در عرصه سياست؛ تك‌ستاره‌هايی هستند كه مصلحت‌انديش نيستند. مثل شعله می‌تابند و
می‌سوزند.
چون مصلحت‌انديشی دور است ز درويشي
هم سينه پر از آتش هم ديده پر آب اولي
ممكن است، آرام و خاموش جلوه كنند، اما سينه‌هاشان پر از غوغاست. وقتی هم زبان می‌گشايند، به تعبير اقبال لا‌هوري:
در گره هنگامه‌داری چون سپند/ محمل خود بر سر آتش ببند
چون جرس آخر ز هر جزو بدن/ ناله خاموش را بيرون فكن
حضور آنان تابلوی غريبی است. ژرفای درد و نيز جلوه شادمانی و شوخی و شنگی.
احمد بورقانی از تبار حقيقت بود كه در برهه‌ای از عمر دچار چنبره سياست شد و شديم.
بی‌پرده بايد گفت، سياست نسبتی با حقيقت ندارد. اگر مقام و موقعيتی پايين‌دست داشتی، در معرض انواع و اقسام تعريض‌ها و تعرض‌ها قرار می‌گيری تا دريابی كه:
اگر هم روز را گويد شب است اين / ببايد گفت اينك ماه و پروين!
احمد در دورانی كه معاون مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد بود، و نيز دوره‌ای كه نماينده مجلس ششم بود، بر سر پيمان خود پايدار ماند. گفتم احمد، استعفا نده، تا ببينيم اين كاروان به جايی می‌رسد. داستان لا‌ك‌پشت هندی را كه همان روز‌ها شنيده بودم، برايش گفتم. در مصاحبه‌ای گفته بودم، مطبوعات پايگاه دشمن نيستند. البته دشمن می‌تواند در هر جايی، از جمله دستگاه‌های امنيتی و مطبوعات نفوذ كند، اما اين نفوذ به مفهوم پايگاه بودن نيست. عزيزی نصيحتم می‌كرد كه وقتی موج سنگينی از راه می‌رسد، بايد مثل لا‌ك‌پشت هندی باشيم كه موج‌های سنگين از سرش می‌گذرد، و او باز هم به راه خود ادامه می‌دهد... احمد گفت: اما اين بار لا‌ك‌پشت را می‌خواهند زير پا له كنند. و طنزی و نكته‌ای گفت كه بماند. گفت: چرا من وسيله قرار بگيرم؟ گفت استعفا می‌دهم، زودتر هم قبول كن و به فكر جايگزين باش! ممكن است ديگر سر كار نروم. در ذهنم بيتی درخشيد كه در نوجوانی در صرف مير می‌خوانديم كه:
من همان احمد لا‌ ينصرفم/ كه علا بر سر من جرّ ندهد!
عرصه سياست عرصه <علا> است كه مدام می‌خواهد تو را جرّ بدهد. تا بدانی تو مهره‌ای بيش نيستی. تو هم مهره‌ای از دستگاه و جزو سيستم هستی. در اين ميان گاه‌گاه ستاره‌ای می‌درخشد كه نگاهش به سياست از لون ديگری است. به مفهوم رايج، آنان سياستمدار نيستند، زيرا كاری با مصلحت ندارند. احمد در جلسه توديعش گفت: عمر مديريت من مثل عمر چريك بود، متوسط عمر چريك سه تا شش ماه است!
من هم در پاسخش گفتم كه: الا‌ن بيست سال از پيروزی انقلا‌ب گذشته و عرصه فرهنگ عرصه چريك بازی نيست. او با زبان حقيقت سخنی را گفته بود. اصلا‌ از عمر مديريت او كمتر از دو ماه گذشته بود كه علا‌ی استعلا‌ فرمان داد تا بورقانی دچار جرّ شود و كنار رود. در آن مقطع توانستم بورقانی را نگهدارم تا...
گفتم احمد، جاده آزادی، مثل جاده چالوس است. هزار پيچ دارد، ما هم بلور آزادی را بر سر گرفته‌ايم تا به مقصد برسانيم. احمد! با شتاب نه‌تنها به مقصد نمی‌رسيم بلكه اين جام بلور می‌شكند. نامه حيدری روزنامه‌نگار با‌سابقه را نشانش دادم؛ نوشته بود من نگران اين آزادی و شكفتگی با اين شتاب هستم. اين بهار سرمای سختی را در پی خواهد داشت...
در جلسه توديع مثل تنگ بلور شكست و اشكش روان شد. اين اصطلا‌ح تنگ بلور را محمد بهشتی برای احمد به كار برد، بهشتی گفت احمد گفته نمی‌بايست عبارت مديريت چريكی را به كار ببرد.گفتم من هم بهتر بود چريك‌بازی نمی‌گفتم. گاهی بايد برای بستن در دهان كدخدا نكته‌ای گفت...
انسان‌هايی هستند كه خودشانند، بی‌‌ذره‌ای آلا‌يش و پيچيدگی. روان مثل آب، شكفته مثل گل. در برابر تند باد‌ها؛ توفان‌های درد از پای می‌افتند. مگر دل آنها چقدر تاب تحمل كاروان كاروان درد را دارد؟
ای فسانه خسانند آنان/ كه فرو بسته ره را به گلزار/ خس به صد سال توفان ننالد/گل به يك تندبادست بيمار/ تو مپوشان سخن‌ها كه داری/ هيچ كس گوی نپسندد آن را...
احمد از رهروان همين راه بود. راهی كه تا پايان بر سر پيمان خويش با حقيقت، وفادار ماند. انسان‌های از جنس آرمان و حقيقت وقتی به عرصه سياست وارد می‌شوند، غريب می‌مانند. سياست عرصه مصلحت و كابوس است. عرصه زيركی است، و نه آن خرد روشن دردمند...
چشمانی كه به سرعت برق اشك می‌گرفت، و شيشه عينكی كه بخارآلود می‌شد. صدای خنده‌ای كه دل‌ها را سرشار از طراوت می‌كرد... همه خاموش شدند. تا به ياد ما بياورند او كسی بود كه تا پايان بر سر پيمان خويش استوار باقی ماند...
به سر بلندت ای سرو كه در اين شب زمين كن
نفس سپيده داند كه چه راست ايستادي

