهای نظام جلو درج این مطلب را نگیرد:
در ایران مدتهای مدیدی است که سازمانهای دولتی و وزارت خانه ها در جهت رفاه و تامین آینه کارکنان خود با تاسیس شرکتهای سرمایه گذاری و صندوقهای مختلف جریان نقدینگی را از فرآیندهای نیمه آشکار به سمت سازمانهای کاملا بسته و در اختیار خود می رانند. از آن جمله صندوق ذخیره فرهنگیان می باشد که در جهت رفاه حال و اقتصاد معلمان حیاط خلوتی برای مدیران بازنشسته واز رده خارج خود نموده است که باسرمایه های میلیاردی (تقریبا با سرمایه یک میلیارد دلاری) سعی در ارائه خدمت به معلمان دارند! (بخوانید به خود پرداختن و تامین معاش دوران بازنشستگی مدیران سابق). نکته در خور توجه آنکه خود را مبرا از نظارت توسط هر دستگاه نظارتی می دانند و در هنگام گرفتن بودجه(5 درصد از دولت) شتر می شوند و در زمان نظارت دستگاه دولتی (خصوصی معرفی می شوند) مرغ می شوند .برای مثال در یکی از شرکت های زیر مجموعه در حال حاضر مدیرعاملی مشغول می باشد که پس از طی نمودن دوران کاری و بعد از بازنشستگی در آن واحد مدیر عامل دو شرکت با شخصیت های حقوقی مختلف می باشد که در نوع خودش نه تنها عجیب بلکه بی نظیر می باشد و جالب آنکه وزیر آموزش پروش (آقای علی احمدی ) دائم دم از جوان گرائی و بهره برداری از توان جوانان دارد.
در صورت درج این مطلب در آن سایت مطالب دیگر از این صندوق به ظاهر ذخیره فرهنگیان خواهم نوشت.

با سلام
چند وقت پیش شما در باره نحوه پخش تصاویر در تلویزیون رنگارنگ هشدار دادید و گفتید که این تصاویر با منظور خاصی در کنار هم پخش میشوند. بعد از آن تاریخ متوجه شدم که حرف شما کاملن درست است. نکنه جالبی که در این چند روز حمله اسرائیل به غزه من متوجه شدم این بود که آقای داور در ضمن صحبت هاش مطلبی را با این مضمون عنوان کرد: "در این شرایط ما باید نگران آن 150 نفری باشیم که برای آموزش فلسطینی ها رفته بودند و الان در صحرای سینا به دام افتاده اند ".
این موضوع که آقای داور از کدام کانال این اطلاعات را بدست آورده شاید چندان اهمیتی نداشته باشه ، نکته مهم نگرانی ایشان برای افراد از سپاه بود که تا پیش از این از آنها بعنوان تروریست، خونخوار، جلاد یاد می کرد. این جانبداری ناگهانی آقای داور جای سوال اساسی دارد. به نظر شما اینطور نیست ؟.
نکته بعدی که ذهن من را مشغول کرده، تکرار اتفاقات قبل از سال 57 البته به شکلی دیگر در زمان کنونی است. اگر چه سن من یاری نمی کند که تصویر روشنی از تمام جزئیات آن وقایع را به خاطر بیآرم، اما حداقل بعد از خواندن کتاب خاطرات جعفر شفیع زاده متوجه شدم که اگر حتی درصدی از آن اتفاقات واقعی باشند، ما بیشتر از هر زمان دیگری باید نگران تکرار همان وقایع باشیم. یعنی اگر قرار است که دوباره انگلیس و آمریکا برای ما یک سناریوی تازه به اسم انقلاب درست بکنند ما باید چه کار کنیم؟ پاسخ به این سوال مستلزم اثبات اطلاعاتی است که جعفر شفیع زاده در کتاب خویش تحریر کرده است.

سریال "رانت خوار کوچک" چند سال پیش در ماه رمضان از تلویزیون پخش شد. این سریال را حسین سهیلی زاده کارگردانی کرده و در آن به وضوح از ساخت بمب اتم به عنوان یک ارزش نام برده می شود و قهرمان داستان غبطه می خورد چرا غربی ها بمب اتم دارند و ما نداریم! بعد از پخش تلویزیونی، فروشگاه صدا و سیما آن را سی دی کرده و می فروشد. معمولا سریال ها را وقتی سی دی می کنند قسمت هائی از آن را که با سیاست روز نمی خواند حذف می کنند، اما به این یکی دست نزده اند. یعنی از سه سال پیش تا حالا سیاست همین است!

دراین سریان "اشترخانی" پدر عروس معتقد است باید دخترش در رشته فیزیک کوانتوم- که به گمان او می توان از این طریق بمب اتم ساخت- درس بخواند و "علم شیر" پدر داماد معتقد است عروس خانم در رشته فیزیک سبک تری درس بخواند تا زودتر عروس و داماد بتوانند سر خانه و زندگی خودشان بروند. مکالمه اشترخانی و علم شیر را بخوانید:

علم شیر: اشترخانی! تو کوتاه بیا! اگه قبول نشد تو رشته فیزیکِ ... چی چی بود اسمش؟

اشترخانی: کوانتوم!

علم شیر: ها، همون. یه رشته فیزیک آسونتر قبول بشه، سبک تر که اگه یه وقت از ما پرسیدن عروس خانم شما چه رشته ای می خونه، ما بتونیم جواب بدیم. باید بلد باشیم! این دو تا کفتر هم زودتر برن سر خونه و زندگیشون.

اشترخانی: به به، به به! آقا علم شیر! شما دیگه چرا؟ بابا بحث من و دخترم و شما و پسرتون نیست، این وسط بحث جامعه است! جامعه ما نیاز مبرم به این رشته داره! بابا دِ همینه دیگه که اونا بمب اتم دارن، من و تو نداریم!

علم شیر: باز بحث سیاسی راه ننداز دم سحری!

اشترخانی: دِ کجاش بحث سیاسیه؟ عزیز من اونا دارن پا می ذارن تو هزاره سوم!

علم شیر: ما که نذاشتیم.

اشترخانی: خوب بذارید! به جای این بحث ها شما هم پا بذارید تو هزاره سوم! اجازه بدید ما هم به سحری مون برسیم.