پیامک ها در ایران با یک ضد حمله روبرو شده! یعنی یک شبکه وابسته به دولت و نهادهای امنیتی از صبح تا شب کارشان پیامک درست کردن و فرستادن آن برای مردم است. ظاهرا دولت یک معاون پیامکی هم درست کرده و از ذخیره ارزی یک نهاد پیامکی راه انداخته است. البته این نهاد کارش در این محدوده خلاصه نمی شود. مرتب مقاله برای سایت های مختلف – بویژه خارج از کشور- ای میل می کند و به برخی نوشته های این سایت ها هم پاسخ می دهد!
اما، به همان اندازه که بعضی پیامک های مردم سخت به دل می نشیند، پیامک های بی مزه دولتی و امنیتی دل را آشوب می کند! دراین میان، البته بخشی از میدان پیامکی افتاده به دست دولتی ها که حتما هرچه به انتخابات نزدیک تر می شویم حجم آنها بیشتر هم خواهد شد. از جمله دلائل عدم رضایت دولتی ها و امنیتی ها برای کنترل پیامک ها و ترساندن مردمی که تلفن همراه (موبایل) دارند، برای استفاده از آن در آستانه انتخابات است. به همین دلیل مراجع بی خودی "قبا" در قم پاره می کنند. میدان پیامک می ماند.
دراین میان، غربال کردن پیامک ها و پیدا کردن پیامک های بامزه و سیاسی مردم کمی دشوار شده، اما ناممکن نشده. از جمله این پیامک:
ديشب امام رو خواب ديدم. گفت: محمود!
گفتم: بله آقا؟ بذار دستتونو ببوسم
گفت: نميخواد دستموببوسی. تو استعفا بده من پاتو ميبوسم!

احمدی نژاد که از شاگردان بی عبا و عمامه مدرسه حقانی قم است تریبون سازمان ملل را با منبر روضه خوانی اشتباه گرفت. برای همین است که آیت الله خزعلی پدرخوانده آیت الله مصباح یزدی است او را بخاطر همین روضه ستود. گرچه پسرش مهدی خزعلی که در برابر پدر است، به حال مملکتی گریست که سخنگویش احمدی نژاد شده!
این سخنگو از حقوق پایمال شده بشر در ایران و از منافع ملتی که به نمایندگی از او پشت تریبون سازمان ملل قرار گرفت سخن نگفت. از بی برقی و بی آبی و بی گازی و گرانی و بیکاری و اعتصاب و تحصن سرکوب شده در ایران سخنی به میان نیآورد، اما به جای همه آنها در باره بحران اقتصادی- مالی بورس نیویورک سخن گفت!
و سرانجام، با دست هائی خالی تر از گذشته به ایران بازگشت. (البته اگر قطعنامه چهارم شورای امنیت سازمان ملل را سوغات این سفر به حساب نیآوریم که باید آورد)
من یکی از بندگان خداوند هستم که در جنوب ایران و در بوشهر زندگی می کنم.

یکی از بستگاه من، مدیر فروش یکی از کارخانه های تولید مواد غذائی است. او چند روز پیش گفت که دولت عدالت محور طی بخشنامه ای از کارخانجات خواسته 3 در صد به قیمت محصولات خود اضافه و حاصل آن را به حساب دولت واریز کنند. نتیجه این گوش بُری جدید را بزودی در بازار و به ضرر مردم مصرف کننده خواهید دید.

سر دبیر محترم، 30 سال پس از انقلاب، فکر می‌کنم اگر 30 سال پیش اینترنت وجود داشت و ما هم به همین گستردگی با اینترنت دسترسی داشتیم، انقلابی صورت می گرفت؟
بدین معنی‌ که درآن دوران بدلیل آشنا نبودن به طرز فکر و درجه اعتبار فرهنگی، اعم از اخلاقی‌، سیاسی، داشتن اشراف لازم و کافی‌ به محیط و موارد مورد مختلف خودمان، فکر می کردیم همه روشنفکر و عالم و فقط یک بد داریم که آنهم باید برود.‌هر از سالی‌ و ماهی‌ یک مقاله یک نفر می نوشت و ما از درد تشنگی هزار کپی از آن منتشر می کردیم. حالا شما به دور برتان در سایت‌های فارسی‌ نگاه کنید. جز در موارد استثنائی و افراد استثنائی، در بیشتر موارد تعصب، بی‌ اطلاعی، کینه توزی - چه چپ چه راست- حرف آخر را می زند. البته شاید سایت شما بیشتر از بقیه منطقی‌ و متساهل باشد. این همه صغرا و کبرا چیدم برای آنکه بنویسم مقاله خانم نگاهی است در مورد خانم "پیلین" معاون مک کین کاندیدای ریاست جمهوری از حزب جمهوریخواه امریکا و رابطه آن با عقل امریکائی نمونه ای از همان تعصبی است که به آن اشاره کردم.
این مقاله نشان میدهد که ایشان شناخت کافی‌ از جامعه ایکه در باره اش مینویسد ندارد ولی با اطمینان و بدون اینکه لاآقل بگوید (نظر من اینست) نوشته است.
نه خانم پیلین را میشناسم و نه با امپریالیسم خون خوار در ارتباطم، اما چنین مقاله ای ترجمه و رونویسی است از
اخبار تلویزیونی درایران. ضمنن مقاله "قومیت ها" مثل اکثر مقالات و تفسیر‌هایتان
بسیار خوب بود. موفق باشید.
پیک نت:
دوست گرامی وقتی نویسنده ای مقاله اش را امضاء می کند و ما با اسم او منتشر می کنیم، یعنی نظر نویسنده است. خانم افسانه نگاهی هم مقاله و نظر خودش را امضاء کرده و ما هم با اسم ایشان منتشر کردیم و حقیقتا هم نام خود ایشان است. شما اگر نظر دیگری دارید، با اسم واقعی خودتان بنویسید تا منتشر کنیم. ضمنا فکر نمی کنید آن جامعه ای که درباره آن صحبت می کنید و می کنیم، روی شاخ تلویزیون ها و تبلیغات می چرخد؟ اگر یک شب تلویزیون ها برنامه نداشته باشند میلیون ها امریکائی نمی دانند صبح چه باید بخرند و چه باید بخورند. ماجرای انتخابات امریکا هم حادثه ایست در همان جامعه و متاثر از تبلیغات. ما در همین روزها نگرانیم که با یک حادثه و باز شدن یک توپخانه تبلیغاتی بالای 50 در صد رای دهندگان امریکا را ببرند به آنجا که می خواهند. با یازده سپتامبر و اسامه بن لادن و حالا احمدی نژاد چنین نکردند و نمی کنند؟ با همین ماجرای گرجستان چنین نکردند؟ با برنامه اتمی ایران چنین نمی کنند؟