امشب، جمعه شب اول بهمن است. شبکه دوم تلويزيون جمهوری اسلامی، بخش هايی از دادگاه "آرش کمالی" بازجوی معروف ساواک (شاهنشاهی) را که در ابتدای پيروزی انقلاب دستگير شده بود پخش کرد. اين بازجو نوع برخورد خود و همکارانش را با فعالين سياسی که دستگير می شدند شرح می داد. پس از يادآوردی نام چند چريک و فعال سياسی، در پاسخ به يکی از پرسش های دادگاه گفت :" برخی از آنها هنگام بازجويی و در زير شکنجه کشته می شدند . در چنين مواقعی پرونده سازی می کرديم کهخودکشی کرده اند."

منيژه حكمت كارگردان فيلم‌ "سه زن" خطاب به دست‌اندركاران اين فيلم‌ نامه‌ای منتشر كرده و دلايل پرهيز از شركت دادن فيلم 3 زن در جشنواره‌ فجر را توضيح داد. او در نامه خود نوشت: من از شما عوامل خوب و دلسوز و حرفه‌يی فيلم "سه زن" عذرخواهی می‌كنم و اميدوارم مرا ببخشيد كه فيلم را به جشنواره فيلم فجر نبردم. جشنواره فيلم فجر ويترين سينمای ايران است. ديدن تلاش و كوشش خانواده سينما در اين روزگار سخت و طاقت‌فرسا، حق ماست. اما همان‌طور كه می‌دانيد فيلم "سه زن" با دغدغه‌های يك گروه فرهنگی و دلسوخته سينمای ايران ساخته شده است. يك سال و نيم كار و حساسيت برای ساخت يك فيلم فرهنگی، هويتی و ارزشمند كه حاصل يك تفكر جمعی است را بدست سليقه و تيغ سانسور نمی‌سپارم. بگذاريد بازی زيبای بازيگران خوب اين فيلم و تلاش و زحمت عوامل حرفه‌يی پشت صحنه آن حراج نشود . همه ما خوب می‌دانيم كه فيلم «سه‌زن» ماندگار است.
فيلم "سه زن" در بخش "پانوراما" جشنواره فيلم "برلين" پذيرفته شده است. خلاصه داستان چنين است: «مينو، سرگردان در پی دخترش می‌گردد كه درمی‌يابد ميراث كهنی را به يغما می‌برند. در اين حين مادرش می‌گريزد و در زمان گم می‌شود. حالا سه زن دور از يكديگر حرف‌ها، ترديدها و خيال‌های خود را در سفری بی‌انتها به تصوير می‌كشند. سفری در گذشته، درآينده و در زمان حال. در "سه زن" نيكی كريمی، پگاه آهنگرانی، مريم بوبانی، نازنين آقااحمدی، ستاره پسيانی، شهرزاد كمال‌زاده، نسيم اميرخسرو و بازيگران رضا كيانيان، شاهرخ فروتنيان، خسرو احمدی، مهرداد ضيايی، احمد ساعتچيان و آتيلا پسيانی بازی می کنند

آمار رد صلاحيت های اين دوره اصلا خجالت آور است اما اين ها که اصلا شرم و حيای دموکراسی حاليشان نمی شود. به اين آمار دقت کنيد تا ببينيد عمق فاجعه تا کجا است:

استان خراسان رضوی 19 نماينده در مجلس دارد. اصلاح طلبان برای اين استان از 37 نفر خواستند ثبت نام کنند تا لااقل با رد صلاحيت احتمالی 50 درصد آن ها امکان ارائه کانديدا وجود داشته باشد. حالا فکر می کنيد از اين 37 نفر چند نفر تائيد صلاحيت شده باشند خوب است؟ انصافا چه فکر می کنيد؟ 20 نفر؟ 15نفر؟ 10 نفر؟ جالب است بدانيد فقط يک نفر!
استان اردبيل هفت نماينده در مجلس دارد. در اين استان هم فقط يک نفر اصلاح طلب تائيد صلاحيت شده است. در مازندران تازه وضع کانديداهای اصلاح طلب خوب است، برای 12 کرسی پارلمان تعداد هفت اصلاح طلب تائيد صلاحيت شده اند. در اين زمينه خجالت آورترين وضع ممکن را استان سيستان و بلوچستان دارد که از 15 کانديدای ثبت نامی اصلاح طلبان حتی يک نفر هم تائيد صلاحيت نشده و همگی به تيغ حذف گرفتار آمده اند. در چنين شرايطی آيا می توان گفت که برای اصولگرايان يک اقليت ضعيف هم پذيرفتنی است؟